Μία από τις πιο μεγάλες αλήθειες της ζωής είναι να ζεις όπως νιώθεις και όχι όπως ορίζουν οι λανθασμένες κοινωνικές νόρμες. Αυτό, μάλιστα, οφείλουν να το διδάσκουν οι δάσκαλοι σε όλα τα παιδιά, αρκεί οι γονείς τους να μη φορούν κοινωνικές παρωπίδες οι οποίες τους κρύβουν την πραγματικότητα και, βασικά, «λερώνουν» τα αισθήματα των ψυχών που έχουν φέρει στον κόσμο. Έτσι, ένα από τα πιο δύσκολα σχολικά μαθήματα είναι η συντριβή τής κανονικότητας – έτσι όπως την έχουν διασπείρει γενιές και γενιές στην ελληνική κοινωνία. Αλήθεια, τι είναι «κανονικό», όταν μιλάμε για ανθρώπινα αισθήματα που εμπεριέχουν αγάπη;
Η Έφη Γαλώνη μεταφέρει σε ένα facebook post την εμπειρία και τις μνήμες της για ένα τεράστιο θέμα…
«Συναντήθηκα χθες με μία καλή φίλη που εργάζεται ως δασκάλα σε δημοτικό σχολείο μιας νεοαστικής περιοχής της Αθήνας και μου εξιστορούσε την απογοήτευσή της για τον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να σκέφτεται και να λειτουργεί η ελληνική κοινωνία. Στο πλαίσιο ενός μαθήματος για τον άνθρωπο και τις σχέσεις τόλμησε (!) να πει στα παιδιά πως εκτός από τα ζευγάρια των δύο φύλων υπάρχουν και τα ομόφυλα ζευγάρια κι ότι αυτό έχει να κάνει με τη φύση του ανθρώπου. Ε, ναι ρε φίλε, βρέθηκαν νέοι ηλικιακά γονείς που πήγαν και παραπονέθηκαν λέγοντάς της πως τα παιδιά τους θέλουν να μεγαλώσουν φυσιολογικά. Εκείνη και προς τιμήν της, απάντησε πως ακόμη κι ένα παιδί αν νιώθει διαφορετικό από τα άλλα χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, οφείλει ως εκπαιδευτικός πρώτον να το κάνει να νιώσει καλά και, δεύτερον, να διδάξει και τη νέα γενιά να το σέβονται. Ο Διευθυντής της και προς τιμήν του, τη στήριξε και της είπε πως η ελληνική κοινωνία χρειάζεται πολύ χρόνο ώστε να κάνει τα απαραίτητα βήματα προσαρμογής στο σήμερα. Αυτό που ήθελα απλά να σημειώσω είναι πως όσοι άνθρωποι είναι σήμερα ομόφυλοι, προέκυψαν από »φυσιολογικές» κατά μερικούς σεξουαλικά οικογένειες, οπότε τι ακριβώς κουβεντιάζουμε; Αλήθεια…
Μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στην πόλη μου Λαμία όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο. Η μητέρα ενός μαθητή βρέθηκε κρεμασμένη στο σπίτι της γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την κοινωνική κατακραυγή που ο γιος της είχε περισσότερες θηλυκές ορμόνες απ’ ό,τι αντρικές. Αυτή η αυτοκτονία είναι η πιο ισχυρή μνήμη που έχω από την εφηβεία μου διότι κουβεντιαζόταν επί μήνες στην πόλη. Δεν ξέρω τι έχει απογίνει εκείνο το παιδί. Εύχομαι να είναι καλά και να ζει όπως νιώθει…».
Πηγή: ethnos.gr