Δεν ξέρω τί έχω πάει γι’ αυτό θα ήθελα πολύ τη βοήθειά σας. Είμαι σε μία υπέροχη σχέση με ένα υπέροχο αγόρι και αντί να περνάω υπέροχα, η σχέση αυτή μου βγάζει το χειρότερο εαυτό μου και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι ένα εξαιρετικό παλικάρι, κάνει τα πάντα για να είμαι χαμογελαστή και ευτυχισμένη, αλλά όταν είμαι μαζί του έχω αντιδράσεις, που δεν είχα ποτέ. Θυμώνω εύκολα και επίσης κλαίω πολύ εύκολα. Τη μία είμαι ανυπόμονη, την άλλη αναποφάσιστη, γενικά ένα mix συναισθημάτων που δεν μπορώ να ελέγξω.
Γνωριστήκαμε πριν από δύο χρόνια, όταν ήμασταν και οι δύο 14. Εκείνη την εποχή συνέβαιναν πολλές αλλαγές στη ζωή μου. Οι γονείς μου έκαναν από το πουθενά ένα δεύτερο παιδί και εγώ ξαφνικά παρουσίασα κάτι ορμονικά προβλήματα που μου επηρέασαν τη διάθεση και γενικότερα όλη τη ζωή.
Ανησυχώ μήπως άθελά μου τον ένω κάνει «ψυχολόγο» μου και κάθεται και ακούει υπομονετικά ό, τι μου συμβαίνει. Στην τελική δεν είναι φιλενάδα μου να κάθεται να ακούει κάθε βλακεία που έχω στο μυαλό μου. Επίσης φοβάμαι μήπως τον έχω κουράσει, αλλά ντρέπεται να το πει. Αν και περνάμε πολύ καλά μαζί και είναι ένας φανταστικός άνθρωπος, μένω πιο πολύ στα μειονεκτήματά του και σκέφτομαι σοβαρά να το διαλύσουμε. Χωρίζοντας τον, τον προστατεύω από τον κακό μου εαυτό. Δεν του αξίζει κάτι τέτοιο. Ή μήπως είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να αποφύγω να κάνω κάτι για την κακή μου συμπεριφορά;
Ράνια