Πότε επιτέλους θα μάθουμε να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε, χωρίς υπονοούμενα και υπεκφυγές; Πότε επιτέλους θα μάθουμε να λέμε ευθέως στο σύντροφό μας αυτό που μας απασχολεί χωρίς να το περνάμε από σαράντα κύματα; Πότε επιτέλους θα βρούμε το κουράγιο να μιλήσουμε ξεκάθαρα κι όχι με υπαινιγμούς; Ποια λογική εξηγεί τέτοιου είδους συμπεριφορές; Μπορεί ο σύντροφός μας, να διαβάσει το μυαλό μας; Μήπως νομίζουμε πως έχει καμία μαντική ικανότητα;
Βλέπεις, ο άντρας, δεν θα κάτσει να αναλύσει το καθετί που θα πούμε, δεν θα αναρωτηθεί μήπως εννοούσαμε κάτι άλλο. Παίρνει ως δεδομένο αυτό που λέμε και δεν μπαίνει στη διαδικασία να το αναλύσει και να το αμφισβητήσει. Εμείς απλώς μπερδεύουμε τα πράγματα και δεν είμαστε ξεκάθαρες.
Έτσι ακριβώς συμπεριφέρθηκε και η Ελένη όταν γύρισε στο σπίτι της μετά τη δουλειά. Κουρασμένη καθώς ήταν, αντίκρισε ένα σπίτι βομβαρδισμένο και τον Χάρη ξαπλωμένο στον καναπέ να παίζει με το κινητό του. Τα νεύρα της έτοιμα να εκραγούν, τα μυαλά της έτοιμα να χαθούν. «Πώς έγινε έτσι το σπίτι; Εγώ το είχα αφήσει καθαρό! Καλά πως μπόρεσε μέσα σε ένα πρωί να το κάνει αχούρι;» σκέφτηκε, ενώ ήταν έτοιμη να ουρλιάξει. Πιάτα άπλυτα στο νεροχύτη, ρούχα πεταμένα στην τραπεζαρία, κουτάκια μπύρας στο σαλόνι, στάχτες πεταμένες μπροστά στο τζάκι… Και τότε άρχισαν οι γνωστές ερωτήσεις, με τις ανάλογες μονολεκτικές απαντήσεις:
_«Τι κάνεις μωρό μου;»
_«Καλά»
_«Είσαι κουρασμένη;»
_«Όχι!»
_«Τι έχεις;»
_«Τίποτα!»
_«Ποιος σε πείραξε;»
_«Κανείς!»
Εμ! Έτσι αδερφούλα μου, τι θέλεις να κάνει ο κακομοίρης; Πού να καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημά σου; Ποιος νομίζεις ότι είναι; Ο Κόπερφιλντ; για να βρει τι κρύβεται στο μυαλουδάκι σου;
Το ίδιο λάθος κάνουμε σχεδόν όλες οι γυναίκες. Κατεβάζουμε τα μούτρα, δεν λέμε τι μας πειράζει και έχουμε την απαίτηση να μας καταλάβουν. Ως πότε όμως θα μας ανέχονται; Ως πότε θα μας αντέχουν; Μήπως να το σκεφτούμε λίγο;
Σοφία Β.
Πηγή: gynaikaeimai.com