Εμένα να ξέρεις όταν μου «κλέβουν» κάτι, αυτό το κάτι χάνει αυτομάτως την αξία του, στα μάτια μου.
Απ’ τη στιγμή που το’χουν πιάσει χίλια χέρια, στα μάτια μου είναι κουρελάκι πια και δεν το θέλω πίσω.
Καμιά φορά μάλιστα, κάνω πως δεν βλέπω, δίνοντας συνειδητά χώρο μόνη μου, να πάρουν ό,τι μου περισσεύει.
Σαν να αφήνω μόνη μου την πόρτα ανοιχτή στον ληστή.
Για να μην μπαίνω σε καμία αντιπαράθεση δίχως νόημα.
Για να μην ξοδεύω τσάμπα ενέργεια και χρόνο.
Για να μην επιτρέπω σε κανέναν να μου ποδοπατά την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία τον ανέστησα.
Κι έτσι δίνω την εντύπωση πως κέρδισαν.
Για να με αφήνουν ήσυχη. Οριστικά και αμετάκλητα.
Γιατί υπάρχει το «φεύγω» υπάρχει και το «με έφυγαν».
Τα «κλεμμένα» που λες, δεν τα διεκδικώ, δεν τα ζητάω ποτέ πίσω. Ίσα ίσα τα χαρίζω.
Για να μου τα πήραν, και μάλιστα με χίλια δύο κόλπα και ψέματα, σημαίνει πως τα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από ‘μένα. Κι εγώ-δόξα Το Θεό-χρόνια τώρα, δεν έχω ανάγκη κανέναν.
Εξάλλου η αχλάδα που έχει πίσω την ουρά, είναι μεγάλη κ@ριόλα. Από εμένα μεγαλύτερη.
Σας εύχομαι να περνάτε τόσο καλά όσο κι εγώ 😉