Ο γάμος είναι ένα καλούπι στο οποίο δεν ταιριάζουμε όλοι. Άλλοι ταιριάζουν περισσότερο γι’ αυτό παραμένουν παντρεμένοι, άλλοι ταιριάζουν λιγότερο και γι’ αυτό το λόγο ή χωρίζουν ή επιλέγουν να μην παντρευτούν καθόλου. Υπάρχει και η λεγόμενη «αλλεργία στο γάμο».
Είναι πολλές οι γυναίκες που με έχουν προσεγγίσει κατά καιρούς και μου έχουν μιλήσει για το διαζύγιό τους. Είναι εντυπωσιακό το πόσοι πολλοί άντρες και γυναίκες ντρέπονται για το επικείμενο διαζύγιο τους λες και είναι κάτι κακό. Αισθάνονται αποτυχημένοι και άχρηστοι και αρνούνται να μοιραστούν με άλλους την πληροφορία ότι χώρισαν. Νομίζουν ότι η παραδοχή αυτού του συμβάντος ισοδυναμεί με αποτυχία. Στην πραγματικότητα χρειάζεται περισσότερο θάρρος να παραδεχτεί κάποιος ότι ο γάμος του τελείωσε παρά να μείνει και να προσποιηθεί ότι όλα είναι καλά.
Στα τόσα χρόνια έχω ακούσει πολλά. Γυναίκες που αισθάνονται περιθωριοποιημένες από ανθρώπους και από κοινωνία. Ζευγάρια – ανάμεσά τους και οι γονείς μου – που το παίζουν ευτυχισμένοι μαζί, μόνο και μόνο για να πείσουν τους άλλους.
Τον ίδιο ρατσισμό, όμως, αντιμετωπίζουν και οι γυναίκες, που επιλέγουν να μην παντρευτούν ή παντρεύονται σε μεγάλη ηλικία. Το ξέρω γιατί μου συνέβη. Ήμουν πάνω από 40 ετών και ήμουν ακόμα ανύπαντρη. Συχνά με ρωτούσαν τι πήγε στραβά και ήμουν ακόμα μόνη. Είχα αρχίσει να απορώ και εγώ με τον εαυτό μου, παρόλο που υπερασπίστηκα την επιλογή μου να μείνω ελεύθερη λέγοντας ότι δεν είχα βρει ακόμα τον κατάλληλο άνθρωπο. Όταν στα 43 μου παντρεύτηκα, με αντιμετώπισαν τελείως διαφορετικά. Ήταν λες και έπαψα να είμαι αόρατη και έγινα ξαφνικά «κάποια».
Ένας καλός μου πελάτης 60 ετών μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ και ας είχε πολλές και μακροχρόνιες σχέσεις. Φοβόταν το γάμο γι’ αυτό και δεν έκανε ποτέ το βήμα αυτό. Γιατί αυτή η συμπεριφορά να θεωρείται λάθος από κάποιους; Που είναι το κακό; Όπως έχεις αλλεργία στις ντομάτες, τους ξηρούς καρπούς και στις γάτες, έτσι και κάποιοι έχουν αλλεργία στο γάμο. Δεν είναι υποχρεωτικό να παντρευόμαστε όλοι.
Παραδοσιακά υπάρχει στην κοινωνία τεράστια πίεση να παντρευτείς και να παραμείνεις παντρεμένη. Αυτό το «Να ζήσουμε μαζί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος, να κάνουμε παιδιά και να ακολουθήσουμε τον τρόπο ζωής που ακολουθούσαν οι πρόγονοί μας» θεωρείται επιτακτική ανάγκη.
Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Πλέον οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να αισθάνονται άσχημα για τις επιλογές τους και πολύ καλά κάνουν. Υπερασπίζονται τις απόψεις του, δεν δέχονται τη λογοκρισία και είναι αρκετά δυνατοί, ώστε να υπερασπιστούν εκτός από τους εαυτούς τους και τις επιλογές που εκείνοι έκαναν.
Πολλά ζευγάρια αρνούνται να απολογηθούν για τις επιλογές τους. Προτιμάμε να ρίξουμε το φταίξιμο στο ζευγάρι και να τους κάνουμε να νιώσουν αποτυχημένοι, αντί να εξετάσουμε τον ίδιο το θεσμό του γάμου και να αναρωτηθούμε: Από τους 100 που παντρεύονται γιατί οι 50 χωρίζουν; Τι δεν πάει καλά με το γάμο σήμερα; Πολλά ζευγάρια παραμένουν παντρεμένα μόνο και μόνο γιατί ο γάμος προσφέρει κάποια πλεονεκτήματα και στους δύο, αλλά και για χάρη των παιδιών. Ωστόσο ζουν ξεχωριστές ζωές και συμπεριφέρονται σαν να έχουν ήδη πάρει διαζύγιο.
Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις; Σε εκείνους που χώρισαν και είχαν το θάρρος να υπερασπιστούν την απόφασή τους ή σε εκείνους που χώρισαν ερήμην όλων και προσποιούνται ακόμα τους παντρεμένους;
Πηγή: psychologytoday.com