Υπάρχει ένα συγκεκριμένο όνομα για ανθρώπους σαν κι εμένα: «Γκομενοπαρθένα», αντί για σεξοπαρθένα. Είναι σωστότατο, αν σκεφτείς, ότι είμαι 54 και δεν έχω καταφέρει ακόμα να κάνω σχέση.
Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, δεδομένου ότι δεν ζω και σε καμία σπηλιά στην κορυφή του βουνού, αλλά είναι αλήθεια. Δεν έχω βρει ακόμα το άλλο μου μισό, ούτε υπήρξα ποτέ το άλλο μισό κάποιου. Ούτε μια καρτούλα με καρδούλες για του Αγίου Βαλεντίνου δεν μου έχουν στείλει (η καρδούλα η ζωγραφισμένη με μπλε στυλό σε ένα χαρτάκι, που μου είχε δώσει ο Χρηστάκης, όταν ήμασταν 7 ετών δεν πιάνεται).
Παρθένα είμαι στις σχέσεις, όχι στο σεξ, ευτυχώς. Το έκανα μερικές φορές, όταν ήμουν 20 κάτι: ποτέ δεν φανταζόμουν, ότι η τελευταία φορά, που μοιράστηκα ένα κρεβάτι με κάποιον θα ήταν πριν από 3 περίπου δεκαετίες. Αν το γνώριζα αυτό τότε, θα προσπαθούσα να το απολαύσω περισσότερο.
Πρώτη στις βόλτες, πρώτη στα ραντεβού, πρώτη στα φασώματα, αλλά η τελευταία της παρέας, που έχασε την παρθενιά της. Συνέβη πρώτη φορά, όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο. Ήμουν τόσο απελπισμένη, που ήθελα επειγόντως να πάω με κάποιον μόνο και μόνο, για να μην είμαι πια παρθένα και να ξεπεράσω αυτό το άγχος.
Μετά το πανεπιστήμιο, δούλεψα για λίγο στις πωλήσεις και η εταιρεία, που δούλευα, έστειλε μια ομάδα, για να την εκπροσωπήσει στην Ισπανία σε ένα συνέδριο. Σε αυτή την ομάδα, ήμουν και εγώ. Ένα βράδυ μέθυσα τόσο, που έκανα παιχνίδι με έναν συνάδελφό μου. Πήγα στο δωμάτιό του και το κάναμε 4-5 φορές σε ένα βράδυ. Δεν μου πολυάρεσε, αλλά βαθιά μέσα μου ήλπιζα να με κυνηγήσει απλά, για να ξέρω, ότι αρέσω. Τίποτε απ’ αυτά δεν έγινε. Μου έμεινε μόνο το τροπικό μαύρισμα και αρκετές στιγμές αμηχανίας στη δουλειά.
Περίπου ένα χρόνο μετά, έκανα κάτι παρόμοιο σε ένα πάρτι. Κουβεντιάζαμε με ένα τύπο όλη νύχτα, το κλίμα ήταν πολύ καλό, οπότε, όταν με ρώτησε, αν ήθελα να με πάει σπίτι, είπα ναι. Ξύπνησα ξανά ελπίζοντας κάτι να γίνει, ελπίζοντας όλο αυτό να είναι η αρχή για κάτι, αλλά παραδέχτηκε, ότι ήταν σε σχέση και μάλιστα σοβαρή και ότι απλά ήθελε να ξεφύγει λίγο.
Το καλοκαίρι, που ακολούθησε πήγα διακοπές με κάτι φίλες μου και πέρασα μια βδομάδα ατελείωτου σεξ και πάθους με έναν μπάρμαν, το Νίκο. Ήταν διασκεδαστικός και με έκανε να νιώθω γυναίκα. Στο τέλος, φύγαμε με τα κορίτσια, ο Νίκος έμεινε στο νησί και σε εμένα οι ωραίες αναμνήσεις και η χαρά να λέω δεξιά και αριστερά, πόσο ωραία πέρασα μαζί του.
Αυτή ήταν και η τελευταία μου φορά. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Ωραία είμαι, δουλειά έχω, ενδιαφέροντα, χόμπι, χιούμορ. Γιατί να μην είμαι ελκυστική στους άλλους; Δεν έχω κανένα κουσούρι να πεις εντάξει. Όλοι οι φίλοι μου ή είναι παντρεμένοι ή έστω και για μία φορά στη ζωή τους ένιωσαν, πώς είναι να είσαι ερωτευμένος.
Ήταν δύσκολο να τους βλέπεις όλους σιγά σιγά να παντρεύονται και να νοικοκυρεύονται, αλλά ακόμη πιο δύσκολο ήταν να βλέπεις τα παιδιά τους να μεγαλώνουν και να αρχίζουν κι αυτά με τη σειρά τους να βγαίνουν ραντεβού και να κάνουν σχέσεις. Τα έκανα μπάνιο μωρά, τα τάιζα, τα ξεσκάτιζα και τώρα μεγάλωσαν και άρχισαν τα γκομενιλίκια. Τί στα κομμάτια; Εγώ στο πηγάδι κατούρησα;
Τα παιδιά είναι τόσο προετοιμασμένα σήμερα στο θέμα φλερτ, σχέσεις, αγόρια, κορίτσια, που ακόμα και ένας δεκάχρονος μπορεί να σου πετάξει στο ξαφνικό, ότι τα έχει με ένα κορίτσι. Έτσι, όταν τα παιδιά των φίλων μου άρχισαν να μεγαλώνουν και να καταλαβαίνουν καλύτερα τους γύρω τους, συνειδητοποίησαν, ότι δεν με είχαν δει ποτέ με άνδρα. Και κάπου εκεί, άρχισαν οι γνωστές ερωτήσεις, που μου φέρνουν ναυτία: «Γιατί δεν παντρεύεσαι;», «Γιατί δεν έχεις φίλο;», «Είχες ποτέ φίλο;». Έδινα σε όλους τη γνωστή απάντηση: «Δεν έτυχε», που οδηγούσε με τη σειρά της στο αναπόφευκτο «Γιατί;». Και αυτό είναι το ερώτημα, που βασανίζει και εμένα όλα αυτά τα χρόνια. «Γιατί;».
Όταν ήμουν πιο νέα και πήγαινα σε πάρτι, σε κλαμπ και σε μπαράκια με τις παρέες μου, θα ήθελα μερικές φορές να μπορούσα να βγω έξω από το σώμα μου, για να δω, τί συμβαίνει. Ήθελα να δω, τί έκαναν οι φίλοι μου, που δεν έκανα εγώ ή το αντίστροφο. Γιατί εκείνοι μπορούσαν να κάνουν σχέσεις και εγώ όχι;
Ποτέ δεν ένιωσα, ότι ήμουν απόμακρη, αλλά ίσως υπήρχε κάτι στη γλώσσα του σώματός μου, που με έκανε λιγότερο προσιτή. Πήγαινα σε σχολείο θηλέων, γι’ αυτό και ήμουν λίγο αδέξια με τα αγόρια. Το ίδιο, όμως, συνέβαινε και με τις υπόλοιπες συμμαθήτριές μου. Γιατί όλες βρήκαν ανθρώπους στη ζωή τους να παντρευτούν και εγώ ούτε καν για σχέση;
Θυμάμαι, όταν οι δύο καλύτερές μου φίλες κι εγώ ήμασταν 17 ετών και αρχίσαμε να κυκλοφορούμε στα μπαράκια. Το ενδιαφέρον μας για αγόρια ήταν στο φουλ. Εκείνες τις εποχές τα αγόρια, όταν ενδιαφέρονταν, έρχονταν στο τραπέζι σου να σε κεράσουν ποτό και να κουβεντιάσουν μαζί σου και κάπως έτσι αρχίζανε τα ωραία. Στην περίπτωσή μου, η εξέλιξη δεν ήταν η ίδια. Ήμουν γενικά για όλους αόρατη.
Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ανυπομονούσα να ξεκινήσει η ενήλικη ζωή μου. Περίμενα οι άντρες να κάνουν ουρά για πάρτη μου, ποιος θα τα πρωτοφτιάξει μαζί μου και εγώ, μετά από ένα καλό ξεσκαρτάρισμα, θα κατέληγα τελικά στον ένα και μοναδικό. Αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη.
Πρόσφατα, η καλύτερή μου φίλη, που γνωριζόμαστε από παιδιά, μου είπε, ότι όταν ήμασταν πανεπιστήμιο, ήθελε με κάποιο τρόπο να με ταρακουνήσει, για να αλλάξω στάση, αλλά δεν το έκανε. Σπούδαζε σε άλλη πόλη, αλλά με επισκεπτόταν τακτικά, βγαίναμε και λέει, ότι μπορούσε να δει, τί έκανα λάθος. Λέει, ότι προσπαθούσα τόσο σκληρά να με πλησιάσει ένα αγόρι, που τελικά με τον τρόπο μου το έδιωχνα. Ήμουν παραπάνω προσιτή απ’ ότι έπρεπε.
Δεν κατάλαβα, τί ακριβώς εννοούσε, αλλά πιστεύω, πως το πρόβλημά μου δεν ήταν το ότι ήμουν παραπάνω προσιτή απ’ ότι έπρεπε, αλλά η έλλειψη αυτοπεποίθησής μου. Με αμφισβητούσα και εγώ η ίδια, περίμενα τους άλλους να κάνουν την πρώτη κίνηση και όταν την έκαναν, είχα ενδόμυχα την απαίτηση να μου αποδείξουν, ότι με θέλουν και μάλιστα πολύ. Φυσικά και δεν το έκαναν. Δεν με ήξεραν και από χτες, για να με ερωτευτούν και να τρέχουν πίσω απ’ τα φουστάνια μου. Απλά, προχωρούσαν στην επόμενη.
Νομίζω, ότι υπήρχαν τρεις φάσεις, που συνέβαλαν σε αυτό, που είμαι σήμερα. Η πρώτη ήταν, όταν ήμουν πανεπιστήμιο. 3 ατελείωτα χρόνια να παρακολουθώ φίλους και φίλες να ερωτεύονται και να περνάνε καταπληκτικά με τους ανθρώπους, που επέλεξαν.
Η δεύτερη ήταν στα 28 μου περίπου. Άλλαζα δουλειές συνέχεια και αποκτούσα νέους φίλους από τον εργασιακό μου χώρο. Αυτό δεν το λες και πολύ καλό, αν σκεφτείς, ότι έπρεπε συνέχεια να περνάω το ίδιο μαρτύριο με τις ερωτήσεις για την ερωτική μου ζωή. Απέκτησα μεγάλη εμπειρία στο ψέμα, λέγοντας, ότι δεν έβλεπα κάποιον εκείνη την περίοδο ή ότι πρόσφατα τα χάλασα με κάποιον, αλλά στη συνέχεια οι μήνες γίνονταν χρόνια και εγώ ακόμα μόνη μου να νιώθω τη λύπηση και τον οίκτο των συναδέλφων μου.
Η τρίτη φάση ήταν στα 35 μου, όταν όλοι οι φίλοι μου είχαν ήδη παντρευτεί. Ήταν απίστευτο. Τη χρονιά, που έκλεινα τα 34 ήμουν προσκεκλημένη σε τέσσερις γάμους. Τότε, αποφάσισα να γραφτώ σε ένα σάιτ γνωριμιών, αλλά αποδείχτηκε μούφα η κατάσταση, μιας και όλοι, όσοι έπεφτα πάνω τους ήταν ακατάλληλοι ή ανεπαρκείς ή και τα δύο.
Συχνά, πίνω πολύ, προσπαθώντας να ξεπεράσω το άγχος και τη στενοχώρια μου για την κατάστασή μου. Δεν νομίζω, ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα, αν ήμουν νηφάλια, γι’ αυτό εξακολουθώ να πίνω. Είναι η αγαπημένη μου ασχολία, όταν γυρνάω το βράδυ σπίτι. Μέσα σε μία χρονιά νομίζω, ότι συναντήθηκα μόνο ένα άτομο, που ήθελα να ξαναδώ, αλλά δεν ήταν αμοιβαίο και έμεινε εκεί.
Η εμπειρία μου στο σάιτ γνωριμιών ήταν αυτό, που λέμε «έπιασα πάτο». Μετά από αυτό, άρχισα σιγά σιγά να αποδέχομαι την κατάστασή μου, όπως και οι φίλοι και οι συγγενείς μου: Μοναξιά. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για σχέσεις . Το μόνο αξιοσημείωτο πράγμα σε μένα, έγινε τελικά τόσο αξιοσημείωτο σε βαθμό, που οι άνθρωποι σταμάτησαν να το επισημαίνουν.
Το γεγονός, ότι δεν έκανα σχέση ποτέ στη ζωή μου δεν είναι κάτι, που θέλω να γνωρίζει ο κόσμος, αλλά αισθάνομαι πολύ πιο άνετα τώρα, παρά όταν ήμουν νέα. Έχουν γραφτεί δεκάδες άρθρα για ανθρώπους μόνους και ελεύθερους κάτι, που με έκανε να νιώθω λιγότερο άσχημα.
Δεν γνωρίζω καμία άλλη «γκομενοπαρθένα», αλλά αποκλείεται να είμαι η μόνη στον κόσμο. Ίσως θα έπρεπε να φτιάξω ένα group. Μόνες και Υπερήφανες!
Πηγή: theguardian.com