Γίνεται σε μια στιγμή, από τα τραγούδια και τα γέλια να φτάνεις στην απόλυτη σιωπή;
Γίνεται σε μια στιγμή, από το σ’ αγαπώ να φτάνεις στο «φύγε απ’ το σπίτι μου»;
Γίνεται σε μια στιγμή, από το «είσαι τα πάντα για μένα» να φτάνεις στο απόλυτο τίποτα;
Γίνεται.
Άνθρωπος που δεν εκτιμά, όλα τα μηδενίζει.
Υπάρχουν εκείνοι που είναι της μοίρας τους γραφτό, να΄ναι για πάντα μόνοι.
Όχι απαραίτητα από επιλογή αλλά από… «πάστα».
Είναι έτσι φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι, που όσο και να θέλουν, δεν μπορούν αλλιώς.
Κατά βάθος δεν θέλουν κανέναν. Ούτε τον ίδιο τους, τον εαυτό.
Η αγάπη δεν έχει μόνο γέλια και χαρές.
Έχει κι ευθύνες μα δεν μπορούν να τις σηκώσουν όλοι.
Ειδικά εκείνοι που έμαθαν να πορεύονται μονάχοι.
Εκείνοι οι γερόλυκοι που μπορούν να σου διηγηθούν για τις αμέτρητες γυναίκες της ζωής τους αλλά καμία για τη…μία.
Είτε γιατί δεν τη βρήκαν ποτέ ή γιατί τη βρήκαν αλλά γρήγορα την έδιωξαν.
Όπως έμαθαν να διώχνουν κάθε ευθύνη από πάνω τους, κάθε πίεση που θα μπορούσε να χαλάσει τη «τέλεια» εργένικη ζωή τους.
Το παράδοξο με αυτούς τους ανθρώπους είναι, που ενώ διψάνε για συντροφικότητα, μόλις τη βρούν κάνουν ό,τι μπορούν να τη στραγγίσουν.
Κι εσύ μένεις εδώ, σ’ αυτό το μπαλκονάκι που σ’ έβαλε η μοίρα σου, να κοιτάς το δρόμο περιμένοντας.
Κάποτε εκείνον, σήμερα αυτόν, αύριο κάποιον άλλον.
Και η μόνη σου σταθερά να είναι το παιδί σου, που όλοι σου λένε να το βάλεις πάνω απ’ όλα χωρίς να ξέρουν ότι ήταν ο μόνος λόγος που, ενώ καβάλησες το κάγκελο με το ένα πόδι, δεν άφησες το άλλο.
«Κάθε εμπόδιο για καλό» λένε.
Στο τέρμα πόσων εμποδίων άραγε, να υπάρχει το καλό;
Πόσα πρέπει να περάσεις για να πεις πως άξιζε;
Τί βάρος θα’ χουν τότε τα μπαγκάζια σου για να αλαφρώσεις και να το βάλεις στη ζωή σου;
Μεγάλη υπόθεση το μπαγκάζι. Και το γρανάζι.
Και ο χρόνος έχει κάτι γρανάζια, να!
Όλα τα δείχνει.