Την περασμένη Τρίτη, ο μπαμπάς μου έκλεισε τα 87. Τον επόμενο μήνα, θα κλείσω τα 32 . Πολλοί νομίζουν ότι, όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερη σημασία έχει η ηλικία του μπαμπά μου. Αλλά όχι. Αντ ‘αυτού, έγινε απλώς «πολύ μεγάλος για να είναι πατέρας». Ή, μάλλον είναι καλύτερο να πω ότι τα σημάδια γήρανσης, έγιναν εντονότερα, κάτι που μαρτυρούσε, ακόμα περισσότερο, την ηλικία του. Από τότε που τον θυμάμαι, είχε σκούρα γκρίζα μαλλιά και γκρίζα γένια. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό το ώριμο και γοητευτικό γκρι, έγινε λευκό. Με εξαίρεση την κοιλάρα και την κόκκινη στολή, άνετα τον περνούσες για τον Άγιο Βασίλη.
Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, οι φίλοι μου συχνά με ρωτούσαν, αν με ενοχλούσε που είχα έναν πατέρα με τον οποίο δεν μπορούσα να κάνω πράγματα, όπως βόλει ή μπάσκετ. Ο τρόπος που με ρωτούσαν υποδήλωνε ότι αν είσαι νέος, αυτόματα είσαι και ενεργός. Επειδή ήξερε τον Φάουστ απ’ έξω, αντί να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, δεν είχε καμία σχέση με την ηλικία που αναγράφονταν στην ταυτότητά του.
Θυμάμαι, όταν αποφάσισα ότι έπρεπε να κρατήσω αποστάσεις ώστε να είμαι προετοιμασμένη για τη μέρα που θα πεθάνει. Κι έτσι για ένα διάστημα δεν του μιλούσα, όταν με πήγαινε με το αυτοκίνητο στο σχολείο. Προσπάθησε να μου μιλήσει και με ρωτούσε αν ήμουν καλά, αλλά εγώ παρέμενα σιωπηλή και κοίταζα έξω από το παράθυρο. Σκεφτόταν, χωρίς αμφιβολία, ότι ήταν λόγω της εφηβείας (το ελπίζω δηλαδή, γιατί ήμουν πολύ σκληρή!). Δεν το σκέφτηκα και πάρα πολύ. Δεν ξέρω γιατί εγκατέλειψα αυτό το σχέδιο – ίσως το ίδιο πράγμα που με έκανε να εγκαταλείψω τη χορτοφαγία, την αγγειοπλαστική και το βιολί – αλλά, ευτυχώς, το έκανα και η ζωή μας επέστρεψε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς.
Εμείς οι άνθρωποι δεν αγαπάμε τίποτα περισσότερο, από το να θέτουμε αυστηρά όρια γύρω από τα πάντα και τους πάντες και να σχολιάζουμε – σιωπηρά – εάν κάτι εξέχει ή δεν είναι του γούστου μας. Άτομα άνω των 30 τα ρωτάνε συνεχώς, γιατί δεν είναι παντρεμένα. Γυναίκες άνω των 35 ετών τις ρωτάνε γιατί δεν έχουν παιδιά.
Ο μπαμπάς μου μπορεί να μην είναι αθλητικός η περιπετειώδης τύπος, αλλά είναι σίγουρα ενεργητικός – ακόμα και σήμερα. Για πολλά χρόνια, με πηγαινοέφερνε σε αγώνες και μαθήματα. Μπορεί να ένιωθε αταίριαστος, μπορεί ακόμα και μπροστά του να μου έλεγαν «Ήρθε ο παππούς σου, να σε πάρει» αλλά ήταν εκεί, χωρίς ποτέ να με απογοητεύσει, να περιμένεις για ώρες ολόκληρες, ενώ απολάμβανα το αγαπημένο μου χόμπι.
Δεν μπορώ να θυμηθώ καμία φορά, που να ευχήθηκα να ήταν νεότερος. Έχω βέβαια κάποιες ανησυχίες. Θα με δει να παντρεύομαι; Θα γνωρίσει τα εγγόνια του;
Προς το παρόν, περπατάει σχεδόν καθημερινά μέχρι τη δουλειά του (ναι εργάζεται), πηγαίνει στο θέατρο αρκετές φορές το μήνα και εκδίδει βιβλία και άρθρα, με εκπληκτική ταχύτητα. Η ευφυΐα του είναι υψηλή, όπως πάντα. Διαβάζει συνεχώς και γράφει ακόμα πιο πολύ. Διοργανώνει και παρευρίσκεται σε πάρτι με πολύ μεγαλύτερη επισημότητα από ό, τι εγώ.
Ο πατέρας μου δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τους πατεράδες μικρότερης ηλικίας. Για’ μένα είναι πάντοτε ο πατέρας μου.
Χρύσα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr