Είχε χρόνια να έρθει στο μυαλό μου. Είμαστε φίλες στο Facebook, μεγαλώσαμε στην ίδια πόλη και διαδικτυακά συναντιόμαστε πολύ περισσότερο απ’ ότι στην πραγματικότητα που έχουμε να βρεθούμε εδώ και χρόνια. Πιο σωστό όμως θα ήταν να πω ότι έχω χρόνια να θυμηθώ εκείνη τη μέρα…
Κάτι που είδα πρόσφατα στις ειδήσεις μου έφερε στη μνήμη κάποια γεγονότα που είχα θάψει βαθιά μέσα μου με πιο σημαντικό απ’ όλα εκείνη τη συμμαθήτριά μου που μου είπε ότι βιάστηκε και δεν την πίστεψα.
Ακόμα θυμάμαι το πρόσωπό της, το βλέμμα της, ενώ προσπαθούσε να με κάνει να την πιστέψω. Ακόμα νιώθω τον πανικό της, καθώς έτρεμε σε κάθε λέξη που ξεστόμιζε. Θυμάμαι τη δυσπιστία, το φόβο, την ανάγκη μου να ελέγξω την κατάσταση και να προστατέψω το φίλο μου, εκείνον που η κοπέλα που είχα μπροστά μου κατηγορούσε για αυτή τη φρικτή πράξη. Για πρώτη φορά βλέπω καθαρά, πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια από τότε που συνέβη.
Στα 16 μου δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άντρας μπορεί να πληγώσει μία γυναίκα. Δεν ήξερα πως μπορούσε να σου κάνει κακό από τη στιγμή που είχατε βγει ραντεβού. Δεν ήξερα ότι είναι βιασμός, όταν ένας άντρας δεν σταματήσει, όταν μία γυναίκα του πει «όχι». Δεν ήξερα.
Μεγάλωσα με μία μαμά φεμινίστρια που μου είχε μάθει ότι η εξουσία των κοριτσιών είναι αδιαμφισβήτητη και ότι η πατριαρχία είναι κάτι που πρέπει να πάψει να υφίσταται. Πλέον δεν υπάρχει κίνημα στο οποίο να μην είμαι μέλος. #believeher, #metoo, #timesup και #image είναι μερικά μόνο από τα hashtag που αν υπήρχαν τότε τη δεκαετία του ’90 θα είχα κάνει δεκάδες κοινοποιήσεις και retweet.
Αλλά τότε δεν ήξερα. Αυτό που ήξερα ήταν ότι ένας από τους καλύτερούς μου φίλους, ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους είχε πλησιάσει ένα κορίτσι με ένα τρόπο που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Και τώρα το κορίτσι εκείνο μου έλεγε κλαίγοντας με λυγμούς ότι δεν το ήθελε και την είχε αναγκάσει.
Μου είπε ότι τη βίασε, αλλά δεν την πίστεψα, ούτε τη βοήθησα. Ανακουφίστηκα ότι το ξέχασε όταν πια σταμάτησε να το συζητάει. Ζούσα με την ανώριμη πεποίθηση ότι δεν είχε καταλάβει καλά ή ότι δεν συνέβη ποτέ.
Δεν ντρέπομαι για τίποτε άλλο περισσότερο στη ζωή μου. Ντρέπομαι για τον πόνο που προκάλεσα στο κορίτσι αυτό, τη ζημιά που της έκανα άθελά μου.
Τώρα που έγινα μάνα μαθαίνω τις κόρες μου να κάνουν το αντίθετο από αυτό που έκανα εγώ τότε: Να πιστεύουν τις γυναίκες, όταν αυτές λένε ότι έπεσαν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Όσο μικρές και αν είναι, αθώες, ανέμελες, πρέπει να ξέρουν. Αν τους συμβεί κάτι παρόμοιο, πρέπει να βγουν και να το πουν. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι αν κάποιος τους επιτεθεί, τις κακοποιήσει, τις παρενοχλήσει ή τις βιάσει, θα έρθουν να μου το πουν. Αν κάποια τους πει ότι συνέβη σε εκείνες, πρέπει να την πιστέψουν και να τη βοηθήσουν.
Όσο είναι ανήλικες, δεν είναι δική τους ευθύνη να λύσουν το πρόβλημα μιας φίλης τους, είναι όμως δική τους ευθύνη να την πιστέψουν. Δεν είναι δική τους δουλειά να την κάνουν να αισθανθεί καλύτερα, αρκεί να την πιστέψουν ότι κακοποιήθηκε ή βιάστηκε. Ο λόγος της πρέπει να είναι αρκετός.
Την πληροφορία αυτή είναι πολύ σημαντικό να την κρατήσουν μυστική και να την πουν μόνο σε εμένα ή σε κάποιον άλλο ενήλικα της απολύτου εμπιστοσύνης τους. Είναι μόλις 16 ετών και το θέμα είναι πολύ λεπτό. Πρέπει να ξέρουν πως ό, τι και αν μάθουν, θα πρέπει να έρθουν σε μένα, τη μητέρα τους για βοήθεια. Αν δεν αισθάνονται άνετα να μου πουν κάτι τέτοιο, τότε μπορούν σε κάποια θεία τους ή στη δασκάλα τους. Πρέπει να ξέρουν τι να κάνουν, αν έρθει εκείνη η στιγμή και είμαι εγώ αυτή που πρέπει να τους το μάθω.
Πρέπει να την πιστέψουν ακόμα και αν ο δράστης είναι κάποιος φίλος ή γνωστός τους. Πρέπει να ξέρουν ότι ακόμα και τα αγόρια που πιστεύουν ότι είναι καλά, είναι ικανά για κακά πράγματα.
Πρέπει να πιστεύουν τις γυναίκες και να βοηθούν η μία την άλλη. Πρέπει να ξέρουν ότι δεν κάνουμε ποτέ σεξ με κάποιον ενάντια στη θέλησή μας ακόμα και αν στην αρχή θέλουμε, αλλά μετά αλλάξουμε γνώμη.
Πρέπει να ξέρουν για χάρη εκείνης της συμμαθήτριάς μου που μου εμπιστεύτηκε το μυστικό της ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια και εγώ έκανα τα πράγματα χειρότερα αντί να τη βοηθήσω. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να της πω «Σε πιστεύω. Είμαι εδώ για σένα».
Πηγή: foreverymom.com