Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που εγώ και ο άντρας μου πιάσαμε το πρώτο μας σπίτι. Ήταν μία μικρή γκαρσονιέρα, πιο μικρή δεν θα μας χώραγε καν, αλλά ο ενθουσιασμός μας και η χαρά μας για το βήμα που κάναμε μας έκαναν να το βλέπουμε παλάτι.
Όταν πήγαμε να το δούμε την πρώτη φορά, ο ιδιοκτήτης μας «έκοψε» από πάνω μέχρι κάτω και άρχισε τις ερωτήσεις. Στην αρχή ρωτούσε απλά πράγματα που αφορούσαν την ενοικίαση. Μας ρώτησε που μέναμε πριν και πως τα πηγαίναμε με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη πριν το γυρίσει στις πιο προσωπικές ερωτήσεις, όπως αν είμαστε παντρεμένοι κ.α. Του είπαμε ναι, εδώ και λίγους μήνες και στο καπάκι να και η «ουρά» της προηγούμενης ερώτησης: Παιδάκιααα; Πότε με το καλό;
Χειρότερο δεν έχω να με ρωτήσεις. Ο, τι μισώ περισσότερο είναι αυτή η ερώτηση. Τόσο αγενής, τόσο αδιάκριτη. Δεν μας ρώτησε καν τι δουλειά κάνουμε ή πώς φανταζόμαστε τον εαυτό μας σε πέντε χρόνια. Κατευθείαν στο «ψητό» λες και κάναμε κανένα κακό στην κοινωνία επειδή δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα παιδιά.
Κανονικά έπρεπε να μας ρωτήσει πρώτα αν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, αν μπορούμε να κάνουμε παιδιά και αν προσπαθούμε να κάνουμε παιδιά. Για μερικούς όλα αυτά είναι δεδομένα όταν είσαι παντρεμένος γι’ αυτό και μπαίνουν κατευθείαν στο θέμα, όπως ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μόλις του είπαμε ότι σκοπεύουμε να κάνουμε κάποια στιγμή, άρχισε τα υπονοούμενα του στυλ ότι το σπίτι έχει δύο υπνοδωμάτια άρα το ένα μπορεί να γίνει παιδικό, ότι έχει μεγάλο χώρο κάτω από τη σκάλα να αφήνουμε το καρότσι μας όταν έρθει η ώρα και γενικά γελούσε πονηρά καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης μέχρι που τελικά αναγκάστηκα να αλλάξω θέμα.
Δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία φορά που ακούμε την ερώτηση αυτή. Στην ουσία είναι από τις πρώτες ερωτήσεις που μας κάνουν όταν διαπιστώνουν ότι είμαστε παντρεμένοι.
Έχουν γίνει πολλές έρευνες και έχουν γραφτεί πολλά άρθρα στα οποία αναφέρεται ότι οι δύο βασικότεροι λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει ποτέ να κάνεις αυτήν την ερώτηση σε ένα παντρεμένο άτομο είναι οι εξής: μπορεί να προσπαθούν και να μην τα καταφέρνουν ή να είχαν μία αποβολή και να προσπαθούν και πάλι. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να τίθεται αυτή η ακατάλληλη ερώτηση. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν παιδιά. Φοβούνται να φέρουν ένα παιδί σε αυτόν τον επικίνδυνο κόσμο, αγχώνονται με την ιδέα, πιστεύουν ότι δεν αξίζει να «φάνε» τη ζωή τους μεγαλώνοντας ένα παιδί και άλλα.
Κάποιοι από αυτούς τους λόγους είναι:
- Δεν θέλουν παιδί εδώ και τώρα
Οι γυναίκες είναι γενικά φτιαγμένες με «ενσωματωμένο» μέσα τους το μητρικό φίλτρο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλες τους επιθυμούν να γίνουν μαμάδες. Στη δουλειά μου βλέπω κάθε μέρα πολλά παιδάκια, όμορφα χαριτωμένα, γλυκά και όσοι τα βλέπουν, τα επιθυμούν σαν να ήταν κουτάβια, όταν όμως με ρωτούν αν σκέφτομαι να κάνω δικά μου παιδιά, τους απαντώ όχι. Ένα παιδί είναι χαριτωμένο τώρα, μεγαλώνοντας όμως έχει πολλές ευθύνες και βάσανα, γλυκά βάσανα μεν, αλλά δεν είναι κάτι που επιθυμώ τώρα στη ζωή μου.
Έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με τη μητέρα μου, που ήταν μόνη μαμά. Πάντα μου έλεγε πόσο τυχερή είναι που με έχει στη ζωή της και ότι άξιζαν τον κόπο τα βάσανα και οι δυσκολίες που πέρασε. Εμένα κατά τη γνώμη μου δεν άξιζαν. Η σκέψη και μόνο να γίνω σαν τη μητέρα μου και να αφήσω τα πάντα πίσω μου για να μεγαλώσω ένα παιδί μου φαντάζει εγκληματική και δεν σκοπεύω να κάνω το ίδιο.
- Δεν θέλουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί επειδή δυσκολεύονται να ελέγξουν τα ψυχολογικά τους προβλήματα
Μία φίλη μου πάλευε χρόνια με την κατάθλιψη και δεν ήθελε να φέρει ένα παιδί στον κόσμο και να το αναγκάσει να ταλαιπωρηθεί και αυτό μαζί της. Σε κανέναν δεν αξίζει να ζει έτσι. Ούτε να κατηγορήσω θέλω ούτε να ασκήσω αρνητική κριτική στις γυναίκες εκείνες που παρά τα ψυχολογικά τους προβλήματα έφεραν παιδιά στον κόσμο και τα μεγάλωσαν ευτυχισμένα, απλά εγώ δεν θα το έκανα.
- Φοβούνται για το τι μπορεί να τους συμβεί
Η κάθε εγκυμοσύνη βιώνεται διαφορετικά από την κάθε γυναίκα. Άλλες την περνούν πιο βαριά, άλλες πιο ελαφριά λες και είναι γρίπη.
Πόνοι στο στήθος, την πλάτη και τη μέση, πρωινές ναυτίες, ευαισθησία στις μυρωδιές και ο κατάλογος συνεχίζεται. Δεν είναι όμως αυτά που με ανησυχούν. Αυτό που με φοβίζει είναι η επιλόχειος κατάθλιψη. Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας μία γυναίκα που έχει ήδη υποστεί κατάθλιψη στη διάρκεια της ζωής της είναι πιο επιρρεπής στην επιλόχειο κατάθλιψη.
Υπήρξα καταθλιπτική και έφτασα σε σημείο που οι σκοτεινές μου σκέψεις με οδήγησαν στην αυτοκτονία που ευτυχώς δεν ήταν επιτυχής. Φοβάμαι να φέρω ένα παιδί στον κόσμο, γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να μου ξημερώσει.
- Η ανατροφή ενός παιδιού είναι πολύ ακριβή υπόθεση
Ήδη δυσκολευόμαστε τώρα που είμαστε μόνο δύο άτομα, φανταστείτε να έρθει και ένα παιδί στον κόσμο και να πρέπει να πληρώνεις μία ζωή. Από την αρχή πληρώνεις εξετάσεις, μαιευτήρια, γιατρούς, γάλατα, πάνες, μπιμπερό, κούνιες, καθισματάκια, πορτ μπεμπέ και πόσα άλλα ακόμα. Όταν είσαι ήδη στριμωγμένος, πως τα βγάζεις πέρα; Και μετά που θα μεγαλώσει πόσα ακόμα πληρώνει ένας γονιός; Σχολικά, ρούχα, παπούτσια, εξωσχολικές δραστηριότητες, κρεβάτια, γραφεία. Σταματάω, γιατί αγχώνομαι.
- Το παιδί είναι τεράστια ευθύνη που πολλές γυναίκες δεν είναι έτοιμες να αναλάβουν
Το οικονομικό είναι το ένα μέρος. Υπάρχει και η πραγματική φροντίδα, η ανατροφή, η καθοδήγηση, οι συμβουλές. Πρέπει να είμαι υπομονετική ακόμα και όταν είμαι κουρασμένη. Πρέπει να μπορώ να ικανοποιώ τις ανάγκες του και να αγνοώ τις δικές μου. Πρέπει να το προστατεύω ακόμα και αν δεν έχω την ικανότητα να το κάνω. Επίσης ξέρω ότι ένα παιδί θα μας φέρει αντιμέτωπους με το σύζυγό μου και ότι η σχέση μας θα δοκιμαστεί.
Εάν θελήσω να θηλάσω δημόσια, κάποιος θα βρεθεί να μου κάνει παρατήρηση. Αν αφήσω το παιδί μου έστω και για δύο λεπτά στο αυτοκίνητο μέχρι να πάω στο περίπτερο, κάποιος θα βρεθεί να με καταγγείλει. Κάθε μου κίνηση είναι καταδικασμένη να κρίνεται. Επίσης θυμάμαι τους γονείς μου. Κάθε φορά ο μπαμπάς μου, μας έπαιρνε και πηγαίναμε βόλτα, ενώ η μητέρα μου έμενε πίσω να μαγειρέψει, να καθαρίσει και να συμμαζέψει το σπίτι όσο εμείς λείπαμε. Δεν είμαι έτοιμη να ζήσω κάτι τέτοιο.
Η απόφαση να γεννήσεις ένα παιδί είναι πολύ προσωπική και σου αλλάζει για πάντα τη ζωή. Συνεπώς θα σας παρακαλούσα να σταματήσετε να με ρωτάτε και να σταματήσετε να ρωτάτε και άλλα ζευγάρια αν έχουν παιδιά ή αν σκοπεύουν να κάνουν. Έχουμε κουραστεί να λέμε κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια.