Τις τελευταίες ώρες, κοιτάω τη θάλασσα και σκέφτομαι την Ελένη. Και μαζί με αυτή, όλες τις γυναίκες, όλους τους ανθρώπους που έχουν χτυπηθεί, κακοποιηθεί, βιαστεί, και βασανιστεί. Από ξένους, φίλους ή οικογένειες. Που δεν έχουν φωνή, δεν βρίσκουν δίκιο, ούτε στη ζωή αλλά και ούτε στον θάνατο. Σε μια πατριαρχική κοινωνία που πάντα ο θύτης έχει κάποιον καλό λόγο και δικαιολογία και που το θύμα «κάτι θα του έκανε» ή «πήγαινε γυρεύοντας». Που η γυναίκα δεν μπορεί να μιλήσει γιατί τελικά, αυτή θα ζει στην ντροπή και όχι ο άντρας που την σακάτεψε. Που οι περισσότεροι κρύβουν την αλήθεια, καλύπτουν τους βασανιστές και στιγματίζουν τα θύματα. Και που όλα αυτά, έχουν καταντήσει να είναι η κανονικότητα.
Αντισταθείτε. Παλέψτε. Βρείτε την δύναμη. Την έχετε! Και πάνω απ’ όλα, μην αφήσετε κανέναν να σας κάνει να πιστέψετε ότι αξίζετε το μαρτύριο σας.
Αχ Ελένη. Έπρεπε δυστυχώς με αυτόν τον τρόπο να σε μάθουμε και να σε αγαπήσουμε. Εκεί που είσαι, να ξέρεις, η ζωή σου και το μαρτύριο σου δεν ήταν χωρίς νόημα. Έκανες τον κόσμο μας ένα τόσο δα καλύτερο και έβαλες έναν μεγάλο καθρέφτη μπροστά στις βρώμικες ψυχές μας.