Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στυλό. Τόσο πάθος είχα γι’ αυτά που ήθελα να πω. Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω.
Κάθε φορά που βγάζω ένα βιβλίο, νομίζω ότι είναι το τελευταίο, και όταν πίνω σκίζω τα βιβλία μου. Έπειτα μου ξανάρχεται η διάθεση.
Προκάλεσα με πάθος τη ζωή. Έπαιζα μαζί της. Κι άμα παίζεις με τη ζωή, παίζεις και με το θάνατο. Τώρα παίζει αυτή μαζί μου, και ίσως να προσπαθεί να μου μάθει κάτι που δεν το έμαθα και τώρα με παιδεύει, με την έννοια της γνώσης, της πραγματικής γνώσης.
Έμεινα δυο χρόνια στη σιωπή. Δεμένη σ’ ένα κρεβάτι τρέλας και μοναξιάς. Σώπασα. Έκλαψα. Έπιασα πάτο, και είμαι εδώ μπροστά σου.
Τα χάπια που μου έδωσαν οι γιατροί είναι, λένε, βαριά. Δεν κυλάω, αλλά και δεν μπορώ ακόμη να σταθώ στον ανήφορο. Κι είναι ανήφορος αδερφέ! Ανήφορος. Αλλά, κοίτα με. Είναι 4 μήνες που καθάρισα με το νοσοκομείο, με τα γιατρικά.
Τώρα μπορώ περισσότερα. Τώρα μπορώ πολύ πιο καθαρά να αγαπήσω τον άνθρωπο. Τώρα είμαι πιο καθαρή όταν λέω εμείς.
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο που να δίνει χαρά, δύναμη και καλή ενέργεια. Θέλω να κάνω ταινίες, να παίξω ξανά θέατρο.
Θέλω να ερωτευτώ, θέλω να ζήσω, θέλω τους φίλους μου πίσω.
Κατερίνα Γώγου
Σαν σήμερα, το 1993, έφυγε από τη ζωή.