Είμαι 21 ετών και σπουδάζω Φαρμακευτική στην Αθήνα. Μένω με τους γονείς μου και γενικά περνάω καλά στη ζωή μου. Έχω σχέση με το ίδιο αγόρι από τα 17 μου, αλλά εδώ και κάτι μήνες τον έχω βαρεθεί και θέλω να τον χωρίσω. Δεν νιώθω πια ερωτευμένη μαζί του και δεν είναι σωστό να τον κοροϊδεύω. Προσπάθησα πολλές φορές να τον χωρίσω, αλλά πάντα στο τέλος τον λυπόμουν και δεν του το έλεγα. Μία μάσαγα τα λόγια μου, μία με πιάνανε τα κλάματα. Νιώθω ασφάλεια και σιγουριά μαζί του, ίσως γι’ αυτό κολλάω τόσο.
Εδώ και ένα χρόνο σχεδιάζουμε με την παρέα μας να κάνουμε ένα ταξίδι στη Νοτιοδυτική Ασία. Τα βάλαμε όλα κάτω, τα υπολογίσαμε, είδαμε ότι χρηματικά το αντέχαμε και είπαμε να το κάνουμε.
Μίλησα με τη μητέρα μου και της είπα όλα όσα με απασχολούν. Τη μία μου λέει «Μην τον χωρίσεις πασχαλιάτικα κρίμα είναι», την άλλη «Πηγαίνετε το ταξίδι που σχεδιάσατε και βλέπουμε μετά» και την άλλη «Έχει εξεταστική. Σου κάνει καρδιά να τον πάρεις στο λαιμό σου και να μην περάσει ούτε ένα μάθημα;».
Ψάχνει τρόπο να μου αλλάξει γνώμη και με αποκαλεί υπερβολική και υστερική. Η όλη κατάσταση με εκνευρίζει αφόρητα. Δεν τον θέλω, με το ζόρι παντρειά; Αν της κάνει να τον κρατήσει η ίδια. Εγώ τελείωσα μαζί του (ή έτσι τουλάχιστον νομίζω), αλλά η μάνα μου δεν λέει να το δεχτεί. Τέτοια αγάπη του έχει; Δεν το περίμενα…
Κάτια