Πριν από μερικές εβδομάδες βραβεύτηκα για την εθελοντική προσφορά μου στο Δήμο μου. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να καλέσω τη μητέρα μου στην τελετή απονομής. Φυσικά δεν περίμενα ότι θα μου κατέστρεφε τη βραδιά. Ήταν αγενής με όλους, ακόμα και με τον αρχηγό της ομάδας μου και αρνήθηκε να χαμογελάσει στις φωτογραφίες που θα έμπαιναν στην εφημερίδα.
Την Παρασκευή που μας πέρασε, μου αφιέρωσαν ολόκληρο άρθρο και αντί να χαρεί με τη χαρά μου, μου την είπε και από πάνω, επειδή στρέφω, λέει, τα φώτα της δημοσιότητας στην οικογένεια μας.
Μου φαίνεται πως δεν έχει καταλάβει ότι βραβεύτηκα για κάτι τόσο καλό, όπως ο εθελοντισμός. Λες και ντρέπεται που βοηθάω. Το αναμενόμενο θα ήταν να είναι περήφανη για μένα και όχι να ντρέπεται και να μου καταστρέφει τη χαρά.
Αν πάρω «ανάποδες», θα έρθω σε ρήξη μαζί της και δεν το θέλω. Τί να κάνω; Να το καταπιώ και να φερθώ σαν να μην έγινε τίποτα, όπως έχω κάνει πολλές φορές ή να τσακωθώ μαζί της, που νομίζει ότι προσπαθώ να τραβήξω πάνω μου την προσοχή;
Δεν φταίω εγώ που δεν κατάφερε τίποτα στη ζωή της. Θα έπρεπε να χαίρεται και να καμαρώνει και όχι να βγάζει όλη της την κακία πάνω μου.
Χριστίνα