Με βρίσκω Κυριακή των Βαίων να ξυπνάω από το εργασιακό μου κώμα. Τρέχα λοιπόν γιατί είχες την φαεινή ιδέα να κάνεις βαφτιστίρια και τέτοιες μέρες δεν τα χορταίνεις παπούτσια, λαμπαδικά και αυγά. Ξεκινάω λοιπόν παράλληλα με τη δουλειά να ψάχνω δώρα, ενώ έχω βάρδια το απόγευμα δίπλα στο στασίδι της μάνας μου (που με κοιτάει με βλέμα γυπαετού) να ακούσουμε μαζί τη θεία λειτουργία. Και εκεί βρίσκεται η αμήχανη στιγμή του, πως βρέθηκα εγώ εδώ;
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ να παίζει στα decks (συγνώμη στον Αντ1 ήθελα να πω) και κάθε φορά να προσμένουμε το τέλος, λες και κάτι θα αλλάξει κάτι στην εξέλιξη της ιστορίας, ο Γαιτάνος παίρνει θέση, η ζωή εν τάφω φόρτισε και ξεκινάμε για μία από τις πιο μηχανικές εβδομάδες της χρονιάς. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν οι γιορτές, ίσα ίσα το αντίθετο. Και τα Χριστούγεννα αλλά και το Πάσχα είχαν πάντα ιδιαίτερη οικογενειακή σημασία για εμένα.
Αναμνήσεις, γέλια, τραπέζια, συγγενείς. Όταν όμως πλέον έχεις πιάσει επιτυχώς μια ηλικία στα κυβικά σου, ανακαλύπτεις ότι έχει χαθεί η μαγεία που κάποτε υπήρχε. Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι γίναμε μηχανικοί. Βάλαμε τις γιορτές στον αυτόματο και χάσαμε παντελώς το νόημα τους. Κάποτε υπήρχε η μυρωδιά των ημερών, υπήρχε μια προσμονή, ίσως φτάινε τα χρόνια δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πικαπ κόλλησε και παίζει τα ίδια κάθε χρόνο.
Θα πάμε στον επιτάφιο, θα μας κάψει το μαλλί το πιτσιρίκι από πίσω (με τόσο ντεκαπαζ, ίσως και να το άξιζα τελικά), θα έρθει το Μ.Σάββατο όπου σαν γνήσιοι πιστοί θα πάμε εκκλησία πέντε λεπτά πριν ακουστεί το Χριστός Ανέστη και μετά σφαίρα σπίτι γιατί πάιζει η συκωταριά από τη μαγειρίτσα να έφυγε ξαφνικά για Malibu, αφήνοντας σημείωμα να μην την ψάξουμε ποτέ.
Βέβαια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για την ημέρα της Κυριακής, που ελπίζω να μην ταυτίζεσαι με την δική μου οικογένεια. Τραπέζι 20 ατόμων στην εξοχή, ο θείος που πάντα θέλει να κάτσει με την νεολαία, ραδιόφωνο να έχει παίξει τόσα κλαρίνα που την επόμενη μέρα επήλθε μουσικός κορεσμός σε σημείο που καταργήθηκαν και ο παππούς μου να θέλει στα 90 του, για έναν ανεξήγητο λόγο να ρίξει με την καραμπίνα στον αέρα. Ναι ναι, το σόι μου θα έκανε ακόμα και τον Dali να κοκκινήσει στο σουρεαλιστικό του τοπίο.
Και αναρωτιέμαι καλή μου φίλη, στο τέλος των εορτών τι μένει;
Οι γιορτές περνάνε τόσο γρήγορα και ο χρόνος χάνει την σημασία. Μια σημασία που πρέπει να μάθουμε να δίνουμε εμείς. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η κάθε στιγμή είναι μοναδική και πως υπάρχουν άνθρωποι μαζί μας, που κάποια στιγμή θα φύγουν. Σίγουρα η ρουτίνα δεν κάνει κακό, αλλά δυστυχώς καταργεί το νόημα.
Αγαπώ τα βαφτιστήρια μου αλλά δεν θέλω να εμφανίζομαι μετά από μήνες για την υποχρέωση και να είμαι απλά η κυρία που κρατάει ένα κερί και ένα αυγό για τις υπογλυκαιμίες. Θέλω να έχω σημασία για τους ανθρώπους γύρω μου όλο το χρόνο και όχι γιατί ήρθε το εορταστικό κλίμα και πρέπει να είμαστε καλοί.
Είτε είναι Χριστούγεννα, είτε Πάσχα να κάνεις τις γιορτές σου όπως θες εσύ. Να αγαπάς τους ανθρώπους σου και να τρέχεις για εκείνους, πριν γίνουν φωτογραφίες, μάζεψε τις στιγμές. Μην χάνεσαι λοιπόν στην μηχανική ρουτίνα που μας έχουν υποβάλλει.
Καλό καλοκαίρι είπα;
Ντόλσε Βίδα