Μάσκες… Τις φοράμε καθημερινά και παίζουμε ρόλους.
Στη δουλειά μας, στους φίλους μας στις σχέσεις μας, στην οικογένεια μας. Γιατί να το κάνουμε αυτό, θα αναρωτηθεί κάποιος.
Ο λόγος είναι απλός: Φόβος.
Μια τόσο μικρή λέξη με τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Φοβόμαστε ότι αν δείξουμε το 100% του εαυτού μας σε κάποιον, μπορεί να μας απορρίψει. Έτσι διαλέγουμε από τη συλλογή με τις μάσκες που έχουμε στα συρτάρια μας για να ¨ομορφύνουμε¨ λίγο περισσότερο την εικόνα μας, ανάλογα τη περίσταση.
Το ίδιο έκανα και εγώ όταν σε γνώρισα. Ναι, τι νόμιζες? Ότι εγώ θα διαφέρω? Ότι η εικόνα της δυναμικής γυναίκας ήταν απόλυτα αληθινή? Όχι, ότι δεν είμαι δυναμική… δεν σου λέω αυτό. Απλά δεν είμαι μόνο αυτό. Υπάρχουν πολλά ακόμα να μάθεις για μένα αγάπη μου, όμως φοβάμαι. Φοβάμαι ότι αν δεις τις πληγές μου, τα σημάδια μου θα ξαφνιαστείς,
Με κοιτάς και το βλέμμα σου ξεχειλίζει από έρωτα. Τι ερωτεύτηκες αλήθεια σε μένα; Την εικόνα μου;
Μου λες ότι είμαι μοναδική, δεν έχεις γνωρίσει άλλη σα και μένα. Σ΄ αρέσει το ότι είμαι τόσο επικοινωνιακή, μορφωμένη, έχω άποψη για όλα, ξέρω να σταθώ. Πώς μου το είχες πει? ¨Μαγική¨. Όποιος με γνωρίζει μαγεύεται.
Το πάθος μου μοναδικό, δεν έχεις ξανανιώσει έτσι, σε τραβάω σα μαγνήτης. Ζηλεύεις. Με θέλεις. Με διεκδικείς.
¨Δε θέλω να σε μοιράζομαι με κανέναν¨ μου λες και δακρύζεις. Τον νιώθω τον πόνο σου. Είναι ίδιος με τον δικό μου. Όταν στο λέω, χαμογελάς ειρωνικά. Δεν με πιστεύεις ότι έχω και εγώ πληγές, ότι φοβάμαι, ότι υπάρχουν στιγμές που χάνω τον έλεγχο…
Ίδιες πληγές έχουμε μωρό μου, απλά εγώ έμαθα να μην τις δείχνω. Έμαθα από μικρή ότι αν είσαι ευάλωτη δεν επιβιώνεις εκεί έξω. Με πατέρα που ξεχνάει το όνομα μου και μάνα στα πρόθυρα κατάθλιψης τι περιμένεις? Εσύ όμως δε τα ξέρεις αυτά. Δε ξέρεις πόσο λαχταρούσα όταν ήμουν μικρή ένα τους χάδι, ένα τους βλέμμα. Αλλά μάταια. Έψαχνα να βρω τρόπους να με προσέξουν και τι δεν έκανα… Τσιγάρο στα 14, κοπάνες από το σχολείο, αλκοόλ, ως και ναρκωτικά. Τίποτα. Λες και ήμουν αόρατη. Έτσι , όταν τελείωσα το λύκειο, αποφάσισα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Ούτε στις σπουδές δεν με βοήθησαν. Δύο δουλειές έκανα για να τα καταφέρω και αν δεν ήταν η Ιόλη τότε, σε παγκάκι θα έμενα…
Δεν είναι ότι δεν έχω περάσει καλά, δεν είμαι αχάριστη. Έχω ζήσει τόσα που άλλοι θέλουν τρεις ζωές να τα ζήσουν. Όμως να σου πω κάτι? Νιώθω κουρασμένη. Η έντονη ζωή που τόσο ζηλεύεις αφήνει σημάδια. Και εγώ τα έχω όλα πάνω μου. Σημάδια που δεν έδειξα ποτέ σε κανέναν, σημάδια που θέλησα να αφήσω πίσω μου όταν σε γνώρισα.
Πόνος. Φίλος μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν τον έδειξα ποτέ σε κανέναν. Έβαζα τη μάσκα μου και έβγαινα. ¨Μα είναι δυνατόν να είσαι τόσο χαρούμενη πάντα?¨ με ρωτάνε. Δε ξέρουν ότι όταν μένω μόνη μου και βγάζω τη μάσκα, νιώθω ολόκληρη μια πληγή. Δε ξέρουν ότι ο ύπνος με παίρνει πολλές φορές ξημερώματα αγκαλιά με ένα μπουκάλι, ότι υπάρχουν φορές που ουρλιάζω για βοήθεια, μήπως με ακούσει κάποιος.
Ακροβατώ στα δυο άκρα. Στην χαρά και την απόλυτη θλίψη. Μέρες που νιώθω ότι θα κατακτήσω τον κόσμο και μέρες που οι πληγές μου πονάνε τόσο που μόνο το μπουκάλι είναι ικανό να τις απαλύνει.
Σοκαρίστηκες ε; Δε περίμενες πότε ότι ο έρωτας σου θα ήταν τόσο ανασφαλής. Μα τι νόμιζες;
Για αγάπη ψάχνω. Νόμιζα ότι τη βρήκα σε σένα. Νόμιζα ότι η εικόνα της τέλειας γυναίκας ήταν αρκετή για να σε κρατήσει. Πίστευα ότι αν κρύψω βαθιά μέσα μου την ανασφάλεια θα είμαστε για πάντα μαζί, ότι αν δεν σου μιλήσω για τους δαίμονες που με βασανίζουν χρόνια τώρα θα κατάφερνα να τους ξορκίσω. Λάθος. Δεν αντέχεις μου λες και σε βλέπω να μαζεύεις τα πράγματα σου και να ανοίγεις τη πόρτα. Βλέπω το πληγωμένο σου βλέμμα και θέλω να τρέξω και να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω ¨Μείνε, να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή¨.
Γίνεται όμως αυτό;
Αρκεί η αγάπη ή είμαστε καταδικασμένοι να φοράμε για πάντα μάσκες; Μπορούμε να δείξουμε σε κάποιον τα άδυτα της ψυχής μας ή τελικά η μάσκα είναι που μας κάνει τόσο ελκυστικούς;
Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι;
Ότι δεν σου είπα ποτέ ότι ερωτεύτηκες μια μάσκα, γιατί φοβήθηκα ότι θα σε χάσω και τώρα σε χάνω ακριβώς για αυτό…
Πηγή: writersgang.com