Είμαι 36 ετών, παντρεμένη, οικονομικά ανεξάρτητη και ζω σε άλλη πόλη, όσο πιο μακριά μπορούσα από τη μητέρα μου. Μας χωρίζει μια απόσταση 5 ωρών, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει από το να μου ελέγχει τη ζωή. Θέλω να έχει τον τελευταίο λόγο σε κάθε απόφαση που παίρνω με τον άντρα μου. Όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη μας την άποψή της (ή δεν τη ζητάμε καθόλου), αρχίζει τα δικά της, ότι δεν την αγαπάμε, δεν τη νοιαζόμαστε και δεν την υπολογίζουμε. Αν δεν την συμπεριλάβουμε ακόμα και στην πιο απλή συζήτηση, αρχίζει τη γκρίνια και τα νάζια και λέει ότι δεν τη σεβόμαστε και ότι δεν εκτιμάμε όσα έχει κάνει για μας. Κανονικός ψυχολογικός εκβιασμός δηλαδή.
Εκεί που με έχει κουράσει πιο πολύ είναι το θέμα των διακοπών. Είναι υπερβολικά ανοργάνωτη, δεν κανονίζει ποτέ τίποτα και περιμένει από μένα να την έχω μαζί μου Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, καλοκαίρι. Άλλη όρεξη δεν είχα παρά να αφήσω τον άντρα και τα παιδιά μου για να νταντεύω τη μητέρα μου. Καλή σύνταξη παίρνει, κοτσονάτη είναι ακόμα, προβλήματα υγείας δεν έχει, γιατί δεν κανονίζει να πάει κάπου με τις φίλες της από το ΚΑΠΗ; Αντ’ αυτού προτιμά να με πρήζει από το Γενάρη για τις διακοπές του Πάσχα και από το Σεπτέμβρη για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Της αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με δεδομένο ότι και εγώ και ο άντρας μου έχουμε ιδιαίτερα απαιτητικές δουλειές. Έχουμε επίσης και δύο παιδιά που ζητάνε τη μάνα και τον πατέρα τους. Δεν μπορούμε κάθε αργία, Σαββατοκύριακο, ρεπό και άδεια να τη βγάζουμε στον καναπέ της μητέρας μου.
Δεν ξέρω τί άλλο να κάνω πια. Μπούχτισα. Ό, τι και να της πω, το παίζει κακομοίρα. Όσες φορές προσπάθησα ευγενικά να απορρίψω κάποια πρόσκλησή της, μου βγήκε σε κακό. Βρέθηκα και κατηγορούμενη και από πάνω!
Με «αναγκάζει» μια φορά το μήνα να της πηγαίνω τα παιδιά να τα βλέπει. Δεν εννοεί να καταλάβει ότι έχουν και αυτά υποχρεώσεις και δεν είναι εύκολο να κάνουν συνέχεια ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Μην κοιτάς εμείς που το έχουμε κάνει Παγκράτι-Κολιάτσου. Έτσι και κάνω το λάθος να μην της πάω τα παιδιά ή πάμε οικογενειακώς μια εκδρομή χωρίς να την πάρουμε μαζί μας, μου το βγάζει ξινό και με κάνει να έχω τύψεις για την υπόλοιπη εβδομάδα.
Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να δώσω προσοχή στην οικογένειά μου, αλλά δεν με αφήνει. Αν συνεχίσω έτσι θα αρχίσουν τα προβλήματα στο γάμο μου. Τη βλέπω τη δουλειά, έρχεται. Τί μπορώ να κάνω για να με αφήσει επιτέλους ήσυχη;
Γιώτα