Από όταν ήμουν κοριτσάκι, θυμάμαι ότι ήθελα να γίνω μαμά. Δεν με ένοιαζε ποιό επάγγελμα θα ακολουθήσω. Ο καημός μου ήταν ένας: να αποκτήσω πολλά παιδιά. Αν μπορούσα να είχα ένα σπίτι γεμάτο παιδιά θα το έκανα. Μια ολόκληρη ομάδα ποδοσφαίρου, μια παιδική χορωδία.
Όταν μεγάλωσα, με εξέπληξε ευχάριστα που η ζωή δεν ήταν τόσο χάλια, όσο νόμιζα. Εξελισσόταν, όπως ακριβώς την είχα σχεδιάσει. Άλλοτε λίγο καλύτερη, άλλοτε λίγο χειρότερη. Ήμουν παντρεμένη στα 29 μου, μήνες πριν το όριο των 30. Τώρα δουλεύω για τον επόμενο στόχο μου: να κάνω παιδιά πριν τα 35.
Ήξερα από καιρό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι περίοδοί μου ήταν πάντα ακανόνιστες και επώδυνες. Όταν λέω ακανόνιστες εννοώ ίσως και 4 φορές όλο το χρόνο. Άλλοτε κάθε 21 ημέρες, άλλοτε μετά από 144 ημέρες. Προσπαθώντας να καταγράψω τον κύκλο μου ήταν σαν να ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα, χανόμουν. Περάσαμε με τον άντρα μου ένα χρόνο προσευχόμενοι να πάνε καλά τα πράγματα.
Όταν πήγα στο γιατρό για την πρώτη μου εξωσωματική γονιμοποίηση, σκέφτηκα ότι θα έφευγα με ένα μωρό. Αλλά δεν. Ακολούθησαν πολλά ακόμα ραντεβού γεμάτα απογοήτευση. Πάντα έφευγα με φακέλους γεμάτους πληροφορίες και εξετάσεις. Καλά νέα, όχι.
Όλες οι αιματολογικές εξετάσεις ήταν φανταστικές. Αυτό ήταν καλό, άρα το πρόβλημα ήταν αλλού. Το σπέρμα του συζύγου μου ήταν μια χαρά. Από τα πιο δυνατά και πλούσια, που είχαν δει ποτέ οι γιατροί.
Αφού δεν μπoρούσα ακόμα να συλλάβω, προχωρήσαμε σε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις.
Ίσως ο ένοχος να ήταν το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών, από το οποίο έπασχα. Είχα πολύ χαμηλή τεστοστερόνη και αρσενικές ορμόνες. Δεν ήμουν ούτε παχύσαρκη, ούτε είχα περισσή τριχοφυΐα. Εάν ήμουν παχύσαρκη, η απώλεια βάρους θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημά μας. Αν είχα υπερβολική τεστοστερόνη, οι ορμόνες θα έκαναν τα μαγικά τους και όλα θα λύνονταν. Το να σου λένε ότι όλα είναι καλά, άρα δεν υπάρχει κάτι να διορθώσεις, είναι καταστροφικό.
Ο γιατρός μας ήταν ένας καλός και ήρεμος άνθρωπος. Είχε τον τρόπο του να με καθησυχάζει. Δοκιμάσαμε συνδυασμούς χαπιών και θεραπειών. Τους περισσότερους μήνες ο οργανισμός μου δεν τηρούσε τους κανόνες. Νωρίτερα περίοδος ή αργότερα, πολύ βαριά ή πιο ελαφριά, πολύ συχνά ή καθόλου.
Σε τελική ανάλυση, εάν θέλαμε τόσο ένα μωρό, μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ή να προχωρήσουμε σε νέα εξωσωματική. Το καλύτερο πράγμα, που έκανε ο καλός γιατρός μας ήταν ότι δεν μας είπε ποτέ ψέματα.
Περάσαμε μια χρονιά εφιαλτική γεμάτη ραντεβού, συναντήσεις, προσπάθειες. Οι εξωσωματικές δεν έπιαναν. Τα χάπια και οι ενέσεις, που έκανα ήταν χειρότερα από τις θεραπείες. Τα ποσοστά δεν ήταν υπέρ μου. Άξιζε άραγε όλη αυτή η ταλαιπωρία; Έκλαιγα συνέχεια και τα βράδια ίδρωνα τόσο, που μούσκευα τα σεντόνια μου. Είχα τόσα πολλά νεύρα από τα οιστρογόνα, που όταν έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα στον ύπνο μου πρόσωπα να λιώνουν, όπως ο Ιντιάνα Τζόουνς στην ταινία «Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού». Στο τέλος, είπαμε να το αφήσουμε για λίγο. Δεν πήγαινε άλλο πια.
Το διάλειμμα ήταν σύντομο. Συζητήσαμε τις επιλογές μας και μιλήσαμε για διαζύγιο. Όχι επειδή δεν αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον, αλλά γιατί είχαμε διαφορετικούς στόχους και κανένας από εμάς δεν ήθελε να αποτελέσει αιτία δυσαρέσκειας. Είχα ανάγκη ένα παιδί. Θα έκανα οικογένεια με κάθε τρόπο. Θα γινόμουν πειραματόζωο. Θα υιοθετούσα. Θα γινόμουν ανάδοχη, οτιδήποτε προκειμένου να ολοκληρωθεί η οκογένειά μου.
Ο σύζυγός μου δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Παραδέχτηκε ότι δεν ήταν σίγουρος, αν θα μπορούσε πραγματικά να αγαπήσει ένα παιδί, που δεν ήταν βιολογικά δικό του. Ήθελε δικά μας παιδιά. Μισούσε τις εξωσωματικές λόγω της ταλαιπωρίας μου, αλλά και λόγω του κόστους. Ίσως να ήταν θέλημα Θεού να μη γίνουμε γονείς. Θα ήταν χαρούμενος να είναι απλά μαζί μου χωρίς να μπορώ να του χαρίσω ένα παιδάκι;
Συμφωνήσαμε να κάνουμε νέα προσπάθεια, αλλά σε άλλη κλινική.
Ο νέος μας γιατρός ήταν φαλακρός με μικρά γυαλιά, μεγάλη κοιλιά και ποδιά εργαστηριακή. Είχε απαλή και σταθερή φωνή, κάποιος που εμπιστεύεσαι αμέσως. Μας έδειξε τα πάντα με σκίτσα, ζωγραφιές και σχεδιαγράμματα. Νέες εξετάσεις και νέες τεχνικές. Συνεχίσαμε να κάνουμε ερωτήσεις, χαζές κάποιες φορές. Γιατί όλα αυτά δεν μας τα ανέφεραν ποτέ πριν; Εκείνος όμως ήταν κάθετος. Τα ωάριά μου ήταν προς το παρόν «αχρηστευμένα», αλλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε, τί θα γίνει μέχρις ότου κάποιος επιστήμονας προσπαθήσει να τα γονιμοποιήσει. Ήμασταν και οι δύο 32 ετών. Αν ξοδεύαμε 25.000 ευρώ για μία ακόμη προσπάθεια, είχαμε 90% πιθανότητες να κάνουμε μωρό.
Αυτό ήταν, που ο σύζυγός μου χρειαζόταν να ακούσει. Δέχτηκε αμέσως. Αυτή τη φορά ήμουν εγώ εκείνη, που τσίναγε. Τι θα γινόταν, αν ήμουν σε αυτό το 10%; Σκεφτόμουν 100 γυναίκες, τις 90 χαρούμενες και τις 10 να κλαίνε.
Υπογράψαμε και ξεκινήσαμε με δάνειο από την τράπεζα. Κάθε ραντεβού στην κλινική ήταν μια άσκηση μαθηματικών. Μετρούσα τις γυναίκες, που έρχονταν και σκεφτόμουν ότι τέσσερις από τις πέντε θα γίνουμε μητέρες. Προσπαθούσα να εντοπίσω προφανείς λόγους για τους οποίους μια από αυτές θα πάει σπίτι με άδεια χέρια.
Αυτό άλλαξε τα πάντα για μένα. Όχι δεν θα ήμουν η μία από τις πέντε. Δεν έπρεπε να είμαι. Είναι η ώρα του και θα συμβεί. Το άγχος τα κάνει όλα χειρότερα. Στην τελική θα υιοθετήσω, ακόμα και να μη θέλει ο άντρας μου. Εγώ θέλω παιδί και θα το αποκτήσω.
Ίσως η αποφασιστικότητά μου, ίσως ο νέος γιατρός, ίσως η άλλη τεχνική, τα αποτελέσματα ήταν θετικά με την πρώτη. Δεν το πίστευα, ακόμα δεν το πιστεύω. Όσο ευτυχές και να ήταν, όμως, το τέλος, δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει τα σημάδια αυτού του δύσκολου και γεμάτου πόνο ταξιδιού. Δεν ήταν ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά ήμασταν πολύ τυχεροί. Είναι περίεργο να σπαταλάς τον χρόνο σου και να οργίζεσαι με το Θεό και στο τέλος να είναι πάλι η καρδιά σου γεμάτη αγάπη.
Εάν βρεθείς κι εσύ να βαδίζεις σ’ αυτό το ανεπιθύμητο μονοπάτι, που λέγεται «στειρότητα», είμαι μαζί σου και σε καταλαβαίνω. Μην τα παρατάς. Μην το βάζεις κάτω.
Πηγή: scarymommy.com