=============================================================
Με αφορμή την ξαφνική βλάβη στο κινητό μου τηλέφωνο και αφού έβρισα μερικές φορές την τύχη μου και πως με βρήκε τέτοια συμφορά, το έστειλα στο service της LG Hellas και με ενημέρωσαν ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 6-8 εργάσιμες ημέρες για την επισκευή του. Τότε ξαφνικά αποφάσισα να μείνω για μια εβδομάδα χωρίς κινητό τηλέφωνο προκειμένου να δω πως μπορεί να είναι η ζωή μου σήμερα χωρίς τη χρήση του. (Απορώ πως το σκέφτηκα εγώ αυτό το πράγμα αρχικά). Να σημειώσω εδώ ότι ανήκω στη γενιά πριν το 1980 που αυτό σημαίνει ότι έχω προλάβει αρκετές όμορφες και γνήσιες καταστάσεις όπως: γειτονιά, παιχνίδια, αληθινές επικοινωνίες, φλερτ και πολλά άλλα που τώρα αποτελούν γλυκιά ανάμνηση σε όσους τα ζήσαμε και σίγουρα ξενίζουν στους νεότερους που ζούνε τη ζωή τους μέσα από το κινητό τους τηλέφωνο.
Επίσης είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω ότι όταν ξεκίνησαν όλα αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα (κονσόλες παιχνιδιών, υπολογιστές PC, ίντερνετ, social media, κτλ) ήμουν αρκετά μεγάλος και θυμάμαι πολύ καλά όλη την μετάβαση από τη μία εποχή στην άλλη. Φυσικά και λόγω της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το ίντερνετ (σχεδίαση – κατασκευή ιστοσελίδων – internet spcialist….) περνάω υπερβολικό χρόνο μέσα σε αυτό. (Αυτό αποτελούσε φυσικά πάντα και το άλλοθι μου, ότι και καλά χρησιμοποιώ όλα αυτά τα ψηφιακά μέσα κυρίως για τη δουλειά μου… Μέχρι και τον εαυτό μου είχα πείσει για αυτό)
Για να επανέλθω λοιπόν στη βλάβη του κινητού μου τηλεφώνου και στο ότι εδώ και δέκα ημέρες περίπου δεν έχω smartphone αλλά χρησιμοποιώ μια πολύ παλιά συσκευή (μπαχατέλα κοινώς) με την οποία κάνω τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή μόνο κλήσεις,
Στην αρχή τις πρώτες δύο – τρείς ημέρες ένιωθα ότι κάτι λείπει από το χέρι μου και προσπαθούσα να το βγάλω από την τσέπη μου για να κάνω τις καθιερωμένες μου ενέργειες. Δηλαδή λίγο viber, messenger, email κτλ. και η αλήθεια είναι ότι ένιωσα περίεργα που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από όλα αυτά. Τις επόμενες ημέρες άρχισα να πιστεύω ότι πλέον χωρίς το κινητό μου τηλέφωνο είμαι εκτός πραγματικότητας δηλαδή δεν μπορώ να έρχομαι σε επαφή με τους φίλους μου όσο θα ήθελα (άκου τι λέω… επαφή…) ή να είμαι ανταγωνιστικός στη δουλειά μου, δεν μπορώ να παρακολουθώ τα email μου και να απαντάω άμεσα και έτσι το πήρα βαρέως και είπα ότι η καθημερινότητα μου χωρίς καλό smartpohne και 4G είναι αβάσταχτη.
Σήμερα μετά από 10 ημέρες χωρίς smartphone συλλογίζομαι μήπως τελικά αυτά που χάνω χρησιμοποιώντας στο μέγιστο το smartphone (επαγγελματικά & προσωπικά) τόσο καιρό είναι πολύ περισσότερα από αυτά που κερδίζω; Kαι τι εννοώ με αυτό.
Συνειδητοποιώ ότι έχω αντικαταστήσει όλους τους φυσικούς τρόπους επικοινωνίας εδώ και 2 χρόνια τουλάχιστον και πιάνω τον εαυτό μου να είμαι συνεχώς με το smartphone στο χέρι μου. Ακόμα και όταν βρίσκομαι στο σπίτι με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, συνεχώς κάτι κάνω με το κινητό μου. Με βλέπουν και τα παιδιά μου σκέφτομαι τώρα… από την άλλη έχω την απαίτηση από τα παιδιά μου να μην ασχολούνται με το ipad που βρίσκεται συνεχώς στο τραπέζι μας ή με το laptop και το smartphone που έχουν και αυτά την πρώτη θέση στο σαλόνι μας. Το χειρότερο είναι ότι αυτό που κατέκρινα τόσο καιρό στους άλλους, ότι δηλαδή έβλεπα γονείς να δίνουν ένα tablet ή κινητό στα παιδιά τους προκειμένου να μην τους ζαλίζουν για να είναι ήσυχοι και φυσικά να σερφάρουν και αυτοί με τη σειρά τους… έρχεται απειλητικά κατά πάνω μου. Είναι πολύ σύνηθες σε μια οικογένεια πλέον μετά το απόγευμα που όλοι θα είναι σπίτι ο καθένας να παίρνει από ένα smartphone ή tablet και να σερφάρει. Έτσι χάνεται εντελώς η προσωπική επαφή και στο ζευγάρι αλλά και στην οικογένεια γενικότερα. Προχθές ενώ βρισκόμουν για δουλειά σε έναν πελάτη έπεσα πάνω σε μια ανέπαφη συναλλαγή με πιστωτική κάρτα. Έλεγε ένας τρίτος που ήταν εκεί γεμάτος ενθουσιασμό στον καταστηματάρχη, «καλά και πως λειτουργεί από απόσταση η κάρτα; πω πω πρώτη φορά το βλέπω αυτό, φοβερό!» Τελικά αυτό είναι σκέφτηκα… Σε λίγο όλα θα είναι ανέπαφα. Δεν θα υπάρχει ουσιαστική επαφή σε κανένα επίπεδο…
Συζητώντας σήμερα με έναν πολύ καλό μου φίλο που και ο ίδιος έχει τις ίδιες ανησυχίες αυτό το διάστημα, καταλήξαμε στο ότι ενώ παλιότερα υπήρχε στην κοινωνία μας το στίγμα του εθισμού στα ναρκωτικά, στον τζόγο, στο αλκοόλ κτλ σήμερα υπάρχει ένα πολύ βαθύτερο πρόβλημα που είναι ο εθισμός στο smartphone, και στα digital media γενικότερα. Το χειρότερο κομμάτι είναι ότι για αυτόν τον εθισμό δεν μιλάει κανείς και ούτε υπάρχουν κάποια μέτρα προστασίας. Και ενώ πριν χρόνια μιλούσαμε για ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού μας που ήταν εξαρτημένο από τα ναρκωτικά, τζόγο κτλ τώρα μιλάμε για το σύνολο του πληθυσμού. Ας σκεφτούμε λίγο, ποιος δεν έχει smartphone σήμερα; ποιος δεν έχει σύνδεση ίντερνετ; και το κακό είναι ότι πρόκειται για ένα πολυάγκιστρο σύστημα που αν πιαστείς από ένα αγκίστρι μετά σε παρασέρνει και στα υπόλοιπα και φυσικά χωρίς να μπορείς να το αντιληφθείς. Είναι πολύ ύπουλο πραγματικά γιατί έχει καθιερωθεί σαν κάτι το απαραίτητο και απολύτως φυσιολογικό να υπάρχει, ακόμα και σε μικρά παιδάκια. Το βλέπουμε στα σχολεία να κυκλοφορεί χωρίς περιορισμό. Δεν απαγορεύεται πουθενά. Έτσι λοιπόν αρκεί να έχεις ένα smartphone και από εκεί και πέρα πάμε facebook, instagram, youtube, email, viber, skype και πάει λέγοντας… Το βράδυ πριν κοιμηθείς απλά τσεκάρεις αν σου έστειλε κάποιος μήνυμα στο messenger ή πόσταρε κάτι και εσύ δεν το είδες.. αν δεν το είδες γιατί έτυχε να μιλήσεις για λίγο με τη γυναίκα σου μετά απλά σε πιάνουν οι τύψεις γιατί έμεινες πίσω στην ενημέρωση… Το ίδιο συμβαίνει και το πρωί που ξυπνάς. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις; να ελέγξεις τα email σου, μηνύματα γενικότερα και να το πάρεις μαζί σου ακόμα και στην τουαλέτα…
Γνωρίζω πολύ καλά και λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης ότι ζούμε στην εποχή των data (δεδομένων) αλλά αυτό το πράγμα που όλα ανάγονται σε νούμερα και προσπαθείς πάντα να πιάσεις στόχους και να προλάβεις νομίζω ότι είναι τεράστιο θέμα. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω στο χρόνο, ούτε να ζούμε όπως παλιά γιατί κάθε εποχή έρχεται και φεύγει αλλά το ερώτημα μου είναι:
Πως μπορεί να γίνει σωστή χρήση; Τι θα πρέπει να κάνουμε; Υπάρχουν λύσεις;
Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας; απλώς να τους υποδεικνύουμε ότι δεν πρέπει ενώ εμείς καθημερινά κάνουμε αλόγιστη χρήση; αυτό μου θυμίζει τον πατέρα μου που ενώ ήταν με το τσιγάρο στο στόμα μας έλεγε… ακούτε που σας μιλάω; το κάπνισμα κάνει κακό. Μην τυχόν και το βάλετε στο στόμα σας…
Ξέρω ότι με όσα γράφω ακούγομαι λίγο υπερβολικός, ίσως και να είμαι. Πάντως είμαι σίγουρος πως τα μεγαλύτερα κέντρα απεξάρτησης που θα δημιουργηθούν ποτέ θα έχουν να κάνουν με όλα αυτά. Είναι πολύ κοντά μας αυτό. Είναι ζήτημα χρόνου να γίνουμε τα σύγχρονα ζόμπι.
Για να κλείνω με τις σκέψεις μου, αποφάσισα τώρα που θα επιστρέψει το smartphone μου από το service να το αφήσω μέσα στο κουτί του και να συνεχίσω με τη μπαχατέλα μου για λίγο ακόμα. Από όσο είδα αυτό το δεκαήμερο δεν έπαθα και κανένα μεγάλο κακό χρησιμοποιώντας το μόνο για κλήσεις, χωρίς να έχω όλα τα υπόλοιπα καλούδια που τελικά μάλλον μου αποσπούν την προσοχή και μου τρώνε πολύτιμο χρόνο ενώ μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα πιο παραγωγικός και αποδοτικός και στη δουλειά μου αλλά και χάρηκα περισσότερο τις στιγμές στο σπίτι με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.
Θα μπορούσα βεβαίως να χρησιμοποιήσω το καλό μου smartphone χωρίς 4G αλλά για την ώρα καλύτερα όχι γιατί ο πειρασμός είναι μεγάλος… Ίσως αργότερα νιώσω πιο έτοιμος και το επιχειρήσω.
*Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο http://justlina.gr/ με το τίτλο «Am I freak?»
Πηγή: http://justlina.gr