Λένε ότι αν μια φιλία κρατήσει 7 χρόνια, τότε θα κρατήσει για πάντα. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά, αλλά θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι είναι αλήθεια.
Είμαι αρκετά τυχερή (ευλογημένη πραγματικά) που έχω τις ίδιες κολλητές από τη στιγμή που γεννήθηκα (3 στο σύνολο). Είμαστε φίλες πάνω από 20 χρόνια. Έχουμε φτάσει την 7ετία όχι μία, αλλά σχεδόν 3 φορές.
Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, αγγλικά, μπαλέτο, παντού. Δεν κρατάγαμε ρούχα δικά μας. Τα μοιραζόμασταν όλα. Δεν ξέραμε από ένα σημείο και μετά τί ανήκει σε ποια. Τα μούτρα μετά από κάθε τσακωμό μας δεν κράταγαν πάνω από 5 λεπτά. Είχαμε τις δικές μας «λέξεις», τα δικά μας συνθηματικά και το δικό μας ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας.
Όταν χωριστήκαμε για να σπουδάσουμε, τίποτα δεν έδειχνε αρκετά ισχυρό, για να σπάσει τον δεσμό μας μέχρι που την πόρτα μας χτύπησε η βουλιμία.
Είναι σαν να έχουμε ένα σκοτεινό σύννεφο πάνω μας, έναν ανεπιθύμητο φιλοξενούμενο, που ήρθε και μας μπαστακώθηκε και δεν λέει να φύγει. Ήρθε για να καταστρέψει όσα χτίσαμε τόσα χρόνια και να μας κάνει να νιώσουμε ανασφαλείς.
Μια ασθένεια σοβαρή απειλεί τη ζωή της καλύτερής μου φίλης, που αγαπάω απίστευτα. Μια διατροφική διαταραχή που δεν θα με πονούσε περισσότερο αν τύχαινε σε κάποιον από την οικογένειά μου. Είναι ένα τέρας που θέλει να καταστρέψει όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το διώξω.
Ο εθισμός της ξεκίνησε ύπουλα. Έγινε φανατική της γυμναστικής και δεν έχανε πρόγραμμα για πρόγραμμα, κάτι που όλες μας ζηλεύαμε (ποιος αντέχει να πηγαίνει κάθε μέρα; Η αφοσίωσή της ήταν πρωτόγνωρη). Δεν είχε καμία ιδιαίτερη ανάγκη να χάσει κιλά, αλλά εκεί, στο στόχο της. Όταν άρχισε να μετράει τα γραμμάρια της τροφής που λάμβανε καθημερινά, τότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Όλοι έχουμε πάει γυμναστήριο, όλοι έχουμε κάνει δίαιτα έστω και μια φορά στη ζωή μας, αλλά τρώγαμε και λίγο τζανκ φουντ.
Μέσα σε λίγους μήνες είχε φτιάξει ένα κορμί κόλαση. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Η υγεία της όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Βγαίναμε για φαγητό με το ζόρι και αντί να κάθεται μαζί μας, την έβγαζε στην τουαλέτα να κάνει εμετό αυτά που μόλις είχε φάει. Γνωρίζαμε τί συμβαίνει, αλλά πώς να το διαχειριστούμε;
Δεν ερχόταν πουθενά από ένα σημείο και μετά. Πάμε εκδρομή; Όχι. Πάμε για φαγητό; Όχι. Πάμε για καφέ; Όχι. Ούτε το γυμναστήριό της θυσίαζε, ούτε τη νέα της κακή συνήθεια να ξερνάει ό, τι βάζει στο στόμα της. Κάθε πρόσκλησή ήταν άσκοπη. Η ασθένεια είχε γίνει τρόπος ζωής για εκείνη.
Στην αρχή, καμία μας δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Μόλις πηγαίναμε την κουβέντα προς τα εκεί, έβαζε τα γέλια και μας έλεγε υπερβολικές. Υποτιμούσε το πρόβλημά της και αρνιόταν να δει τη σοβαρότητα της κατάστασής της.
Για μένα, το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν ένα βράδυ που είχαμε βγει όλες μαζί, μέθυσε πίνοντας μετρημένες 3 γουλιές κρασί. Την πήγαμε σηκωτή σπίτι της και τη βάλαμε για ύπνο. Έπειτα καθίσαμε με τους γονείς της και τα είπαμε. Δεν είχαν καταλάβει τίποτα τόσο καιρό. Κλάψαμε όλοι και υποσχεθήκαμε να αναλάβουμε δράση.
Ξεκίνησε συνεδρίες με έναν καλό ψυχολόγο, ειδικευμένο σε τέτοια θέματα αν και η ίδια υποστήριζε ότι δεν τη βοηθούσε: «Δεν με καταλαβαίνει», είπε τόσες πολλές φορές που έχασα το μέτρημα.
Προσπάθησα εκατομμύρια φορές να τη βοηθήσω με εκατοντάδες τρόπους, αλλά δεν μου άφηνε περιθώρια. Αρνιόταν ότι είχε πρόβλημα. Αν δεν το παραδεχτείς, δεν κάνουμε τίποτα. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε μόνο για την αρρώστια της. Κουραστήκαμε και οι δύο. Από κει που μιλάγαμε κάθε μέρα, μιλάγαμε πλέον κάθε τρεις μέρες. Μετά κάθε βδομάδα και μετά κάθε δεύτερη βδομάδα.
Άντε κανένα «Χρόνια Πολλά!» ή «Καλά Χριστούγεννα!» και με το ζόρι.
Είναι οδυνηρό γιατί περάσαμε τη γρουσούζικη επταετία 3 φορές, αλλά σε αυτό το σημείο, δεν είχα να της προσφέρω κάτι. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που την είδα, αν και τη σκέφτομαι κάθε μέρα. Μερικές φορές ρωτάω άλλους, αν τη βλέπουν, τί κάνει.
Τελικά έμαθα ότι δεν είναι και πολύ καλά. Συχνά αισθάνομαι ένοχη που την εγκατέλειψα και τερμάτισα μία φιλία χρόνων, αλλά είμαι ρεαλίστρια και ξέρω ότι δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο που μπορούσα να κάνω. Αν έρθει η μέρα που θα μου ζητήσει βοήθεια, θα είμαι εδώ για εκείνη.
Ήμασταν φίλες, αλλά δεν μπορούσα να είμαι φίλη και με την ασθένειά της. Στις ΗΠΑ 20 εκατομμύρια γυναίκες και 10 εκατομμύρια άνδρες υποφέρουν από διατροφικές διαταραχές. Εάν ο καθένας του έχει από ένα φίλο που του στέκεται και τον βοηθάει, αυτό σημαίνει 30 εκατομμύρια άνθρωποι δυστυχισμένοι που είτε κινδυνεύουν να χάσουν κάποιον που αγαπούν είτε τον έχασαν ήδη. Και αυτό με πονάει.
Πηγή: yourtango.com