Όσο περνούν τα χρόνια συνομιλώ περισσότερο με τον εαυτό μου, κάνω τους απολογισμούς μου, μετράω λάθη, αποτυχίες και επιτυχίες. Φέρνω στη μνήμη μου ευτυχισμένες στιγμές αλλά και δύσκολες. Θέλω να τα θυμάμαι όλα ένα προς ένα γιατί όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, με τα ελαττώματά μου αλλά και τα προτερήματά μου.
Υπάρχουν κάποια που έχω διαγράψει από τη μνήμη μου ηθελημένα αλλά και κάποια που πεισματικά τα κρατώ στη στοίβα πάνω-πάνω. Ένα από αυτά ήταν ένας αποτυχημένος έρωτας. Τώρα πια μπορώ να κάνω τον απολογισμό μου και να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Αυτός ήταν ο έρωτας της ζωής μου που δυστυχώς δεν μπόρεσε να επιβιώσει.
Οι μεγάλοι έρωτες δεν φορούν νυφικό, έτσι δεν λένε;
Tην περίοδο εκείνη την βίωσα τόσο τραγικά όσο δεν είχα βιώσει πολύ σημαντικότερες δυσκολίες όμως αυτό όλο ένιωσα ότι μου έκανε το περισσότερο κακό.
Με το χρόνο όλα περνούν…
Ναι σαφώς όλα περνούν, όσα εμείς επιλέξουμε να περάσουν. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αντιμετωπίσεις μια δυστυχία της ζωής σου. Να την αφήσεις να σε σκοτώσει ή να σε αναστήσει κρατώντας την όμως πάντα μαζί σου.
Άφησα να με αγαπήσουν συνεχίζοντας να σε αγαπώ.
Δεν ξέρω πόσο παράδοξο ακούγεται αυτό. Ίσως και να είναι, ήταν όμως ο δικός μου τρόπος να συνεχίσω. Έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή μου με ζωντανούς ανθρώπους και να κρατήσω τα φαντάσματα στο συρτάρι μου, πάντα όμως δίπλα μου. Ίσως αυτό να μη λέγεται ζωή ίσως να είναι προσποίηση. Ίσως τα φαντάσματα του συρταριού να έχουν παρασύρει και εμένα σε μια ουδέτερη κατάσταση.
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ελεύθερη…
Να αγαπά, να θυμώνει, να σκέφτεται, όποιον θέλει.
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ελεύθερη να λέει “αυτός ήταν ο έρωτας της ζωής μου”, ο οποίος ήρθε και προσπέρασε και τώρα συνεχίζω τη ζωή μου γιατί απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
“Χωρίς αυτόν θα ήμουν φτωχή” σκέφτηκα, και είπα της ψυχής μου να σιωπήσει…