Την κακιά λέξη από «Κ» κανείς δεν θέλει ούτε να την ξεστομίσει. Είναι η κακιά αρρώστια, έτσι την αποκαλούν όλοι και το άκουσμά της και μόνο πιστεύεται ότι προκαλεί γρουσουζιά. Υπάρχουν όμως και οι επιζήσαντες. Άνθρωποι, που τη «σκαπούλαραν» και που η έγκαιρη διάγνωση της ασθένειάς τους, τους έσωσε τη ζωή και τους την άλλαξε για πάντα. Για κάποιους, ο καρκίνος ήταν το «ξυπνητήρι», που χρειάζονταν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, ενώ κάποιους άλλους τους δίδαξε τη σημασία της πρόγνωσης, της διάγνωσης και του «προσέχουμε για να έχουμε». Πήραν μαθήματα ζωής, που ήταν πολύ σημαντικά.
Η Αμάντα διαγνώστηκε με Λέμφωμα Hodgkin στα 10 της χρόνια. Ο καρκίνος της είναι σε ύφεση τα τελευταία 26 χρόνια και μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το ξεπέρασε. “Αφού τα έβγαλα πέρα με τον καρκίνο, δεν έχω να φοβάμαι τίποτα. Έμαθα να κάνω υπομονή, να είμαι «ανθεκτική» και να κάνω κουράγιο. Τα κατάφερα εδώ; Μπορώ να τα καταφέρω παντού. Αυτή η λογική με βοήθησε πολύ και επαγγελματικά. Έφτιαξα τη δική μου οργάνωση και βοηθάω άλλες γυναίκες να επανακάμψουν μετά τη δική τους μάχη με τον καρκίνο. Η ζωή είναι ένα απίστευτο δώρο και δεν αξίζει να χαραμίζει κανείς ούτε μια μέρα» – Αμάντα, 36
Η Βαλέρια στα 45 της παραλίγο να χάσει τη ζωή της, όταν διαγνώστηκε με μεταστατικό καρκίνο του μαστού. Σήμερα στα 59 της είναι πιο δυνατή και έτοιμη να κάνει όσα η ασθένειά της, της στέρησε. «Ο καρκίνος φέρνει τα πάνω κάτω, ολόκληρος ο κόσμος καταρρέει και όλα φαντάζουν μάταια. Για μένα, ο καρκίνος ήταν η ευκαιρία, που έψαχνα για μια νέα ζωή. Ο χρόνος περνά και δεν μπορείς να αναβάλλεις άλλο αυτά που τόσα χρόνια ανέβαλλες. Ο καρκίνος μου επέτρεψε να κάνω όσα δεν έκανα πριν και να γίνω αυτή, που ήθελα να γίνω» – Βαλέρια, 59 ετών.
Η Ανδριάνα διαγνώστηκε με Σάρκωμα Μαλακών Ιστών στα 31 της χρόνια. Σήμερα στα 35 της δηλώνει ότι η ζωή της έχει βελτιωθεί 100%. «Έμαθα πώς να ιεραρχώ τις προτεραιότητές μου, να ακούω περισσότερο το ένστικτό μου, να είμαι υπομονετική, να έχω στόχους για το μέλλον και να μη γκρινιάζω για ανούσια πράγματα. Στη ζωή μου τώρα εκτιμώ τα μικρά και καθημερινά πράγματα και πιο πολύ νιώθω ευγνωμοσύνη, που ζω. Έμαθα να αγαπάω το σώμα μου, που βγήκε αλώβητο από μια τόσο σκληρή μάχη και πλέον νιώθω ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Έχω αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και αν δεν είχα πέσει τόσο χαμηλά δεν θα τα είχα καταφέρει» – Ανδριάνα, 35 ετών.
Σε ηλικία 23 ετών η Ζωή διαγνώστηκε με λευχαιμία σε πρώιμο στάδιο. Υπήρχε προδιάθεση, μιας και η μητέρα της είχε διαγνωστεί με την ίδια ασθένεια μερικά χρόνια πριν. Σήμερα στα 32 της μας είπε: «Θέλω κάθε μέρα να «στύβω» τη ζωή και να πίνω τους χυμούς της. Δεν αφήνω δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Η ζωή μου έχει γίνει σπίτι-σύλλογος-σύλλογος-σπίτι. Θέλω όλοι όσοι σήμερα ασθενούν, να γίνουν καλά και να χαρούν τη ζωή τους, όπως εγώ. Άφησα ένα γάμο στη μέση λόγω της διάγνωσης. Ήρθε η ώρα να συνεχίσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα».
Η Ιωάννα διαγνώστηκε με καρκίνο των οστών στα 22 της. Το ότι το ξεπέρασε ήταν πραγματικό θαύμα. Δεν την «σκαπουλάρεις» εύκολα, αλλά η Ιωάννα δεν το έβαλε κάτω. Σήμερα στα 28 της: “Δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Η ασθένεια με έκανε να αλλάξω τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα και τη ζωή μου όλη. Αποφάσισα να γυρίσω όλο τον κόσμο, για να βοηθήσω κι άλλες γυναίκες με το ίδιο πρόβλημα υγείας και να τους προσφέρω την υποστήριξη και τη δύναμη που χρειάζονται. Η γυναίκα που είμαι σήμερα καμία σχέση δεν έχει με τη γυναίκα που ήμουν. Είμαι πολύ καλύτερα, ο καρκίνος μου είναι σε ύφεση, αλλά στην άκρη του μυαλού μου πάντα υπάρχει ο φόβος μήπως επανέλθει. Χωρίς αυτή την εμπειρία δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα“ – Ιωάννα, 28 ετών