Πως μια στιγμή αρκεί να τελειώσει μια ζωή;
Μια σχέση;
Να διαλύσει μια οικογένεια;
Μια στιγμή, λίγα δευτερόλεπτα, ένα τσακ στο χρόνο που τρέχει… και τελειώνουν όλα.
Σβήνουν τα φώτα της σκηνής και από πρωταγωνιστής βρίσκεσαι θεατής.
Γίνεσαι κομπάρσος στην ίδια σου τη ζωή.
Σταματά ο χρόνος …. και εκεί στο κενό που ταλαντεύεσαι,εκεί που δεν ξέρεις αν ζεις ή φεύγεις γι’αλλού, αν είσαι ξύπνιος ή ονειρεύεσαι, εκεί στο κενό …κάποιος άλλος, κάποια άλλη δύναμη αποφασίζει ότι θα ζήσεις.
Θα ζεις και θα είσαι από εκεί και πέρα… ένα ζωντανός νεκρός
Ζούσα την απόλυτη ευτυχία, με μια πανέμορφη οικογένεια. Είχα αυτό που λέμε στις ταινίες, καλή ζωή. Με τις καλές μας δουλειές, με τα ταξίδια μας, με την οικονομική μας άνεση.
Επιτυχημένοι και οι δυο μας στις δουλειές μας,με τα παιδιά μας την ωραία μας οικογένεια.
Δεν μας έλειπε τίποτα, ακριβώς όπως το περιέγραψα, είχαμε την απόλυτη ευτυχία.
Είμαστε μια οικογένεια σαν αυτές που βλέπουμε να ποζάρουν στις ευχετήριες κάρτες αμερικάνικου τύπου.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή, το λεπτό… και πέσαμε όλοι μας στο ΚΕΝΟ.
Το παιδί μου έφυγε. Το τύλιξε με τον μαύρο μανδύα του και το πήρε μαζί του….
Εγώ και ό άντρας μου άλλοι, αποφάσισαν να γυρίσουμε στη γη.
Εκεί μας περίμενε τo άλλο μας παιδί, με τα θλιμμένα ματάκια του να μας κοιτάζει και να προσπαθεί κι αυτό να βρει εξηγήσεις, στο ανεξήγητο.
Δύσκολο, πολύ δύσκολο πράγμα οι εξηγήσεις, ειδικά όταν περιέχουν λόγια που δεν πρέπει να ειπωθούν. Λόγια που δεν μπορεί να τα δεχθεί το παιδικό μυαλουδάκι, λόγια που ούτε το δικό σου μυαλό δεν δέχεται.
Τι να πεις;
Παπαγαλίζεις τα λόγια των ειδικών …
Και που τα είπες τι έγινε;
Αφού ούτε η ίδια δεν τα πιστεύεις !!
Πάντως λόγια λες, τα λες ωραία …αλλά η πραγματικότητα είναι μπροστά και ξεπερνά την ωραία θεωρία .
Δουλεύω, περπατώ, χαμογελώ, κρατάω το παιδί μου από το χέρι ….αλλά δεν ζω.
Προσπάθησα, προσπάθησα πολύ …αλλά δεν τα κατάφερα.
Εγώ η δυνατή, η επιτυχημένη επαγγελματίας ,με την ανώτερη διευθυντική θέση, εγώ η καλή σύζυγος, η καλή μάνα, η αγαπημένη όλων ,εγώ η super woman είμαι τελικά… αδύναμη.
Προσπάθησα, αλήθεια προσπάθησα, αλλά δεν έχω τη δύναμη να συγχωρήσω.
Κρατάω το παιδί μου από το χέρι, δεν φταίει αυτό που καταστράφηκε η ζωή μας, που καταστράφηκα εγώ.
Περπατάω μαζί του γιατί χρειάζεται τη μητέρα του, χαμογελώ γιατί είμαι η μαμά του.
Ζω γιατί υπάρχει αυτό… διαφορετικά δεν υπήρχε λόγος.
Προσπάθησα και γι αυτό το παιδί, προσπάθησα πολύ, αλλά δεν έχω τη δύναμη.
Δεν μπορώ να συγχωρήσω αυτόν, που για μια λάθος στιγμή, για μια μοιραία λάθος στιγμή πήρε τη ζωή του άλλου παιδιού μου.
Χωρίς να το θέλει, κατά ένα τραγικό λάθος.
Αλλά… δεν θέλω να τον ξέρω ,να τον βλέπω, να τον νιώθω.
Προσπάθησα, αλλά δεν μπόρεσα.
Έφυγα.
Κοιμάμαι, ξυπνάω, φροντίζω το παιδί μου, τρώω, περπατάω, δουλεύω χαμογελώ …αλλά δεν ζω.
Εύχομαι μόνο να μπορέσω να καταφέρω να το μεγαλώσω, να το κάνω να σταθεί στα πόδια του και μετά… δεν ξέρω…
Είμαι η μαμά του, το γέννησα… γέννησα και τα δύο.
Αυτό που είναι άγγελος στον ουρανό και αυτό που κρατάω από το χέρι.
Χίλιες φορές ζητάω από μέσα μου συγνώμη και από τα δύο τους γι’ αυτή τη ριμάδα λάθος στιγμή.
Αν ήξερα;
Αλλά που να ξέρω.
Πως μπορεί να ξέρει κάποιος τι θα γίνει την επόμενη στιγμή;
Άλλοι αποφασίζουν, ίσως άλλοι κινούν τα σχοινιά και εμείς να είμαστε μόνο μαριονέτες; Ποιος ξέρει;
Νομίζω …κανείς.
Αναστασία
Πηγή: alithinesgynaikes.gr