Κι έρχεται εκείνη η Άγια μέρα, που επιτέλους κάθεσαι στον καινούριο καναπέ σου, στο νέο διαμέρισμα που νοίκιασες, με την παλιά κρεβατοκάμαρα, τα 3 σετ μαχαιροπίρουνα και τα 3 ποτήρια. Όταν έλεγες ότι επιθυμούσες συναινετικό διαζύγιο και δίκαιη μοιρασιά των υλικών αγαθών δεν είχες ακριβώς αυτό στο μυαλό σου, αλλά ίσως τελικά ο κλήρος ανάμεσα στον καναπέ και στο κρεβάτι να ήταν η πιο αναίμακτη λύση. Άσε που εδώ και καιρό ήθελες να ανανεώσεις τα γυαλικά σου, και ποτέ δεν έβρισκες χρόνο.
Σουηδικό διαζύγιο λοιπόν, και υποσχέσεις για απόλυτη στήριξη σε οτιδήποτε έχει σχέση με το παιδί. Άλλωστε όπως και οι δύο τονίσατε, το γεγονός ότι χωρίσατε ως ανδρόγυνο δεν σημαίνει ότι χωρίσατε και ως γονείς. Όλα φαντάζουν ιδανικά μέχρι την πρώτη φορά που παίρνεις τηλέφωνο τον πρώην σύζυγο, και πατέρα του παιδιού σου, για να πάει αύριο το παιδί στο φροντιστήριο, έτσι ώστε να μπορέσεις κι εσύ σαν άνθρωπος να πας κομμωτήριο μπας και βάψεις τη ρίζα, που κοντεύει να φτάσει τα αυτιά. Η απάντηση είναι ενδεικτική του τι θα ισχύει από δω και πέρα. Δυστυχώς δεν θα μπορέσει να σε εξυπηρετήσει. Θα τα πείτε το Σάββατο που θα έρθει να πάρει το παιδί.
Στραβοκαταπίνεις, αλλά δεν μπορείς να πεις και τίποτα. Νομικά δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνη. Ουσιαστικά και πρακτικά. Είκοσι-επτά από τις τριάντα μέρες του μήνα, έχεις την αποκλειστική ευθύνη του παιδιού, με οτιδήποτε αυτό συνεπάγεται. Εσύ θα τρέχεις στο σχολείο, εσύ στις εξωσχολικές δραστηριότητες, εσύ αναλαμβάνεις το διάβασμα, την διατροφή, με λίγα λόγια τα πάντα. Και φυσικά θα πρέπει να πείσεις το παιδί, ότι οι μπάμιες που τρώει σπίτι σας, είναι εξίσου νόστιμες με τις πίτσες που τρώει στο σπίτι του πατέρα του.
Υποσυνείδητα ξέρεις πως έχεις χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια, αλλά δεν εγκαταλείπεις το παιχνίδι. Αφήνεις τη ρίζα να φθάσει στον ώμο, και μετά απλά το παίρνεις απόφαση και πατάς μια βαφή στο φυσικό σου. Τρέχεις σαν μαραθωνοδρόμος όλη μέρα, αλλά στο τέλος της ημέρας καμαρώνεις το βλαστάρι σου να κοιμάται χαμογελαστό. Όλη η κούραση εξανεμίζεται, όλη η ένταση φεύγει, και εσύ είσαι έτοιμη να χαλαρώσεις στον περιβόητο καινούριο καναπέ, που έχει κάνει βαθούλωμα στη θέση που κάθεσαι, αφού όλα σου τα βράδια τα περνάς εκεί. Έχεις ξεχάσει τι σημαίνει καφές με φίλες, ή ποτάκι με την κολλητή, και προσπαθείς σαν νέος Χουντίνι να χωρέσεις όλα όσα επιθυμείς να κάνεις για σένα μέσα σε δύο σαββατοκύριακα το μήνα.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως όσες φορές κι αν κοίταξες πίσω, δεν μετάνιωσες. Όσες φορές κι αν επανεξέτασες την απόφαση σου, κατέληξες στο συμπέρασμα ότι ήταν απολύτως ορθή. Και τις Κυριακές που ανοίγεις την πόρτα, δεν μπαίνει μέσα στο σπίτι το παιδί σου, αλλά ο κόσμος σου όλος, και αυτό δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει είναι η αγάπη που σε γεμίζει, τα φιλιά που σου δίνει και η αγκαλιά που χρειάζεται να κοιμηθεί.