Μου ήρθε πριν λίγο μήνυμα αναγνώστριας που μου έγραφε την ιστορία της, καταληγοντας «δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ». Και αφού κάγχασα από μέσα μου και μονολόγησα «κούνια που σε κούναγε καημένη μου» αποφάσισα να γράψω την παρακάτω μικρή προσωπική μου ιστορία.
Το σχέδιό μου ήταν οργανωμένο από καιρό.Εκείνο το βράδυ είχα τρομερό άγχος. Σαν το τσιρότο που έπρεπε να ξεκολλήσω μονομιάς, μήπως κάποτε πάψω να πονάω. Έκατσα στον υπολογιστή, πήρα και το κινητό μπροστά μου, τράβηξα μια τζούρα απ το τσιγάρο μου και ξεκίνησα. Μπλοκ. Απο το φεισμπουκ, από το Ινσταγκραμ, απο το viber, από το τηλέφωνο. Από οποιοδήποτε μέσο θα μπορούσε να τρυπώσει για να με…»τουμπάρει». «Μην επικοινωνήσεις ποτέ ξανά μαζί μου» του έγραψα στο τέλος. Εκείνο το βράδυ επίτηδες είχα κανονίσει και πήγα μπουζούκια ώστε να έχω παρέα όλη νύχτα και να μην αναιρέσω όσα έκανα. Να μην λυγίσω. Σαν να εβλεπα την ειρωνία στο πρόσωπό του, κόβω τον λαιμό μου, ότι εκείνο το βράδυ πίστευε πως μπλόφαρα. Μουχαχα…κι όμως… δεν με ξαναείδε και δεν με άκουσε ποτέ ξανά από τότε.
Δεν προσπάθησε άμεσα, προσπάθησε όμως έμμεσα να με τσιγκλίσει με εξευτελιστικές αναρτήσεις που παρουσίαζαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα για όσα συνέβησαν, του τύπου «εγώ ο Άγιος κι αυτή η κ@ριόλα» κι από κάτω 10 γίδια να χειροκροτάνε, ενώ είχε συμβεί μα το εντελώς αντίθετο. Απάντησα κι εγώ έμμεσα με τον δικό μου τρόπο φυσικά και όλα εμειναν εκεί. Αν τον έβγαλα από μέσα μου; Τότε όχι. Μου πηρε 1,5 χρόνο να τον «μπλοκάρω» και από μέσα μου. Πίστευα όπως και η φίλη μας, πως δεν θα τον ξεπερνούσα ποτέ. 1,5 χρόνο δούλευα σαν τρελλή για να μην σκέφτομαι. 1,5 χρόνο δεν μπορούσα να κοιτάξω κανέναν. Είχαν μπλοκάρει τα πάντα μου…μέχρι που βρέθηκε κάποιος και μου έκανε unblock.
Και τότε γέλασα μ’ εμένα και με το παραμύθι που είχα πλάσει στο κεφάλι μου. Και προχώρησα παρακάτω και ερωτεύτηκα ξανά και μάλιστα πολύ πιο δυνατά, και άλλαξα τρόπο σκέψης και πόλη και ζωή. Και πλέον μπορώ να πω πως όσο πιο σκάρτα σου φέρεται κάποιος, τόσο πιο εύκολα τον ξεπερνάς κι άλλο τόσο πανεύκολα, λύνεσαι απ’ αυτό που νομίζεις ότι σε έδενε μαζί του. Γιατί, πίστεψέ με, ΝΟΜΙΖΕΙΣ. Δεν σε δένει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα με τη σκαρταδούρα. Απλά εκείνη τη στιγμή δεν το βλέπεις γιατί δεν θελεις να το δεις. Γιατί δεν θέλεις να πιστέψεις ότι απλά, έπεσες έξω. Τα βλεπεις όλα καθαρά όταν πια απομακρύνεσαι για τα καλα και δεν σε επηρεάζει η ύπαρξή του.
Όσο γι’ αυτόν; Δεν ξερω τί κανει και δεν με αφορά κιόλας. Το μόνο που έμαθα από κοινούς γνωστούς κάποτε, πιο παλιά, είναι ότι τα άτομα που πίστευε….100% όπως έλεγε, τελικά ξεσκεπάστηκαν αλλά…τι να το κάνεις; Τώρα είναι αργά για δάκρυα Στέλλα. Τώρα εγώ κοιμαμαι με τη συνείδησή μου καθαρή κι όταν το κεφάλι μου ακουμπά το μαξιλάρι, σκέφτομαι μόνο πρόσωπα που έχουν μια κάποια αξία στη ζωή μου, γι’ αυτό και φρόντισα να τα κρατήσω μέσα σε αυτήν.
Για εκείνον που έβγαλα εκτός, δεν ξέρω…μα να θυμάστε: ΟΛΑ ξεπερνιουνται και ΟΛΑ λύνονται…