Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φεύγω. Πάντα φεύγω. Εξαιρετικά δύσκολα, όμως, παρόλα αυτά, πάντα φεύγω. Από δουλειές, από ανθρώπους, από σχέσεις, από φίλους, από συνήθειες, από έρωτες αδιέξοδους και όνειρα ανέξοδα. Και στο φευγιό μου όλοι αντιδρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πάντα ακούω την ίδια- αναπόφευκτη -ερώτηση: «Και πού θα πας τώρα»;
Ποτέ δεν ξέρω πού θα πάω. Φεύγω για να φύγω. Και, ξέρεις, ποιο είναι το περίεργο; Το μόνο που θέλω είναι να νιώθω ασφαλής και, όμως, αφήνω τον εαυτό μου πάντα στον αέρα. Καμιά σιγουριά, τίποτα δεδομένο, τίποτα για να βολευτείς, κανένα λιμάνι για να αράξεις. Κάποιο είδος αυτοτιμωρίας; Μπορεί και όχι.
Πλέον έχω καταλήξει στο εξής: Μόνο σε καταστάσεις απόλυτης ελευθερίας μπορείς να νιώσεις ασφάλεια. Μόνο αν είσαι ελεύθερος μπορώ να σ’ αγαπήσω. Μόνο αν είμαι ελεύθερη μπορώ να μ’ αγαπήσεις. Ασφαλής είμαι μόνο μέσα στην ανασφάλειά μου και ο καλύτερος –και, ίσως, ο μόνος- λόγος για να φύγεις είναι το να μην έχεις πλέον κανένα λόγο για να μείνεις.
Στον αέρα, λοιπόν, μπας και μάθουμε πώς να πετάμε.
Loukini