Ανώνυμη δημοσίευση από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας
Η μητέρα του αγοριού μου είναι πολύ άρρωστη και μάλλον δεν έχει πολύ ζωή και απ τη μία χαίρομαι γιατί δεν ήταν και υπόδειγμα μητέρας(δεν θα πω γιατί,δεν έχει σημασία τώρα)κι απ την άλλη στεναχωριέμαι που δεν θα ζήσει ένας άνθρωπος που ήξερα κι έβλεπα συχνά.
Σα να χαίρομαι και να στεναχωριέμαι πολύ ταυτόχρονα.
Το αγόρι μου είναι χάλια.Μου ραγίζεται η καρδιά να τον βλέπω έτσι.Είμαι δίπλα του φυσικά και σαν άνθρωπος με φουλ ενσυναίσθηση με χει πάρει και μένα πολύ από κάτω.Δεν μπορεί να δεχτεί ότι η μαμά του θα φύγει και φοβάμαι πολύ πως θα το διαχειριστεί όταν γίνει το μοιραίο.
Φοβάμαι πολύ τον θάνατο των κοντινών μου.Απο όταν ήταν 50 φοβόμουν μην πάθουν τίποτα κι όλο αυτό με την φοβία του θανάτου μου έγινε εμμονή και το σκεφτόμουν συνέχεια και το έλεγα και στο αγόρι μου ότι φοβάμαι μην πάθουν τίποτα οι γονείς μου κι έκλαιγα..και τελικά αρρώστησε η μαμά του.Νιώθω πολύ ηλίθια που εγώ έκλαιγα ενώ οι δικοί μου είναι καλά και τώρα χάνει αυτός τη μαμά του.
Φοβάμαι πάρα πολύ μην πάθουν τίποτα οι δικοί μου.Τώρα πιο πολύ από ποτέ.Δεν ξέρω τι να κάνω για να σταματήσω αυτές τις σκέψεις κι η κατάσταση που ζω τώρα δεν βοηθάει και πολύ γιατί εγω πρέπει να στέκομαι δίπλα στο αγόρι μου κι όχι να του δημιουργώ κι άλλα προβλήματα.Ομως φοβάμαι ότι επειδή έπαθε κάτι η μαμά του θα πάθουν κι οι δικοί μου και θέλω να μένω μαζί τους συνέχεια γιατί δεν θέλω να πάθουν κάτι και να μένω μακριά τους και τρελαίνομαι νομίζω που τα σκέφτομαι αυτά.
Τις προάλλες έκλαιγα στο μπαμπά μου και του τα λεγα αυτά και μου λέγε ότι τους έθαψα χωρίς να χουν πεθάνει.
Παιδιά αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω μ αυτή τη σκέψη όπως δεν ξέρω και πως θα το αντέξω όταν γίνει και αν θα ξαναζήσω μετά απ αυτό όταν συμβει.
Οι δικοί μου πλησιάζουν τα 70 και όσο περνάνε τα χρόνια και τους βλέπω γερούς χαίρομαι αλλά μετά σκέφτομαι ότι δεν θα τους έχω για πολύ ακόμα.Συγνώμη αν σας κούρασα.