Είναι οφθαλμοφανές ότι το στρες, η θλίψη, η πικρία, η ματαίωση και η απογοήτευση εύκολα μπορούν να βρουν καταφύγιο στην αγκαλιά μιας αναδυόμενης διατροφικής διαταραχής. Στην αρχή το φαγητό (η υπερφαγία ή ο περιορισμός του) μοιάζει ως την μοναδική σανίδα σωτηρίας από τον πόνο και την οδύνη που προκαλεί η απώλεια και ο αποχωρισμός καθώς και την απόρριψη από μια πιθανή προδοσία που βίωσε μια γυναίκα μέσα στο γάμο της.
Η Άννα μετά από 20 χρόνια γάμου με δύο παιδιά σε ηλικία 42 ετών χώρισε από τον 50χρονο Αντώνη, “έχοντας πλέον μπει με τα μπούνια“ στην νευρική βουλιμία (κάνοντας ταυτόχρονα άσκηση και εμετούς σχεδόν καθημερινά) και μου εξομολογείται τον μεγαλύτερό της φόβο αλλά και τον τρόπο που οδηγήθηκε στην κόλαση της βουλιμίας. Μου λέει λοιπόν από τις πρώτες κιόλας συνεδρίες “Τι δεν καταλαβαίνεις Μαρία αν δεν είμαι λεπτή και τέλεια δεν θα με θέλει ξανά κανένας, ποιος θέλει να βγει με μια χοντρή 42αρα γυναίκα μάνα δυο παιδιών. Έχω εξοφλήσει σαν γυναίκα αν δεν είμαι λεπτή και κορμάρα, θα με φάει η μοναξιά και κανένας άντρας δεν θα με προσέξει. Ξόφλησα αλλιώς το καταλαβαίνεις θα μείνω μόνη…. Πως να ανταγωνιστώ τις 25αρες, πες μου; Ο Αντώνης την έχει χτυπήσει προ πολλού την γκόμενα την 28αρα, δεν τον έφτιαχνα λέει, του ήμουν αδιάφορη εδώ και χρόνια, για τα παιδιά με ανεχόταν και έμενε μαζί μου. Ήμουν για τα μπάζα μου είπε και είχε δίκαιο! Εγώ φταίω που διαλύθηκε ο γάμος μα , καλά μου έκανε αφού δεν πρόσεξα την εμφάνιση μου, τα κιλά μου και το σώμα μου”.
Η απάντηση στην απώλεια για την Άννα ήταν το γυμναστήριο, ο περιορισμός της τροφής, τα βουλιμικά επεισόδια και φυσικά οι εμετοί.
Αναπόφευκτα το διαζύγιο οδηγεί πολλές γυναίκες στην παγίδα της λεγόμενης “δίαιτας του χωρισμού” με την ελπίδα να νιώσουν περισσότερο ποθητές ως γυναίκες με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην κόλαση της διατροφικής διαταραχής χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, καθώς είναι επιτακτική η ανάγκη της διαχείρισης των δύσκολων συναισθημάτων της απώλειας και της απόρριψης. Στην πρώτη φάση η ΔΔ βοηθά βραχυπρόθεσμα στην αποφυγή του πόνου ή στο έλεγχο του θυμού, αλλά τελικά λειτουργεί πολλαπλασιαστικά εξαιτίας των έντονων συμπτωμάτων της.
Είναι ευρέως γνωστό ότι η φύση μισεί το κενό, δηλαδή σαν το κενό που βιώνει μια γυναίκα μετά το διαζύγιο όπου δεν μπορεί να το γεμίσει μόνο με τροφή αγνοώντας την ουσία του προβλήματος, καθώς η τροφή δεν μπορεί να λειτουργήσει ως το μόνιμο χατζαπλάστ μιας πληγής που συνεχώς αιμορραγεί. Αν ανήκετε σε εκείνες που ακουμπούν στην τροφή και στην εμμονή με το σώμα υπάρχει ελπίδα να βγείτε από το φαύλο κύκλο της αυτοκαταστροφικής νόσου που λέγεται διατροφική διαταραχή. Κοιτάξτε τον εαυτό σας κατάματα στο καθρέπτη και αντικρίστε την αλήθεια: Ο πόνος δεν αντιμετωπίζεται με άλλο πόνο, παραδεχτείτε πως η ΔΔ δεν σας οδηγεί πουθενά παρά μόνο στο τέλειο αδιέξοδο. Και δείτε ξεκάθαρα ότι αυτό που ζείτε μέσα από την νόσο δεν μπορεί να συγκριθεί με το αδιέξοδο ενός γάμου που τέλειωσε άδοξα! Μπορείτε να αντιμετωπίσετε την ΔΔ αναζητώντας άμεσα βοήθεια από ειδικούς και θεραπευτικά κέντρα που εξειδικεύονται στο χώρο των ΔΔ.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως πολλές γυναίκες μετά το διαζύγιο έχουν καταφέρει να σταθούν πάλι στα πόδια τους εκτιμώντας πιο πολύ τον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους. Ενώ η διατροφική διαταραχή με μαθηματική ακρίβεια αφανίζει και το τελευταίο ψήγμα ενέργειας και αυτοεκτίμησης, αποδεκατίζοντας οποιοδήποτε υγιή πλευρά εαυτού υπήρχε σε εσάς ακόμη και πριν το διαζύγιο. Είναι το βαμπίρ που εισβάλει στην δική σας ζωής αλλά και στην ζωή των παιδιών σας, αφήνοντάς τους ανεξίτηλα σημάδια!
Και να θυμάστε πάντα ότι σπανίως πεθαίνει κάποιος επειδή χώρισε, αντίθετα από διατροφική διαταραχή πεθαίνει ένα άτομο ανά ώρα ….
Μαρία Τσιάκα
Διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών και υποψήφια Διδάκτωρ του Kings College
Οικογενειακή θεραπεύτρια εξειδικευμένη στις διατροφικές διαταραχές.
Web: www.hcfed.gr