Συναισθηματική αμέλεια: Η αποτυχία ενός γονέα (αδιαφορία) να ανταποκριθεί επαρκώς στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού του. Για να σου αποδείξω, ότι η συναισθηματική αμέλεια, που βίωσες ως παιδί είναι αόρατη, ας κάνουμε ένα πείραμα.
Πρώτον, θα ήθελα να σκεφτείς ένα γεγονός, που συνέβη χθες. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, μεγάλο ή μικρό, αλλά κάτι, που συνέβη.
Δεύτερον, θα ήθελα να σκεφτείς κάτι, που δεν συνέβη χθες.
Θεωρώ, πως το δεύτερο είναι πιο δύσκολο απ’ το πρώτο. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι εγκέφαλοί μας είναι φτιαγμένοι, για να καταγράφουν γεγονότα ως αναμνήσεις. Όσα δεν έγιναν, έφυγαν απαρατήρητα και αόρατα, χωρίς να αφήσουν καμία ανάμνηση.
Είναι αντικειμενικά αποδεκτό, ότι όσα μας συμβαίνουν στην παιδική μας ηλικία έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ενήλικη ζωή μας. Αλλά, ισχύει και το αντίθετο. Αυτό, που δεν μας συνέβη στην παιδική μας ηλικία, έχει ίσες ή μεγαλύτερες επιπτώσεις.
Θυμήσου, ότι η συναισθηματική παραμέληση είναι η αποτυχία του γονιού να ανταποκριθεί σωστά στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού του. Δεν αποτελεί πράξη, αλλά αποτυχία του γονέα, γι’ αυτό και σύμφωνα με το πείραμά μας, η αποτυχία του φεύγει αόρατη και απαρατήρητη.
Η συναισθηματική αμέλεια έχει πάρα πολλές μορφές. Μπορεί να είναι εντελώς αόρατη και τα αποτελέσματά της να φανούν χρόνια μετά.
Ένα παράδειγμα συναισθηματικής παραμέλησης:
Κάποια παιδιά την έπεσαν στο Χρήστο στο σχολείο να τον δείρουν. Όταν επιστρέφει από το σχολείο είναι χάλια. Οι γονείς του δεν το παρατηρούν, ούτε τον ρωτάνε, τί έχει. Κανείς δεν φαίνεται να βλέπει, ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ίσως να μη σου φαίνεται σημαντικό, αλλά συμβαίνει σε πολλά σπίτια και σημαίνει κάτι.
Αν ρωτάς, πώς μπορεί ένα τέτοιο περιστατικό να βλάψει ένα παιδί, αφήνοντάς του πληγές, που παραμένουν στην ενήλικη ζωή του, η απάντηση έγκειται στις φυσικές και αναπτυξιακές ανάγκες του.
Για να μεγαλώσει ένα παιδί με πλήρη και σωστή αίσθηση του εαυτού του, ποιο είναι και τί είναι ικανό να κάνει, θα πρέπει να πάρει από τους γονείς του την κατανόηση και την αποδοχή των συναισθημάτων του. Εάν υπάρχει έλλειψη από τους γονείς σε οποιονδήποτε τομέα, το παιδί θα μεγαλώσει και θα αισθάνεται το κενό στην ψυχή του και δεν θα διαθέτει δεξιότητες, όπως η αυτογνωσία και η αυτοσυντήρηση, που είναι απαραίτητες, αν θέλει να ευδοκιμήσει σε αυτόν τον κόσμο.
Και τώρα, πίσω στο Χρήστο, που γύρισε από το σχολείο λυπημένος. Αν συμβεί κάτι τέτοιο μια φορά, δεν είναι πρόβλημα. Αν συμβαίνει, όμως, συχνά και η θλίψη του Χρήστου δεν γίνεται αντιληπτή από τους γονείς, τότε το παιδί θα μεγαλώσει με ένα μεγάλο κενό στη συναισθηματική του ανάπτυξη. Μπορεί να πιστέψει, ότι τα συναισθήματά του είναι άσχετα, ασήμαντα ή ακόμα και απαράδεκτα και θα έπρεπε να ντρέπεται για αυτά.
Ως ψυχολόγος, έχω δει ξανά και ξανά, ότι αυτές οι μικρές γονικές αποτυχίες στην παιδική ηλικία, οδηγούν σε έναν ενήλικα, που αισθάνεται ελλιπής, άδειος, ανεκπλήρωτος ή ακόμα και να αμφισβητεί το σκοπό και την αξία του.
Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όταν ο συναισθηματικά παραμελημένος ενήλικας ψάχνει πίσω στην παιδική του ηλικία για μια εξήγηση, γιατί αισθάνεται έτσι. Έχω ακούσει πολλούς συναισθηματικά παραμελημένους ενήλικες να λένε: «Είχα μια καλή παιδική ηλικία. Δεν υπήρχε κακομεταχείριση. Οι γονείς μου με αγαπούσαν και μου έδωσαν ένα ωραίο σπίτι, ρούχα και φαγητό. Αν δεν είμαι ευτυχισμένος/η, είναι δικό μου λάθος. Δεν έχω καμία δικαιολογία».
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να θυμηθούν, τι ΔΕΝ συνέβη στην παιδική τους ηλικία. Έτσι, ως ενήλικες, κατηγορούν τους εαυτούς τους για ό, τι είναι λάθος στη ζωή τους. Δεν έχουν καμία μνήμη για το τί πήγε στραβά γι’ αυτούς. Αφού λοιπόν δεν βλέπουν το πρόβλημα, δεν μπορούν και να το ξεπεράσουν, για να κάνουν τη ζωή τους πιο ευτυχισμένη.
Εκτός από το να κατηγορούν τον εαυτό τους, αυτά τα παιδιά είναι καταδικασμένα να γίνουν σαν τους γονείς τους. Δεν είναι σε θέση να δουν και να κατανοήσουν τα συναισθήματα, τόσο δικά τους, όσο και αυτά των άλλων.
Όταν γίνουν και τα ίδια γονείς, δεν θα γνωρίζουν τα συναισθήματα των παιδιών τους και θα τα μεγαλώσουν με τον ίδιο τρόπο, να γίνουν δηλαδή κι αυτά μεγαλώνοντας συναισθηματικά παραμελημένα και ούτω καθεξής από γενιά σε γενιά.
Στόχος μου είναι να ενημερώσω τους ανθρώπους για αυτό το λεπτό, αλλά ισχυρό παράγοντα. Να κοιτάξουν πίσω και να δουν το αόρατο. Να βρουν τα λόγια να μιλήσουν γι’ αυτό, να το διορθώσουν και να σταματήσουν να κατηγορούν τους εαυτούς τους. Θέλω να καταστήσω τον όρο «Συναισθηματική Παραμέληση» σαφή σε όλους τους γονείς, έτσι ώστε να γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να ανταποκρίνονται επαρκώς στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους και να ξέρουν, πώς να το κάνουν.
Θέλω να σταματήσει η Συναισθηματική Παραμέληση να πηγαίνει από τη μία γενιά στην άλλη. Θέλω να δώσω απαντήσεις στους ανθρώπους, που μια ζωή αισθάνονται αποξενωμένοι, μισοί και άδειοι και αναρωτιούνται, ποιο είναι το λάθος τους.
Πηγή: yourtango.com