Ο μπαμπάς μου πέθαινε πολύ πριν το μάθουμε, ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό. Αφού υπέστη ένα μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο, μάθαμε από τις εξετάσεις που του έγιναν στο νοσοκομείο ότι πάσχει από καρκίνο και σε προχωρημένο στάδιο μάλιστα. Ενώ μου έλεγε τα νέα από το τηλέφωνο, είχα κάτσει σε ένα σκαμπό και προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγε. Ήταν σαν να πατούσα σε ένα λεπτό σκοινί ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο καρκίνος ήταν πολύ προχωρημένος και ο χρόνος του τελείωνε.
Η μάχη του είχε τελειώσει πολύ πριν αρχίσει. Λόγω του προχωρημένου σταδίου και της γρήγορης εξέλιξης της ασθένειας ούτε οι χημειοθεραπείες, αλλά ούτε και το χειρουργείο ήταν ανάμεσα στις διαθέσιμες επιλογές μας. Η ακτινοβολία δεν θα του προσέφερε αυτά τα λίγα ακόμα χρόνια ζωής, που αναζητούσα απεγνωσμένα. Στην παρούσα φάση οι χημειοθεραπείες περισσότερα θα τον επιβάρυναν, παρά θα τον βοηθούσαν να ζήσει λίγο παραπάνω. Ωστόσο τον έπεισα να τις κάνει. Αν υπήρχε έστω και μία ελπίδα να ζήσει λίγο παραπάνω, όφειλα να την εκμεταλλευτώ.
Ήταν πραγματική κόλαση να βλέπω το στήριγμά μου, τον άνθρωπο που αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο να λιώνει μπροστά στα μάτια μου και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Πέθαινε και εγώ ήμουν ανήμπορη να σταματήσω το αναπόφευκτο.
Η θέα ενός γονέα που πεθαίνει είναι ισοπεδωτική. Ο καρκίνος του έτρωγε τα σωθικά και οι χημειοθεραπείες είχαν παρενέργειες, όπως εξάντληση και ναυτία. Κάθε βράδυ που τον άφηνα για να επιστρέψω νωρίς το πρωί αναρωτιόμουν: θα ζούσε το πρωί που θα ερχόμουν ξανά; Μήπως ήταν αυτή η τελευταία μας φορά; Προσπαθούσα να βγάλω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα. Η υγεία του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και μαζί με εκείνον πέθανα και εγώ λίγο λίγο κάθε μέρα.
Προσπαθούσα να μεγαλώσω τρία παιδιά που ζητούσαν συνεχώς τη μαμά τους, να φέρνω βόλτα ένα ολόκληρο νοικοκυριό, για να βρίσκει και ο άντρας μου ζεστό φαγητό όταν γυρνάει από τη δουλειά του και ένα μπαμπά στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση. Έπρεπε να είμαι στο νοσοκομείο κάθε μέρα για να μιλάω με τους γιατρούς του. Ήθελα να ενημερώνομαι καθημερινά για το πως είναι, πως πάει, αν υπάρχει κάποια ελπίδα να ανακάμψει, αν χειροτέρεψαν τα πράγματα.
Ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς κοντά του. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε. Θυμόμασταν το παρελθόν. Πόσες πολλές όμορφες αναμνήσεις. Διακοπές, εκδρομές όλοι μαζί πριν πάρει διαζύγιο με τη μητέρα μου, τόσες πολλές, γλυκιές στιγμές. Δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του. Ερχόταν και η μητέρα μου συχνά και ας ήταν χωρισμένοι, ερχόταν και η αδερφή μου κι ας είχε νεογέννητο μωρό.
Χρειάστηκε για λίγες μέρες να ταξιδέψω και μέχρι να γυρίσω είχα χάσει τη μισή μου ζωή. Θυμάμαι να είμαι όλη την ώρα θυμωμένη επειδή ο καρκίνος είχε έρθει να κλέψει τον ήρωά μου, τον άνθρωπό μου, είχε έρθει για να στερήσει ένα τέλειο μπαμπά από τα παιδιά του και έναν καταπληκτικό παππού από τα εγγόνια του.
Ναι, ήμουν θυμωμένη και μάλιστα πολύ. Μισούσα τον καρκίνο για το κακό που μας έκανε. Ωστόσο έπρεπε να φανώ δυνατή. Είχα ένα μπαμπά που πέθαινε και δεν μπορούσα να ασχοληθώ τώρα με τα μίση και τα πάθη μου.
Ένας γονέας που πεθαίνει σε «ρίχνει» ψυχολογικά και δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή. Συνήθισες πια να είναι η ζωή σου δουλειά-σπίτι-νοσοκομείο. Σου έλειψε μία έξοδος, μία βόλτα, ένα ξενύχτι με οικογενειακούς φίλους χωρίς να πρέπει να παρακολουθείς τον καθετήρα αν γέμισε ή τον ορό αν τελείωσε. Ο πατέρας μου πέθαινε και εμένα το μυαλό μου πολλές φορές γύριζε στις ανέμελες στιγμές που χάνω για να βρίσκομαι στο νοσοκομείο. Έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου που ήμουν τόσο εγωίστρια. Όταν θα πέθαινε άραγε, θα μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου; Θα μπορούσα να το αφήσω πίσω μου και να συνεχίσω από κει που σταμάτησα; Όχι, δεν ήθελα να το σκέφτομαι.
Όταν έχεις ένα γονέα που πεθαίνει, οι μεταπτώσεις στην ψυχολογία σου θα είναι συχνές και συνεχείς. Κάποιες μέρες θα σε καταβάλλουν η οργή και ο πανικός τόσο πολύ, που θα νομίζεις ότι έχασες το μυαλό σου. Και ενώ οι φίλοι σου καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να σου συμπαρασταθούν, εν τούτοις δεν καταλαβαίνουν την απελπισία που είναι έτοιμη να σε πνίξει στο δευτερόλεπτο.
Ένας γονέας που πεθαίνει θα σε φτάσει στα όριά σου και θα βρεις μία δύναμη που δεν ήξερες ότι έχεις.
Ένας γονέας που πεθαίνει σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι είμαστε θνητοί και τρωτοί και ότι κάποια στιγμή όλοι μας θα φύγουμε από τη ζωή. Τους τελευταίους μήνες της ασθένειας του πατέρα μου κοιτούσα τα παιδιά μου και σκεφτόμουν πως θα νιώσουν όταν κάποτε βρεθούν στη θέση μου. Χίλιες φορές ο θάνατος να με βρει όρθια ή στον ύπνο μου, ούτε να ταλαιπωρήσω κανέναν (όχι ότι ο πατέρας μου με ταλαιπωρεί) ούτε όμως και να ταλαιπωρηθώ εγώ η ίδια. Ο ξαφνικός είναι και ο πιο μακαριστός θάνατος.
Ο μπαμπάς σου πεθαίνει και εσύ κοιτάζεις τα χέρια του και το πρόσωπό του προσπαθώντας να απομνημονεύσεις κάθε λεπτομέρεια και κάθε μυρωδιά. Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι αυτό το γήινο σώμα που τόσο αγαπάς σε λίγο θα είναι ένα με τη γη. Θα σου πει ήρεμα «Φεύγω» και θα πρέπει να αφήσεις το χέρι που κρατούσες μικρή και να περπατήσεις μόνη σου. Θα βρει και θα βρεις τη γαλήνη συνειδητοποιώντας ότι ακόμα και αν έφυγε, είναι εκεί και εξακολουθεί να σου διδάσκει μαθήματα ζωής. Γιατί μόνο έτσι θα μάθεις πώς είναι η ζωή. Και δεν είναι παρά ένα είδος κόλασης.
Πηγή: scarymommy.com