Πριν από 10 χρόνια, όταν ακόμη έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Άμστερνταμ, γνωρίστηκα με ένα αγόρι Ολλανδό συνομήλικό μου. Πριν καλά καλά το καταλάβω, ερωτευτήκαμε. Στα 24 μου δεν είχα ξαναερωτευτεί ποτέ κάποιον τόσο πολύ. Κράτησε μόνο 6 μήνες αλλά ήταν τόσο δυνατό, που παρόλο που έχουν περάσει 10 χρόνια και έχω παντρευτεί άλλον, ακόμα τον θυμάμαι με νοσταλγία. Θα αναρωτιέστε γιατί δεν κράτησε. Μετά από 6 μήνες σχέσης, ξαφνικά εξαφανίστηκε χωρίς να πει τίποτα.
Πήγαινα κάθε μέρα στο Ρόττερνταμ (εκεί έμενε) με την ελπίδα να τον πετύχω κάπου. Δεν ήξερα που έμενε γι’ αυτό και είχα νοικιάσει ένα ποδήλατο και καθημερινά διέσχιζα την πόλη ή την έβγαζα στον κεντρικό σταθμό των τρένων μπας και τον δω πουθενά. Άφαντος ο τύπος. Δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Τηλέφωνο δεν σήκωνε, μηνύματα δεν απαντούσε, e-mail δεν τα διάβαζε. Τί να κάνω κι εγώ; Έκλαψα, θρήνησα, το πήρα απόφαση και συνέχισα.
Όταν τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, μετακόμισα στο Λονδίνο για δεύτερο μεταπτυχιακό. Εκεί γνώρισα τον Πέτρο, Έλληνας και αυτός και αμέσως δέσαμε. Ήταν από την αρχή κοντά μου και με έκανε να νιώθω μεγάλη σιγουριά και ασφάλεια. Τον αγάπησα πολύ, αλλά δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ. Τον έρωτα τον άφησα στην Ολλανδία φεύγοντας. Δεν θα ξαναένιωθα ποτέ έτσι.
Με τον Πέτρο παντρευτήκαμε 4 χρόνια αργότερα και επιστρέψαμε στην Ελλάδα.
3 χρόνια έγγαμου βίου όλα είχαν βρει το ρυθμό τους. Με τον Πέτρο τα πηγαίναμε πολύ καλά, αλλά πάντα ήμουν κάπως κουμπωμένη απέναντί του. Ήξερε γιατί, αλλά με αγαπούσε τόσο που δεν τον ένοιαζε. Του αρκούσε να με έχει κοντά του.
Ο…ιπτάμενος Ολλανδός όμως «ξαναχτύπησε». Ένα πρωί που σηκώθηκα κλασικά να πάω στη δουλειά μου, ήρθε ένα e-mail. Γνώριμη διεύθυνση. ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ. Λιποθύμησα και συνήλθα μετά από ένα τέταρτο. Ήμουν μόνη στο σπίτι. Μόλις ξύπνησα νόμιζα ότι το είχα δει στον ύπνο μου. Όχι. Ήταν αλήθεια. Ήταν εκείνος.
Μου εξήγησε ότι είχε ένα άσχημο τροχαίο και ήταν σε κώμα ένα χρόνο. Του πήρε αρκετά χρόνια για να αποκατασταθεί πλήρως καθώς το τροχαίο του έκανε μεγάλη ζημιά. Ήθελε από χρόνια να επικοινωνήσει μαζί μου, να μου εξηγήσει, αλλά η κατάστασή του ήταν τραγική. Μόνο εκεί δεν είχε πάει το μυαλό μου.
Μου ζήτησε να είμαστε και πάλι μαζί. Δεν με ξέχασε ποτέ, είπε, και με αγαπάει πολύ ακόμα. Λυπάται πολύ, που ήρθαν έτσι τα πράγματα, αλλά δεν έφταιγε εκείνος. Τί να κάνω που κι εγώ τον αγαπώ; Αν δεν ήμουν παντρεμένη, είχα βουτήξει το πρώτο αεροπλάνο και θα ήμασταν ήδη αγκαλίτσα. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τέτοιο κακό στον άντρα μου. Μου στάθηκε λαμπάδα και ήταν πάντα παραπάνω από κύριος απέναντί μου.
Τί να κάνω; Φυσικά στον Ολλανδό δεν είπα ότι είμαι παντρεμένη.
Μένια