Είμαι 22 χρονών στο τέταρτο έτος της Ιατρικής. Όλα τα χρόνια των σπουδών μου διάβαζα μέρα-νύχτα. Όχι, δεν είμαι από εκείνα τα φυτουκλάκια που αν δεν πάρουν 10, δίνουν και ξαναδίνουν. Δεν με ενδιαφέρουν οι βαθμοί, ούτε να γίνω καλή γιατρός. Το διάβασμα είναι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω από τη μοναξιά, την ανασφάλεια και το άγχος που προέκυψε από την αποτυχία μου στο να κάνω νέους φίλους.
Παρά το γεγονός ότι είμαι ντροπαλή και δεν έχω αυτοπεποίθηση, κατάφερα να κρατήσω όσους φίλους απέκτησα στο γυμνάσιο και το λύκειο. Στο πανεπιστήμιο δεν κατάφερα να κάνω ούτε μία φιλία. Έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν είμαι ικανή να τα καταφέρω και στο τέλος τα παράτησα. Όσο και αν διαπρέπω ακαδημαϊκά, στη ζωή μου τα έχω κάνει μπάχαλο.
Η μόνη φορά που αισθάνθηκα υπερήφανη για τον εαυτό μου είναι φέτος το καλοκαίρι που έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη και δούλεψα κάποιους μήνες και στην Αμερική. Συμμετείχα σε συμβουλευτικές ομάδες και πήγε πολύ καλά. Γενικά τρώω καλά, ασκούμαι και βγαίνω με τους ελάχιστους φίλους που έχω όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Ωστόσο η φοιτητική ζωή δεν με έχει βοηθήσει καθόλου. Είναι ένα κενό που δεν μπορώ να αγνοήσω. Τα βράδια με βρίσκουν χωμένη μέσα στα βιβλία αντί να γλεντάω με τους συμφοιτητές μου. Ποτέ δεν είχα φίλο.
Φοβάμαι ότι όσο περνάει ο καιρός και είμαι μόνη μου, θα παραξενέψω και εκεί είναι που δεν θα με θέλει πια κανείς. Αποζητώ την ανθρώπινη επαφή, αλλά δεν τα έχω καταφέρει κι ας έχω προσπαθήσει σκληρά. Τι άλλο να κάνω;
Βαλέρια
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr