Φαντάσου να αισθάνεσαι όλη την ώρα ξένη ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους. Φαντάσου να σε αποκαλούν «παράξενη, ανώμαλη, περίεργη». Φαντάσου να κλειδώνεσαι στο δωμάτιό σου και να κλαις, επειδή κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Φαντάσου να μισείς τον εαυτό σου, επειδή θες απεγνωσμένα να αλλάξεις και να συμμορφωθείς, αλλά δεν μπορείς….
Πολλοί άνθρωποι συγκρίνουν αυτά τα συναισθήματα με των εφήβων.
Καταλαβαίνουν, ότι μπόρα είναι και θα περάσει και τα πράγματα θα φτιάξουν.
Αν δεν μεγάλωσες σε μια κοινωνία, όπου η συμμόρφωση είναι ο κανόνας του παιχνιδιού και πρέπει να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτό που οι άλλοι περιμένουν από σένα, τότε δύσκολο να καταλάβεις. Όταν μεγαλώνεις διαφορετικά, ακούς τόσα πολλά λόγια, πολλά από τα οποία πληγώνουν.
Μια φίλη ενός φίλου είναι 30 ετών και ζει σε μια κοινότητα της Νότιας Ασίας, γεμάτη από ανθρώπους, που την πιέζουν να νοικοκυρευτεί και να παντρευτεί.
«Κι άλλη πρόταση γάμου απέρριψες; Έλεος πια» (κλασική ατάκα). Πφφφ, και έχει και τις θείες της να την πρήζουν, επειδή χώρισε πάλι.
Μια άλλη μπαίνει μονίμως σε σύγκριση με μία ξαδέρφη της στην ίδια ηλικία, που έχει τρία παιδιά. Λες και δεν έχει σημασία, που αυτή έχει τρία πτυχία.
Κάθε φορά που ακούω μια τέτοια ιστορία, εύχομαι να μπορούσα να ρωτήσω αυτές τις θείες:
«Γιατί το λέτε αυτό; Ποιός ο σκοπός; Δεν θέλετε η κοπέλα να είναι ευτυχισμένη; Είναι ευτυχισμένη χωρίς τα σχόλιά σας. Όντως σοβαρά. Γιατί; Γουστάρετε τη δυστυχία του άλλου; Τόση κακία πια;»
Βέβαια, όλα αυτά τα λένε από συνήθεια, επειδή έτσι τις έμαθε η κοινωνία, και έτσι πιέστηκαν και αυτές να παντρευτούν στην εποχή τους. Τον περισσότερο καιρό, η ζωή τους είναι άθλια και δεν πρέπει να λαμβάνει κανείς υπ’ όψιν οποιαδήποτε γαμήλια συμβουλή βγαίνει από το στόμα τους.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλές γυναίκες ηλικίας 30-40 ετών, που θεωρούνται σήμερα ανεπαρκείς μόνο και μόνο, επειδή δεν είναι γυναίκες ή μητέρες κάποιου. Δεν είναι μόνο στη Νότια Ασία, αλλά και στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Κίνα. Και σήμερα θέλω να πω το εξής:
Να είσαι υπερήφανη για το ποιά είσαι και το τί έχεις πετύχει. Αξίζεις για αυτό που είσαι και δεν χρειάζεται καμία κοινωνία να σε αγαπάει, αν δεν αγαπάς ΕΣΥ τον εαυτό σου. Είσαι γυναίκα – θαύμα.
Είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις την απόφαση και να ξεπεράσεις αυτά τα σχόλια. Ειδικά στην κοινωνία μας. Έρχονται και έρχονται και έρχονται. Δεν σταματάνε ποτέ. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές τα απωθείς, συνεχίζουν να έρχονται, όπως οι μπάλες του τένις από το μηχάνημα ρίψης. Στο τέλος, απλά θες να πετάξεις τη ρακέτα σου μακριά και να αρχίσεις να τρέχεις.
Εγώ προσωπικά προσπαθώ να θυμάμαι:
Ο κόσμος είναι ένας τόπος. Ο κόσμος είναι ένας τόπος.
Είδα για πρώτη φορά τη φράση αυτή στο βιβλίο του Obama «Αναμνήσεις από τον πατέρα μου». Μια τόσο μικρή φράση, αλλά τόσο ισχυρή και βαθιά, εάν την ερμηνεύσεις σωστά. Κάθε φορά, που κάποιος μου λέει κάτι ενοχλητικό και επικριτικό, υπενθυμίζω στον εαυτό μου, ότι ο κόσμος είναι ένας τόπος. Είναι ένα τεράστιο μέρος, που φιλοξενεί επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους, εκτός από αυτόν που με βλάπτει αυτή τη στιγμή. Ο κόσμος είναι ένας τόπος. Μια εκτεταμένη και χωρίς όρια περιοχή και αυτό το πρόσωπο ασκεί κριτική με βάση την τόσο πολύ περιορισμένη άποψη του για αυτό.
Επειδή λοιπόν, ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος και αντί να ασχολείται με τη χάρη και την ομορφιά του, αυτό το άτομο επιλέγει να πληγώνει άλλους ανθρώπους, να τους εκφοβίζει και να τους κρίνει, έτσι και εγώ, αντί να θυμώνω ή να πληγώνομαι, το μόνο που κάνω είναι να τους συγχωρώ.
Επειδή ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος και εκείνοι το αγνοούν!
Πηγή: huffingtonpost.com