Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, που να μπορεί να διαλύσει μια καρδιά, όσο ο πόνος της προδοσίας.
Δεν ήσουν πάντα έτσι.
Δεν είχες πάντα ένα σώμα ζωσμένο από αγκάθια, μια καρδιά τυλιγμένη σε συρματόπλεγμα. Σκληρά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και ματωμένα μάτια.
Απόμακρη, απότομη, επιφυλακτική.
Ήταν μια εποχή, που η καρδιά σου ήταν γεμάτη χρώματα. Ήξερες, τί πάει να πει αγάπη και η εμπιστοσύνη ξεκούραζε την ψυχή σου.
Ήταν μια εποχή, που η καρδιά σου ήταν γεμάτη αθωότητα. Όταν τα μάτια σου κοίταζαν τον κόσμο με ελπίδα και θαυμασμό και η καρδιά σου ήταν ακόμα νέα.
Αλλά όλα αυτά άλλαξαν, όταν σε πρόδωσε εκείνος, που αγαπούσες. Εκείνος, που εμπιστευόσουν. Εκείνος, που θα έπρεπε να σε προστατεύει και αντ’ αυτού σε έβλαψε. Εκείνος, που σε άφησε να πληγωθείς.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, που να πονάει μια καρδιά τόσο, όσο ο πόνος της προδοσίας. Σε διαλύει, σχίζει την καρδιά και το στήθος σου. Θέλεις να το βιώσεις, θέλεις να μείνεις ξαπλωμένη στο πάτωμα, να αιμορραγείς μέχρι να μη μείνει τίποτα, έως ότου το αίμα στεγνώσει και δεν μείνει τίποτα πια να αισθανθείς. Αλλά δεν μπορείς. Πρέπει να συνεχίσεις. Έτσι, μαζεύεις τα κομμάτια σου από το πάτωμα και ξαναφτιάχνεις το παζλ από την αρχή.
Όμως, η καρδιά, που προσπαθείς να «συναρμολογήσεις» δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Είναι τραυματισμένη, ένα θύμα πολέμου. Δεν επιδιώκεις πλέον την αγάπη, αλλά μόνο να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τον πόνο του να ξαναπροδωθείς.
Όταν σε προδίδουν, αλλάζει η ζωή σου για πάντα.
Δεν έχεις πλέον εμπιστοσύνη σε κανέναν και αντιμετωπίζεις κάθε άνθρωπο με επιφύλαξη και φόβο. Επιφυλακτική σε μία κοινωνία, που έχει αποδείξει, ότι εκμεταλλεύεται τον άλλο μόνο για δικό της όφελος. Μια κοινωνία, που παραμένει ξύπνια στην απεγνωσμένη της ανάγκη να αποδειχθεί σωστή. Αναζητά να πλήξει ένα ευαίσθητο, ευάλωτο άτομο, για να αποδείξει και πάλι, ότι όντως η κοινωνία είναι ανάξια εμπιστοσύνης.
Η καλοσύνη συναντά την καχυποψία, γιατί η καρδιά σου έχει μάθει, ότι τίποτα δεν έρχεται χωρίς κόστος – πάντα υπάρχει ένα τίμημα, ένα «σχέδιο». Η καρδιά σου απορρίπτει την καλοσύνη, αρνείται να την δεχτεί, παραμένει κυνική. Θα προτιμούσε να υποφέρει, παρά να δεχτεί οποιοδήποτε είδος καλοσύνης, που θα την κάνει και πάλι ευάλωτη, που θα την κάνει πάλι να πονέσει.
Η καρδιά σου πλέον δεν μπορεί να εμπιστευθεί τίποτα και κανέναν και ορκίζεται να παραμείνει σκληρή. Ποτέ δεν θα θελήσει κάτι. Ποτέ δεν θα χρειαστεί κάτι. Ποτέ δεν θα εμπιστευτεί κανέναν. Ποτέ δεν θα αγαπήσει ξανά.
Αυτοί οι όρκοι είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του φρουρίου, που η καρδιά χτίζει γύρω της, το οχυρό που κρατά τους τοίχους στη θέση τους. Της δίνει την αίσθηση της ασφάλειας, αλλά στην πραγματικότητα την κάνει να κλείνεται και να μην ανοίγει ποτέ ξανά. Γίνεται σκλάβος της ανεξαρτησίας της, της αυτονομίας της. Εδώ, στο φρούριο της είναι ασφαλής. Εδώ, πίσω από τους τοίχους, μπορεί να παραμείνει προστατευμένη.
Σε αυτό το σημείο, η καρδιά σου μαθαίνει να μη νιώθει.
Η προδοσία δίδαξε την καρδιά σου, πόσο επικίνδυνο είναι το να αισθάνεται. Το να θέλει, να χρειάζεται. Να επιθυμεί την αγάπη, τη σχέση, την ένωση. Η καρδιά σου δημιουργήθηκε για την οικειότητα, για την αγάπη. Αλλά η οικειότητα είναι ο εχθρός, η μεγαλύτερη απειλή. Η οικειότητα κάνει την καρδιά σου ευάλωτη. Η καρδιά σου προδίδει πρώτη, για να μην προδοθεί η ίδια. Η οικειότητα είναι η πιο επικίνδυνη από όλα και η καρδιά σου απομακρύνεται και επιλέγει να ζήσει χωρίς αυτή.
Η προδοσία έχει αλλάξει την καρδιά σου.
Την έχει βλάψει.
Την άφησε ανίσχυρη, αβοήθητη, ευάλωτη, πληγωμένη, κατεστραμμένη, κλεισμένη στο φρούριο της, σπασμένη. Η καρδιά σου δεν μπορεί πλέον να εμπιστεύεται, ΔΕΝ εμπιστεύεται. Δεν πιστεύει πλέον στην καλοσύνη της καρδιάς του άλλου. Δεν πιστεύει πλέον, ότι αξίζει να αγαπηθεί, να προστατευθεί.
Είναι κουραστικό να ζεις σε μια μόνιμη κατάσταση αναμονής και προσδοκίας, να πιστεύεις διαρκώς ότι θα τραυματιστείς και θα προδοθείς για άλλη μια φορά. Δεν θες πλέον να αγαπάς, δεν ξέρεις πλέον, πώς να αγαπάς. Είσαι μουδιασμένη, αποδυναμωμένη από τις επιθυμίες σου και λες στον εαυτό σου, ναι, είμαι ικανοποιημένη με αυτό.
Εδώ, είσαι ασφαλής. Έχεις τον έλεγχο. Είσαι άτρωτη.
Είσαι, όμως και μόνη. Τόσο μα τόσο μόνη.
Και αυτό είναι το παράδοξο της προδοσίας.
Φοβάσαι μια πιθανή σχέση, αλλά η σχέση είναι αυτή, που θα θεραπεύσει την καρδιά σου.
Αγαπητή μου καρδιά, υπάρχει ανάγκη να νιώθεις ασφαλής.
Αλλά υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να αγαπάς.
Ο μόνος τρόπος, για να θεραπευτείς είναι μέσω της αγάπης. Πρέπει να βρεις το θάρρος να γκρεμίσεις το φρούριό σου. Σε κράτησε ασφαλή. Αλλά αρκετά έμεινες εκεί. Στη μοναξιά σου. Ήρθε η ώρα να παραδόσεις τα όπλα. Η παράδοση δεν είναι ήττα, αλλά το τέλος του αγώνα.
Η αγάπη είναι ένα ρίσκο. Εμπιστοσύνη σημαίνει να περιμένεις, ότι ίσως προδοθείς. Αλλά πρέπει να διακινδυνεύσεις, ώστε να μπορέσεις στη συνέχεια να θεραπευτείς.
Η καρδιά σου ξέρει, πώς να είναι ασφαλής, πώς να επιβιώνει.
Τώρα, πρέπει να μάθει, πώς να αγαπήσει ξανά.
Πηγή: yourtango.com