Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο. Το 1962 ήταν η χρονιά που ξεκίνησε την καριέρα της στην «Τριάνα» του Χειλά δίπλα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα. Καθιερώθηκε δύο χρόνια αργότερα με το υπέροχο τραγούδι το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου στην κινηματογραφική παραγωγή «Λόλα». Την επόμενη χρονιά το τραγούδι της «Ένα αστέρι πέφτει – πέφτει» έγινε μεγάλη επιτυχία.
Συνέχισε με σπουδαίες συνεργασίες. Με το Γιώργο Ζαμπέτα, το Γιώργο Κατσαρό, τον Άκη Πάνου, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, το Δήμο Μούτση, τον Βασίλη Τσιτσάνη, το Μίμη Πλέσσα, το Γιάννη Σπανό, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον Τάκη Μουσαφίρη,τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Σπύρο Παπαβασιλείου, το Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Ζώρζ Μουστακί, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Σταμάτη Κραουνάκη αλλά και με στιχουργούς όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Νίκος Γκάτσος, ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης.
Ανάμεσα στα σπουδαιότερα τραγούδια της συγκαταλέγονται τα: «Πάει, πάει», «Αλήτη», «Έτσι είν`η ζωή», « Τα Ξημερώματα», « Δεν ξέρω πόσο σ`αγαπώ» , «Θα κλείσω τα μάτια», « Δεν κλαίω για τώρα», «Ναύτης βγήκε στη στεριά», «Τα δειλινά», «Οι μετανάστες». Τα«Δειλινά» και τα «Ξημερώματα» είναι οι δύο επιτυχίες που σηματοδότησαν νυκτερινό κέντρα της Αθήνας.
Το τραγούδι το «Άνθρωποι μονάχοι» ερμήνευσε μοναδικά η μεγάλη κυρία του ελληνικού μας τραγουδιού , σε πρώτη εκτέλεση το 1977.
Δημιουργοί του ο Γιάννης Σπανός και ο Γιάννης Καλαμίτσης.
Το ίδιο τραγούδι έχει τραγουδηθεί και από τη Χαρούλα Αλεξίου η οποία μάλιστα έχει πει σε συνεντεύξεις της πως ο λόγος που έγινε τραγουδίστρια ήταν η συγκίνηση,το δέος και ο θαυμασμός που ένιωθε βλέποντας και ακούγοντας τη Βίκυ Μοσχολιού. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά δείγματα γραφής του Γιάννη Καλαμίτση.
Η τεράστια επιτυχία του τραγουδιού οφείλεται στη χημεία και το απόλυτο δέσιμο που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε στιχουργό, το συνθέτη Γιάννη Σπανό και την ερμηνεύτρια.
Θέμα του η μοναξιά…Μπορεί κανένας από εμάς να μην την επιδιώκει αλλά «εκείνη» είναι φορές που «έρχεται» απρόσκλητη,
Aκόμα και αν περιτριγυριζόμαστε από πολύ κόσμο μπορεί να την αισθανόμαστε. Να νιώθουμε τόσο μόνοι.
«Ο κόσμος θάλασσα που απλώνει κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι..»
Όταν τη βιώνουμε, μας κάνει να νιώθουμε ψυχική κούραση, πίκρα και απόγνωση…
«σαν το ξεχασμένο στάχυ…»
Μόνο όταν γίνουμε πιο ειλικρινείς με τον εαυτό μας, τότε θα μπορέσουμε να έχουμε σχέσεις που θα έχουν βάση την ειλικρίνεια, την αγάπη και την ουσιαστική επικοινωνία. Και τότε δεν θα νιώθουμε πια «άνθρωποι μονάχοι»…
Πηγή: http://www.klik.gr