Συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες ως “γλάστρες”, “άβουλα όντα” ή στην καλύτερη περίπτωση “βοηθητικό προσωπικό”;
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τη φράση “να έχουμε και μια γυναίκα ομιλήτρια στην εκδήλωση, ή στο πάνελ, ή στην παρουσίαση μας έτσι για να “ομορφύνει η εικόνα”!
Πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή ένας προσκεκλημένος και μάλιστα δημοσιογράφος επέμενε στο ότι στις εκλογές οι γυναίκες ψηφίζονται γιατί είναι όμορφες! Άρα κάθε κόμμα “οφείλει” να συμπεριλαμβάνει και τις γυναίκες ώστε να δελεάζει τους ψηφοφόρους τους! Μόνο αυτό δεν μας πρότεινε! Τι και αν λέμε για ποσοστώσεις φύλου, έκφραση της οπτικής των γυναικών που αποτελούν το μισό του πληθυσμού… μάταια. Να συμπεριλαμβάνουμε και γυναίκες για να μαζεύουμε ψήφους, κάτι σαν καλλιστεία ομορφιάς…
Η ανθρωποφαγία και η “γυναικοφαγία” δεν σταματά στην τηλεόραση αλλά συναντάται παντού άρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανώνυμα, με ρητορική μίσους ο οποιοσδήποτε στρέφεται ενάντια στον οποιονδήποτε με μεγαλύτερη προτίμηση στη στοχοποιήση γυναικών ή σε άλλων ευάλωτων ομάδων, όπως άτομα ΛΟΑΤΚΙ, αλλόθρησκους, αλλοεθνείς κλπ. Αμφιβάλλει κανείς ή καμιά σήμερα ότι ο σεξισμός,τα στερεότυπα και η άνοδος της ακροδεξιάς διεθνώς δεν σχετίζονται και με τη βία κατά των γυναικών;
Παρά το ότι βρισκόμαστε στο 2019 η απαξίωση των γυναικών παραμένει μεγάλο ζήτημα. Θεσπίστηκε βεβαίως, ύστερα από αμέτρητους αγώνες προοδευτική νομοθεσία σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία προάγει τα δικαιώματα των γυναικών (αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, ΠΑΣΟΚ 1983 κα) αλλά δεν πάουν οι γυναίκες και τα κορίτσια να παραμένουν στο στόχαστρο, λόγω του φύλου τους να γίνονται αποδέκτες αποδοκιμασίας όχι για την παραγωγικότητα τους ή την μη εκτέλεση των καθηκόντων τους αλλά για το ντύσιμο, το χτένισμά, ή τον τρόπο που περπατούν.
Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν για τα μικρά ποσοστά των γυναικών στην πολιτική (βλ. Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας) τα οποία αγγίζουν μόλις το 29,9% στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το 18,3% στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν σήμερα πολλές και διαφορετικές προκλήσεις. Δίνουν μάχες με πολύπλοκους ρόλους και επιζητούν ρεαλιστικές πολιτικές και λύσεις για τα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Καθημερινά όμως έρχονται αντιμέτωπες με την αόρατη βια, με τον αόρατο φασισμό του σεξισμού, του μισογυνισμού, της ρητορικής του μίσους που πολλές φορές εμφανίζεται απροκάλυπτα ή συγκεκαλυμμένα με δήθεν “αστεία ή πειράγματα” με ατάκες όπως “το γκομενακι”, χαρακτηρισμός από βουλευτή της Ελληνικής Βουλής για μια γυναίκα υπουργό.
Έρευνα την οποία πραγματοποίησε η ΚΣΕΕ του Συμβουλίου της Ευρώπης και η Διακοινοβουλευτική Ένωση (IPU) κατά το 2018 επιβεβαίωσε την αόρατη βια κατά των γυναικών και τον σεξισμό στα Εθνικά Κοινοβούλια.
Στην παραπάνω έρευνα συμμετείχαν 123 γυναίκες από 45 ευρωπαϊκές χώρες ( 81 βουλευτές και 42 κοινοβουλευτικές υπάλληλοι) οι οποίες περιέγραψαν την ψυχολογική, σεξουαλική, σωματική ή οικονομική βια-παρενόχληση την οποία υπέστησαν και η οποία συνδέεται με την κοινοβουλευτική τους παρουσία.
Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι το 85% των γυναικών στα Κοινοβούλια αντιμετώπισαν ψυχολογική βία κατά τη διάρκεια των καθηκόντων τους, το 68% έχει ακούσει σχόλια, χαρακτηρισμούς σχετικά με τη φυσική εμφάνισή τους και σχεδόν το 25% των γυναικών βουλευτών έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης. Όλα αυτά, στη δική μας Ευρώπη!
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις στις 28 Μαρτίου 2019 το Συμβούλιο της Ευρώπης, ανακοίνωσε τον πρώτο ορισμό του σεξισμού σε διεθνή κλίμακα, ο οποίος εγκρίθηκε από την Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης και αποτυπώνεται ως εξής : “Ο σεξισμός αποτελεί την εκδήλωση των ιστορικά άνισων σχέσεων δύναμης ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες που οδηγεί στη διάκριση και εμποδίζει την πλήρη χειραφέτηση των γυναικών στην κοινωνία». Μόλις το έτος 2019!
Της Ζέφης Δημαδάμα
Πηγή: skai.gr