Ο πατέρας μου ήταν δικαστικός, η μητέρα μου νοικοκυρά.
Από μικρό παιδί ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός.
Ο πατέρας μου ούτε να το ακούσει δεν ήθελε.
Όμως η μάνα μου, με υποστήριξε σθεναρά και τον έπεισε.
»Στη ζωή, μπορούμε μερικές φορές να λέμε κάποια κατά συνθήκη ψεύδη.
Στη σκηνή όμως, πρέπει να είσαι πάντα αληθινός» μου είχε πει.
Είχε αντιληφθεί την ουσία του θεάτρου, κι ας ήταν μια γυναίκα χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση.
Αν ο ηθοποιός βγει στη σκηνή ή μπροστά στην κινηματογραφική κάμερα
και δεν αισθανθεί απόλυτα ταυτισμένος με το ρόλο,
τότε θα είναι ψεύτης. Κι αν είναι ψεύτης, τότε θα είναι ψευδομάρτυρας.
Το θέατρο βασίζεται στην αλήθεια, και γι’ αυτό αντέχει στο διηνεκές.
Ήξερα ότι ο θίασος του Μίμη Φωτόπουλου, έκανε πρόβες στο θέατρο Μπουρνέλη.
Μπήκα μέσα για να ζητήσω δουλειά. Τους πέτυχα σε διάλλειμα,
ο Φωτόπουλος να μιλάει με τον Πέλο Κατσέλη.
Με το που τους είδα, λέω: »Με συγχωρείτε».
Ντράπηκα, γύρισα πλάτη και το έβαλα στα πόδια.
Μου φώναξε ο Φωτόπουλος: »Που πας; Γύρνα πίσω.»
Πράγματι σταμάτησα και με ρωτάει:
»Δουλειά δε θες; Ηθοποιός δεν είσαι;»
του απάντησα: »Ναι, αλλά»
με διακόπτει και μου λέει: »Προσλαμβάνεσαι».
Μετέπειτα, διάβασα στην αυτοβιογραφία του Μίμη πως όταν ήταν νέος κι έψαχνε για δουλειά,
πήγε και χτύπησε την πόρτα του θιασάρχη Βασίλη Αργυρόπουλου
αλλά μετά, ντράπηκε και πήγε να φύγει.
Όμως ο Αργυρόπουλος τον κράτησε.
Μάλλον ο Μίμης, είδε σε εμένα κάτι από τον εαυτό του.
Έχω παίξει του κόσμου τα μπουλβάρ και τις επιθεωρήσεις, αλλά μετά ήρθε η μεγάλη αλλαγή στη θεατρική μου πορεία.
Η μεγάλη στροφή, που μου έδωσε ζωή.
Ο ιδρυτής του Θεάτρου του Νότου Γιάννης Χουβαρδάς,
ήταν εκείνος που με έβγαλε από το »άλλο θέατρο», και τον ευγνωμονώ.
Όχι, ότι υπάρχει εύκολο θέατρο.
Καμιά φορά, βλέπεις κάποιες σαχλαμάρες αλλά ακόμα κι αυτές,
έχουν την αξία τους.
Όμως, οφείλουμε να τις ξεπερνάμε.
Ίσως με τις μετέπειτα πράξεις μας, τις καλύτερες ως προς την ποιότητα,
να ζητάμε συγγνώμη.
Μετά, ο Κώστας Τσιάνος με ζήτησε στο Εθνικό Θέατρο.
Δέχτηκα.
Ύστερα ήρθε και ο Χουβαρδάς, άλλαξαν οι διοικήσεις, αλλά εγώ παρέμεινα.
Είμαι 92 ετών. Σε αυτή την ηλικία, το θέατρο δεν το κάνω για να επιβιώσω, αλλά για να ζήσω.
Έχω ανάγκη να βρίσκομαι στη σκηνή.
Μου δίνει ζωή.
Δε με φοβίζει ο θάνατος, φτάνει να είναι ακαριαίος.
Αυτό που φοβάμαι, είναι μήπως έτσι δεν προλάβω να αποχαιρετίσω
όπως πρέπει, όσους αγαπώ.
Γι’ αυτό φροντίζω κάθε μέρα να τους δείχνω την αγάπη μου.
Γιάννης Βογιατζής
Το άρθρο ανέβηκε αρχικά στο popaganda.gr
Συνέντευξη στη Λίνα Ρόκου – anemourion.blogspot.gr
Πηγή: Πρόσωπα