Δεν τη θέλω την ανακύκλωση, δεν τη μπορώ. Δεν θέλω κάποιον να μου οφείλει ή να του οφείλω εξηγήσεις. Δεν θέλω δικαιολογίες, δεν θέλω αναδρομές, δεν θέλω «ναι μεν αλλά…», δεν θέλω να τον βλέπω καχύποπτα μήπως τη ξανακάνει. Δεν θέλω να κοιμάμαι με το’ να μάτι ανοιχτό. Δεν θέλω έναν άνθρωπο που ξαναμπήκε στη ζωή μου, με δεύτερη ευκαιρία.
Μεγάλωσα, κουράστηκα, δεν δίνω δεύτερες ευκαιρίες πια. Έπαψα να οπλίζω ξανά, το χέρι που δεν κατάφερε να με σκοτώσει με τη πρώτη. Κι αν είναι να πεθάνω, προτιμώ από έρωτα. Όχι από χαζομάρα.
«Από φόβο μήπως πληγωθώ, δεν θα ζήσω;» έγραφε μια ψυχολόγος μας, που την εκτιμώ πολύ. Μα στη φάση αυτή, δεν συμφωνώ. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να διαχειριστούν μια πληγή και να πάνε παρακάτω. Υπάρχουν όμως και εκείνοι ,που κάποτε ζούσαν με χάπια για να γιατρέψουν τις πληγές. Που έδωσαν αγώνα να τις γιατρέψουν και αν ανοίξουν καινούριες, μπορεί και να «πεθάνουν».
Κι εγώ θέλω να ζήσω. Και σ’ αυτή τη ρημάδα τη ζωή, να βάλω έναν άνθρωπο που θα μ’ αφήνει να περπατάω πλάι του. Όχι ξοπίσω του. Θέλω έναν άνθρωπο να χαίρεται που είμαι γελαστή, που έχω τη δουλειά μου, το παιδί μου, τους φίλους μου, το σπίτι μου και τη ζωή στα χέρια μου κι όχι να νιώθει λίγος δίπλα μου και να μ’ αφήνει, επειδή δεν ξέρει πώς να με διαχειριστεί. Θέλω έναν άνθρωπο να μη με βάζει στο τριπάκι να ξεφτιλίζομαι για να «τον έχω». Στο παιχνίδι «Η πιο ξεδιάντροπη, κερδίζει» εμένα μη με λογαριάζεις!
Θέλω έναν άνθρωπο να μην έχω κανένα παρελθόν μαζί του. Να μην υπάρχουν μεταξύ μας, ούτε εξηγήσεις, ούτε σκιές, ούτε φαντάσματα και απωθημένα. Να μην έχω τίποτα να του καταλογίσω, να μην έχει τίποτα να μου χρεώσει. Να μην έχει πιει για μένα, να μην έχω κλάψει για εκείνον. Να πατήσω το Reset και να μην κάνω πια τα ίδια λάθη. Να μπορώ να βλέπω αυτόν που έχω απέναντί μου και όχι αυτόν που έχω φανταστεί.
Μεγάλη σχολή το άδειασμα. Σε σκληραίνει σε μια νύχτα και δεν χαρίζεις του αγγέλου σου, νερό. Ωσότου βρεθεί στο δρόμο σου, ο άγγελός σου. Εκείνος που θα το «λουστεί» πολλές φορές για να σε πείσει ότι αξίζει να τον ξεδιψάσεις. Μέχρι τότε, όπως λέει και το Κατερινάκι, δεν υπάρχουν άγγελοι. Κι αν υπάρχουν, κάποιοι είναι θέμα χρόνου, να «δαιμονιστούν».
Γιατί ο άγγελος μπορεί να γίνει δαίμονας. Ο δαίμονας όμως, δεν γίνεται άγγελος, καρδιά μου…
Υστερόγραφο: Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε σχεδόν πρίν ένα χρόνο. Από τότε, άλλαξαν πολλά. Το μόνο που δεν άλλαξε, είναι οι δαίμονες. Αυτοί που συνεχίζουν να «διαολίζουν» τις ζωές όσων βρέθηκαν χωρίς «λιβανιστήρι». Και το καλύτερο «λιβανιστήρι» είναι να σ’ αγαπάς. 😉