Ήμασταν μαζί ένα χρόνο και αρραβωνιασμένοι. Ζούσα την απόλυτη ευτυχία. Έχω 2 παιδιά, που τον λάτρευαν, αλλά και αυτός τα αγαπούσε πολύ. Του έδωσα την ψυχή μου, ό, τι είχα και δεν είχα, σωματικά και συναισθηματικά.
Ήταν στρατιωτικός και λόγω της δουλειάς του βλεπόμασταν κυρίως τα σαββατοκύριακα. Το Μάιο, που μας πέρασε, εμφάνισε συμπτώματα βαριάς κατάθλιψης και έφτασε σε σημείο να μιλάει για αυτοκτονία. Στάθηκα στο πλευρό του κι ας ήταν ψυχοφθόρο και εξουθενωτικό όλο αυτό, γιατί τον αγαπούσα.
Τον Ιούνιο μου ζήτησε να χωρίσουμε. Είπε, ότι με αγαπούσε και μάλιστα πολύ, αλλά η κατάθλιψή του τον εμπόδιζε από το να κρατήσει μια σχέση στην παρούσα φάση. Κόψαμε επαφές, αλλά στην πορεία έμαθα, ότι τα έχει με άλλη και μάλιστα με είχε απατήσει μαζί της, όσο τα είχαμε.
Μου κόπηκαν τα πόδια. Τέτοια προδοσία δεν την φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Στα 44 μου και δεν ξέρω, τί να κάνω. Μου λείπει αφάνταστα και νιώθω λες και άφησε ένα μεγάλο κενό πίσω του, που δεν λέει να κλείσει. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τον θέλω πίσω ξανά, κοντά μου, στη ζωή μου. Δεν μπορώ να τον ξεπεράσω.
Με πλήγωσε πολύ. Πήγα πρόσφατα σε ψυχολόγο, για να με βοηθήσει να το αντιμετωπίσω, αλά ακόμα νιώθω απελπισμένη και θλιμμένη.
Ανδρομάχη
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr