Αρχίζετε να αγκαλιάζεστε εκστασιασμένοι από χαρά, του λες ότι όλα θα πάνε καλά, πως θα είσαι εκεί για εκείνον και αυτό γιατί ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια του εγκεφαλικού. Έτσι γίνεται σε κάθε χτύπημα, όταν κρυώσει θα καταλάβεις πόσο πόνεσε.
Μόλις λοιπόν καταλάβεις κοινώς τι «παίχτηκε» δύο είναι οι πρώτες γρήγορες κινήσεις σου. Θα πάρεις τον πιο κοντινό σου άνθρωπο, θα πας στην πλησιέστερη κάβα να πάρεις ότι έχει μέσα 70% αλκοόλ και απλά θα αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι σύντομα θα σε βρούν «οι γείτονες με γκάζι ανοιχτό».
Ξαφνικά λοιπόν και εκεί που πίστευες ότι έχεις μια σειρά στην καθημερινότητα σου όλα γυρίζουν ανάποδα. Στην αρχή θεωρείς ότι κάπου έφταιξες εσύ, ότι κάτι δεν έκανες καλά. Μετά τα βάζεις με την οικονομική κρίση που ενώ μέχρι χθές έδιωχνε τα καλύτερα παιδιά εκτός χώρας, τώρα ήρθε η στιγμή να διώξει και το δικό σου. Περνάς βράδια αξημέρωτα ενώ παράλληλα δεν θες να το δείξεις, τον βοηθάς να ετοιμάσει τις βαλίτσες του και μέσα σου αναρωτιέσαι πως θα είναι και αν θα είναι, η καινούρια σας ζωή. Είναι λογικό να σκέφτεσαι πως μόλις μπεί στο αεροπλάνο ότι η σχέση σας τελείωσε, στατιστικά εξάλλου έτσι γίνεται.
Τις πρώτες μέρες που θα μείνεις μόνη σου σε διαβεβαιώ ότι δεν θα σκέφτεσαι τίποτα απολύτως. Ένα κενό, που είναι όμως τόσο εκωφαντικό σε σημείο να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι σου. Κλαίς, κάθεσαι μόνη σου, κλαίς σε ώμους φίλων σου και μετά ξανακάθεσαι μόνη σου. Και κάπου εκεί έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις γιατί δημιουργήθηκε το Skype. Προφανώς από κάποιον χωρισμένο, που ήθελε να επικοινωνήσει με το ταίρι του στη Λαπωνία ένα βράδυ που βρεχε, που βρεχε μονότονα.
Πατάς δειλά το κουμπί της βιντεοκλήσης και κάνεις ένα βήμα πίσω γιατί μπορεί η βόμβα να μην αφοπλίστηκε σωστά και να σκάσει μέσα στη μούρη σου. Και εκεί λοιπόν ανοίγει το πλάνο, βλέπεις την ξενιτεμένη σου αγάπη να σου χαμογελά και αρχίζεις να νιώθεις ότι πρέπει να αρχίσεις να ακούς από εδώ και στο εξής, μόνο Καζαντζίδη. Η αμηχανία είναι ολοφάνερη, το ταίρι σου είναι εκεί, μιλάτε σε ένα άγνωστο background και εσύ αγαπητή φίλη ψάχνεις στα συμφραζόμενα να βρείς απαντήσεις.
Μέρα με τη μέρα κάτι αλλάζει, αλλάζεις εσύ; Αλλάζει εκείνος; Το μόνο σίγουρο είναι ότι τη στιγμή που πήρε την απόφαση να φύγει, το γυαλί στη σχέση σας ράγισε 50%.
Τα στάδια είναι πολλά και οι καυγάδες ακόμα περισσότεροι. Εσύ αυτό, εγώ το άλλο, του χρεώνεις αυτό και εκείνος ότι βρεί μπροστά του. Ας μην γελιόμαστε, η σχέση από απόσταση δεν είναι για όλους. Θέλει στομάχι και θέληση. Είναι ένα ιδιαίτερο κλαμπ ατόμων, όπου τα μέλη του έχουν συνδρομή με την υπομονή. Αυτό που δεν σου λένε όμως, είναι ότι με την εγγραφή θα πάρεις starter kit τα Ζάναξ και τα zantac για το στομάχι (και πολλά πολλά zewasoft) .
Μετά τις πρώτες κρίσεις λοιπόν έρχεται η στιγμή που θα πας ταξιδάκι στον καλό σου, κάνεις ότι μπορείς για να δείχνεις καλά. Σε ξεναγεί ενθουσιασμένος στα όμορφα μέρη της καινούριας τους ζωής και εσύ παράλληλα σκέφτεσαι πόσο χρόνο χρειάζεσαι, για να το κάνεις ολοκαύτωμα. Περνάτε όμορφα, σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά αρκεί να υπάρχει θέληση (λες και διαβάζεις να πάρεις το Lower ένα πράγμα) φεύγεις και κατευθείαν συζητάτε το πότε θα τον ξαναεπισκεφτείς.
Σε αυτή την ιστορία υπάρχει μια μικρή καθημερινή συνήθεια, η οποία ονομάζεται «χωρίζουμε». Θα στο πω τώρα αγαπητή φίλη για να πάθεις το έμφραγμα με την ησυχία σου, ωωω ναι θα χωρίσετε πάρα πολλές φορές. Τόσες που την τελευταία φορά που θα σου πεί χωρίζουμε, απλά θα συνεχίσεις να αλλάζεις ατάραχη τα κανάλια, τρώγοντας παγωτό.
Όταν ο Δημήτρης μου ανακοίνωσε ότι του πρόσφεραν τη δουλειά έπαθα πανικό, ένιωσα να έρχεται το τέλος της ζωής που γνώριζα, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πέρασαν 3 χρόνια μέχρι να πάρω την απόφαση να τον ακολουθήσω και όταν το έκανα, είχα αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρω. Ένα όμως γνώριζα καλά, ότι θα ακολουθούσα τον συγκεκριμένο άνθρωπο στο σημείο μηδέν. Και το έκανα αγαπητή φίλη.
Πέρασα πολύ δύσκολα και ακόμα και σήμερα δεν νομίζω ότι το έχω διαχειριστεί όπως θα ήθελα. Από τη μία τον αγαπώ, αλλά από την άλλη είμαι θυμωμένη μαζί του. Στο όνομα της αγάπης και των συναισθημάτων όπως θες πες το, άφησα φίλους πίσω και οικογένεια. Δεν υπολόγισα κανέναν, ενώ όλοι ήθελαν να κάνω το αυτονόητο: Να τον αφήσω και να κάνω τη ζωή μου ήσυχη, μακρυά από τον κακό τον άνθρωπο που ήθελε να με πάρει μακρυά τους.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν το μετανιώνω. Είναι η επιλογή μου, είμαι ενήλικη και ήξερα που έμπλεξα από την αρχή. Μαθαίνω Σουηδικά αν και τα μιλάω χάλια, προσπαθώ να συνηθίσω αλλά το μυαλό μου ζεί στην Ελλάδα. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα έκανα ακριβώς την ίδια επιλογή.
Εξάλλου ο έρωτας είναι μια τρέλα που δεν μπορεί να κατοικήσει σε κανένα άλλο μέρος, πέρα από την καρδιά.
Ντόλσε Βίδα