Το κουδούνι της εξώπορτας χτυπά μανιασμένα, τινάζοντας με βίαια από το κρεβάτι. Παραπατώντας, ανάβω το φως στον διάδρομο και τρέχω ν’ ανοίξω. Σκοντάφτω στην ξύλινη καρέκλα του χολ. Κατεβάζω τα σχετικά “καντήλια” και φτάνω στην πόρτα. Η Τζένη εισέρχεται μενόμενη, στάζοντας από τον ιδρώτα, αγνοώντας παντελώς το σαστισμένο μου βλέμμα. “Που είσαι, επιτέλους; Τόσες φορές σε κάλεσα στο κινητό και δεν απαντούσες!” Αρπάζω το τηλέφωνο και διαπιστώνω τις δέκα τρεις κλήσεις, μέσα σε διάστημα είκοσι λεπτών. Από τον τόνο της φωνής της, αντιλαμβάνομαι τον λόγο της πρωινής της εφόδου, που με εξοργίζει. “Αν δεν πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου, καλό θα ήταν να φύγεις διακριτικά, πριν προλάβω να φτάσω στην κουζίνα κι αρπάξω μαχαίρι”. “Σκάσε και πήγαινε να ρίξεις νερό στα μούτρα σου, σε θέλω σε διαύγεια, καίγομαι!” μου απαντά, σκαλίζοντας το δικό της κινητό. “Δες, δεεεεεεεεεεςςςςςςς εδώωωωωωω!!!” αποκρίνεται, δείχνοντάς μου την οθόνη. “Είσαι ηλίθια, κοπέλα μου; Με ξυπνάς κυριακάτικα τόσο βάναυσα, για να μου κλαφτείς για τα γκομενιλίκια σου;;;;”
Μέχρι να κάνω ένα γρήγορο ντους, για να συνέλθω, είχε -ευτυχώς- προνοήσει να φτιάξει καφέ. Οι κούπες με τον τριπλό ελληνικό βρίσκονταν πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ανάβουμε τσιγάρα και ξεκινά ο οδυρμός της επίδοξης drama queen. “Τα βλέπεις τα χαΐρια του; Εδώ δες, μου ποζάρει σε selfie χαμογελαστός, αγκαλιά με καινούργια πατσαβούρα”. Ο λόγος για τον Στάθη, το τελευταίο κόλλημα της Τζένης, που γνώρισε μέσα από διαδικτυακό chatroom. “Ρε μαλάκα, έλεος, γαμώτο. Πάλι τα ίδια;” Με τη Τζένη γνωριζόμαστε περίπου δέκα πέντε χρόνια. Πρωτοετείς και οι δυο στο πανεπιστήμιο, “κολλήσαμε” από την πρώτη μέρα. Έκτοτε, δεν έχει υπάρξει ούτε ένα λεπτό που να χωριστήκαμε. Την αγαπώ βαθιά και ουσιαστικά, και προσπαθώ να τη βοηθήσω να απεμπλακεί από την παγίδα στην οποία έχει βρεθεί. Τη μάστιγα που τη χτυπά ανελέητα, το σαράκι που την τρώει ασυναίσθητα. Η ψυχή της είναι φτιαγμένη από σπουδαία πρώτη ύλη, είναι παιδί με τσαγανό και σπάνιο φιλότιμο. Πέρασε και περνά ζόρια μεγάλα. Τρικυμίες, που της στέρησαν πράγματα, που μπήκαν τροχοπέδη στα όνειρά της. Η απώλεια της μάνας της, σε τρυφερή ηλικία, οι ευθύνες που ανέλαβε, τα δυο μικρότερα αδέρφια που κλήθηκε να μεγαλώσει, το ότι έπρεπε να δουλέψει από τα δέκα έξι, για να στηρίξει το σπίτι. Βάρη που σήκωσε και σηκώνει αγόγγυστα, και που της δημιούργησαν ένα έλλειμμα μεγάλο και σοβαρό: της αγάπης!
Η Τζένη, που λέτε, αναζητά εναγωνίως τη συντροφική αγάπη. Αυτήν που στερήθηκε η ίδια, την ψάχνει τα τελευταία χρόνια μανιωδώς, με λαχτάρα. Σε λάθος δρόμους, σε ψεύτικα μονοπάτια… Εγκλωβισμένη στον επίπλαστο κόσμο της εικονικής πραγματικότητας και του διαδικτύου, αποζητά τον μεγάλο έρωτα, την παντοτινή συντροφικότητα. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, στην καθημερινότητα. Με το κινητό να έχει γίνει προέκταση του χεριού της, “χάνεται” όλη την ημέρα στα social media και τις παρεμφερείς εφαρμογές γνωριμιών, αποζητώντας το όνειρο.
Σ’ έναν κόσμο κίβδηλο και ουτοπικό, με τον μανδύα της ανωνυμίας και της στιγμιαίας απόλαυσης να τον καλύπτει πλήρως. Φωτογραφίες, αιτήματα φιλίας, μηνύματα στο inbox, like, follow, και πάει λέγοντας. Αδυνατεί να κατανοήσει το εφήμερο όλων αυτών των δεδομένων. Κι αυτό της κάνει κακό, τη φθείρει, τη διαλύει. Ο Στάθης (και κάθε “Στάθης”) δεν είναι ο έρωτας της ζωής της, η μεγάλη αγάπη που οραματίζεται. Αυτό προσπαθώ να της εξηγήσω, αλλά αρνείται να το κατανοήσει.
“Και σε ρωτώ: τι στάση να κρατήσω; Πως να το χειριστώ το ζήτημα;” Σε απόγνωση η φίλη μου, για άλλη μια φορά. “Ρε καλό μου, πόσες φορές τα έχουμε πει; Πρέπει να ξεκολλήσεις το μυαλό σου. Ο άνθρωπος, σου ξεκαθάρισε ευθύς εξαρχής ότι ενδιαφέρεται για ένα καλό κρεβάτι, τίποτα παραπάνω. Λες και είναι η πρώτη φορά που το βιώνεις, ρε γαμώτο. Και πάλι έπεσες με τα μούτρα. Δεν σου φταίει κανένας άλλος, παρά μόνο εσύ”. Με την κυνικότητα και την ωμή τοποθέτησή μου, προσπαθώ να τη συνεφέρω.
“Τι περιμένεις, ρε Τζένη, να βρεις εκεί μέσα; Τον άντρα των ονείρων σου; Τον παθιασμένο έρωτα των ταινιών και των σίριαλ; Την once in a lifetime αγάπη; Ε, λοιπόν, δεν θα τη βρεις! Όχι εκεί, όχι έτσι. Αυτά τα σκατολοΐδια είναι φτιαγμένα για συγκεκριμένο σκοπό. Δεν θα μπει κάποιος εκεί, για να αναζητήσει το άλλο του μισό. Να πηδήξουν και να πηδηχτούν θέλουν όλοι, και είναι απολύτως ξεκάθαροι σε αυτό. Γιατί δεν λες να το καταλάβεις;” Πόσες φορές δεν έχουμε επαναλάβει την κουβέντα αυτή. Πόσα βράδια δεν έχει βουρκώσει στον καναπέ, συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα όσων προσδοκά, και την σκληρή αλήθεια ενός κάποιου “Στάθη”…
Από το laptop βάζω να παίξει δυνατά κομμάτι αγαπημένο. “Μην ψάχνεις την αγάπη σε φωτιές που δεν καίνε, μην προσπαθείς να κλείσεις τις πληγές που δεν σου άνοιξα ποτέ…” Κάθομαι δίπλα της και της κάνω μια ζεστή αγκαλιά. “Άκου τι λέει η Απόλυτη, ρε γαμώτο. Μην την ψάχνεις την αγάπη με το ζόρι, θα έρθει να σε βρει από μόνη της, όταν είναι η ώρα. Θα το καταλάβεις, θα το νιώσεις αυθόρμητα. Δεν πρέπει να φθείρεσαι έτσι. Δεν μπορεί κάθε καινούργιος που μπαίνει στον δρόμο σου, να γίνεται με το στανιό αγάπη. Δεν γίνονται έτσι αυτά, δεν είναι στο χέρι μας. Κι επιτέλους, απάλλαξε τον εαυτό σου από την ανόητη αυτή καταδίκη της εικονικής ζωής. Δεν είσαι εσύ αυτό, δεν είναι αυτή η ζωή σου. Βγες έξω, στον δρόμο, στον κόσμο, στην αλήθεια και στο φως. Εκεί θα βρεις αυτό που αναζητάς, αν κι εφόσον”.
Φέρνω από την κουζίνα ολοκαίνουργιο κουτί με φρέσκα cookies σοκολάτας. Το ανοίγουμε κι αφηνόμαστε λυσσαλέα στη γλυκιά ηδονή τους. Μια ηχητική ειδοποίηση στο κινητό, την αναστατώνει. Ο γνώριμος ήχος του εισερχόμενου μηνύματος, στην εφαρμογή που εντοπίζει τους κοντινότερους χιλιομετρικά (ω, ναι, υπάρχει αυτό το πράγμα, αλήθεια!!!) ενδιαφερόμενους. “Ωχ, ο Ηρακλής! Που με θυμήθηκε, καλέ;” “Ποιος είναι μωρή ο Ηρακλής; Έχω χάσει τον λογαριασμό, με τόσους που έχεις βρεθεί!” “Χαχαχα ο Ηρακλής, ρε. Αυτός που είχα πάει σπίτι του μετά το πρώτο ραντεβού, κι αντί να πηδηχτούμε, με παράτησε στο κρεβάτι και κυνηγούσε Pokemon στην πολυκατοικία, τα χαράματα! Τον ξέχασες;;;” Τα γέλια ακούστηκαν μέχρι το επόμενο οικοδομικό τετράγωνο. Και, κάπως έτσι, η Τζένη κανόνισε δεύτερο ραντεβού με τον Ηρακλή. Μια νέα… κατά φαντασίαν αγάπη βρίσκεται προ των πυλών!
Πηγή: thebluez.gr