Ξέρεις…δεν χρειάζεται πολύς καιρός για να θεωρήσεις κάποιον δεδομένο.
Εξαρτάται από τη σιγουριά που σου εμπνέει.
Αυτή τη σιγουριά που πολλοί άνθρωποι παρεξηγούν και νομίζουν πως ό,τι κι αν κάνουν, θα τους συγχωρεθεί.
Όση δύναμη έχει η αγάπη, έχει και άλλα τόσα όρια.
Κι εκεί που σταματά η αγάπη για τον άλλον, αρχίζει η αγάπη για τον εαυτό.
Κάτι σαν το «σ’ αγαπώ αλλά πιο πολύ αγαπώ εμένα».
Κι έτσι τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.
Ο καφές που σου έφερνε με το γλυκό της, το χαμόγελο.
Τα μάτια της που έλαμπαν κάθε φορά που της γελούσες.
Τα πειράγματα που της έκανες και φώτιζαν το πρόσωπό της.
Τα ταξίδια, οι εκδρομές, οι βόλτες στη θάλασσα, τα γέλια, τα χάδια, τα μεθυσμένα βράδια και τα ηλιόλουστα πρωϊνά, γίνονται ζητούμενα.
Από ανθρώπους που ξέχασαν γρήγορα, πως είναι να ψάχνεις την αγάπη και να μην τη βρίσκεις.
Γιατί κι όταν τη βρήκαν δεν μας είπαν τί την έκαναν…
Υπάρχουν άνθρωποι που’ ναι της μοίρας τους γραφτό να μένουν μόνοι.
Όχι γιατί δεν αξίζουν να αγαπηθούν, αλλά επειδή δεν ξέρουν πώς.
Κι η μοναξιά, φαντάζει η πιο ασφαλής επιλογή, για να μην πληγώνουν και να μην πληγώνονται.
Σαν το τριαντάφυλλο. Το βλέπεις, το μυρίζεις μα έχει αγκάθια κι αν το αγγίξεις , θα ματώσεις.
Κάποιοι μοιάζουν με τριαντάφυλλα. Είναι μόνο για να τους «μυρίζεις».
Να παίρνεις λίγο απ’ το άρωμά τους και να φεύγεις, χωρίς να ονειρεύεσαι κήπους και παρτέρια.
Αλλιώς κινδυνεύεις να «τρυπηθείς»…