Είμαι 61 ετών με μια ενήλικη κόρη και χωρισμένη εδώ και πολλά χρόνια.
Παλιά είχα πολλές φίλες και φίλους. Κάθε μέρα είχα δεκάδες προτάσεις για έξω και κάθε σαββατοκύριακο βρισκόμασταν όλοι μαζί είτε στο σπίτι το δικό μου είτε στων άλλων. Κάποιοι απ’ αυτούς μετακόμισαν, κάποιοι παντρεύτηκαν, κάποιοι έκαναν παιδιά και έτσι χαθήκαμε. Πάνε οι παλιοί καλοί καιροί που βρισκόμασταν συνέχεια, γελάγαμε και περνούσαμε ωραία.
Ξαφνικά έμεινα μόνη, ενώ είμαι ιδιαίτερα δραστήρια και ενδιαφέρουσα σαν προσωπικότητα. Βγαίνω, κυκλοφορώ, παρακολουθώ δωρεάν μαθήματα αγγειοπλαστικής, κεντήματος και ό, τι άλλο καλό μου κάτσει στο μάτι. Θέλω να πω ότι δεν είμαι καμία από αυτές, που έχουν κλειστεί στα σπίτια τους και δεν κάνουν τίποτα πια. ίσα ίσα που με έχει «φάει» το έξω και προσπαώ πολύ.
Στην ηλικία μου όμως είναι δύσκολο να κάνω πια φίλους. Οι περισσότεροι έχουν τα δικά τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά, τα εγγόνια τους, τα προβλήματά τους. Δεν θα ασχοληθούν με μένα ούτε έχουν την όρεξή μου όλη την ώρα μπίρι μπίρι.
Προσπάθησα πολύ. Δοκίμασα τα πάντα. Οι περισσότεροι μου λένε να σταματήσω να προσπαθώ. Δεν θέλει προσπάθεια, τύχη θέλει. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Όχι, δεν το δέχομαι.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι σε ολόκληρη Αθήνα είναι τόσο δύσκολο να κάνεις φιλίες. Δεν μπορεί να είμαι η μόνη…μόνη γυναίκα. Τόσοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας κανείς δεν νιώθει μοναξιά;
Χρειάζομαι επειγόντως ανθρώπους στη ζωή μου. Τί άλλο να δοκιμάσω; Όλα τα έχω κάνει…
Αριάδνη