Σ’ ευχαριστώ που ένα χρόνο ολόκληρο, επέμενες.
Που αψηφούσες τα αναπάντητα μηνύματα, τα «δεν θέλω» τα «όχι» τα «μη».
Σ’ ευχαριστώ που αθόρυβα, σιγά σιγά, μου άνοιγες τα μάτια.
Κάτι είχες δει για μας, εκεί που εγώ δεν έβλεπα.
Σ’ ευχαριστώ που γρήγορα κατάλαβες αυτό που ούτε εγώ δεν ήξερα.
Ότι η στάση μου δεν ήταν άρνηση, αλλά άμυνα.
Σ’ ευχαριστώ που με το «έτσι θέλω», μπήκες στη ζωή μου.
Και «εισέβαλλες» ένα ξημέρωμα Δευτέρας.
Σ’ ευχαριστώ για το γέλιο μέχρι δακρύων, τη τρέλλα, τη χαρά.
Μου ‘χεις χαρίσει το πιο «χαζό» χαμόγελο που είχα ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ που αγκάλιασες τα λάθη μου.
Ήρθα σ’ εσένα γιατί ποτέ δεν μ’ έκρινες γι’ αυτά.
Σ’ ευχαριστώ που σέβεσαι το χρόνο μου, το χώρο μου, τη ζωή μου.
Αυτό μου δίνει μεγαλύτερα φτερά για να πετώ…κοντά σου.
Σ’ ευχαριστώ που νοιάζεσαι τόσο πολύ για μένα.
Δεν ξέρω τί έχω κάνει κι αξίζω τόση καλοσύνη.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες να νιώσω οικεία από το πρώτο μας λεπτό.
Σαν να σε ήξερα από πάντα.
Σ’ ευχαριστώ που όταν περπατάμε, στέκεις περήφανος στο πλάι μου και μου κρατάς το χέρι.
Είχε χρόνια να μου συμβεί.
Σ’ ευχαριστώ που στα δύσκολα, πεισμώνεις και δεν φεύγεις.
Μέχρι χθες γνώριζα ανθρώπους που στα δύσκολα, την έκαναν.
Σ’ ευχαριστώ που με κοιτάς και λάμπουν τα καταπράσινά σου μάτια.
Είχα χρόνια να δω τον έρωτα κατάματα.
Σ’ ευχαριστώ που επέμενες και διέψευσες το «Εγώ μ αυτόν; Ποτέ!».
Υστερόγραφο 1: Cien και τα μαλλιά στα κάγκελα!
Υστερόγραφο 2: Λεμόνι μη ξεχάσεις να ρίξεις :p
Υστερόγραφο 3: …τέτοιο να ξέρεις πολύ 🙂