Άννα Πρόζακ
Κάθομαι πάλι με ένα ποτό και ένα τσιγάρο και αγναντεύω το άπειρο. Σκέφτομαι εσένα, εμένα, εμάς. Πόσο κλισέ, πόσο οδυνηρά προβλέψιμο. Ξαναζώ κάθε στιγμή μας. Από την πρώτη εκείνη μαγική στιγμή που κοιταχτήκαμε, μέχρι την τελευταία μας, που έφυγες καβάλα πάνω στο ασημί άλογό σου. Ιππότης ως το τέλος. Θα μπορούσα να σε κατηγορήσω για... Πιο πολύ