Ποτέ δεν ήμουν ο τύπος της γυναίκας, που ήθελε να δεσμευτεί σοβαρά.
Στο γυμνάσιο είχα ένα αγόρι που ήθελε πάντα να κανονίζουμε για το επόμενο Σαββατοκύριακο κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, που απολαμβάναμε εκείνη τη στιγμή. Δεν μου άρεσε το συναίσθημα της δέσμευσης. Και αν, κάτι φοβερό, προέκυπτε ξαφνικά από το πουθενά; Και αν, δεν ήθελα να κάνω τίποτα την επόμενη εβδομάδα; Αν απλά, άλλαζα γνώμη ξαφνικά; Ένιωθα πως, οι προσπάθειές του να προγραμματίσει το χρόνο μου, ήταν επειδή ήθελε να με ελέγξει. Περιττό να πω, ότι η σχέση δεν φτούρησε.
Στο πανεπιστήμιο, επέλεξα το τμήμα μου, επειδή είχε τον μικρότερο αριθμό μαθημάτων, αν και αποφοίτησα με περισσότερα μαθήματα, από αυτά που απαιτούνται, για το πτυχίο μου. Δεν μπορούσα να είμαι φυλακισμένη σε ένα μόνο ερευνητικό πεδίο, όταν υπήρχαν τόσα πολλά εκεί έξω, για να εξερευνήσω! Μετά τη σχολή, η σκέψη του ωραρίου 9-5, με οδήγησε πίσω στο πανεπιστήμιο, για να συνεχίσω το διδακτορικό μου, το οποίο περίμενα να μου δώσει την ευελιξία να δουλεύω όπως, όποτε και όπως ήθελα. Είναι, ως επί το πλείστον, έτοιμο και με προσγείωσε σε μια καριέρα που μου αρέσει.
Ο 20χρονος (και βάλε) γάμος μου αντιπροσωπεύει, ίσως, τη μακροβιότερη δέσμευση που έχω κάνει ποτέ – και, ευτυχώς, την πιο ευτυχισμένη.
Όταν παντρεύτηκα, υπέθεσα ότι τα παιδιά θα ακολουθούσαν σύντομα. Το κλασικό, αγάπη, γάμος, παιδικό καρότσι – όλα αυτά. Ο σύζυγός μου και εγώ παντρευτήκαμε νωρίς – ήμουν μόλις 22, εκείνος 23 – έτσι είχαμε αρκετό χρόνο. Αλλά το σλόγκαν μου ότι «είμαι πολύ μικρή», στο αδιάκοπο «ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ;» άρχισε να μπάζει, όταν έκλεισα τα 35.
Αποδείχθηκε πως, για εμάς, στην ερώτηση αυτή, η απάντηση ήταν ‘ΠΟΤΕ’.
Τα παιδιά δεν είναι για όλους. Πίστεψέ με. Ακούω ήδη σχόλια όπως «Εγωίστρια! Ηλίθια! Σάπια!» αλλά είμαι άνθρωπος που δεν δεσμεύεται. Και καλύτερα που το ξέρω και δεν κάνω παιδιά παρά να το συνειδητοποιούσα αφού είχα κάνει.
Ήθελα την ελευθερία και την ανεξαρτησία, τις οποίες η μητρότητα θα κατέπνιγε. Ήθελα κάθε μέρα να είναι Ημέρα Ανεξαρτησίας. Και επειδή γνωρίζω ότι θέλω αυτά τα πράγματα, το πιο εγωιστικό πράγμα που θα μπορούσα να κάνω, ήταν να φέρω κάποιον στον κόσμο, που με χρειαζόταν, ίσως, περισσότερο από οποιονδήποτε, αλλά με τον οποίο δεν ήμουν σίγουρη, ότι θα μπορούσα να δεσμευτώ.
Κάνω τη δουλειά μου (υπερβολικά καλά, θα έλεγα). Συμβάλλω στη γειτονιά μου κάνοντας εθελοντισμό και δίνοντας χρήματα σε αγαθοεργίες. Συμπάσχω με την ανησυχία των άλλων και μάχομαι υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας. Έχω πολύ καλές φίλες και μια σταθερή σχέση με την οικογένειά μου. Είμαι σε έναν γάμο, που έχει μεγάλη σημασία για μένα.
Αυτές είναι οι σχέσεις, οι πεποιθήσεις και οι υποχρεώσεις, στις οποίες έχω δεσμευτεί. Εάν αυτά τα πράγματα με κατατάσσουν στην κατηγορία των εγωιστών ή των παρακμιακών, με γεια μου και χαρά μου.
Πηγή: huffingtonpost.com