Όλα ξεκίνησαν, όταν ήμουν μικρή και η ξαδέρφη μου μας επισκεπτόταν στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Μιλούσαμε για το πώς θέλουμε να παντρευτούμε, πώς θα ήταν ο γάμος μας, τα παιδιά μας, και για το πώς θα πηγαίναμε όλοι μαζί διακοπές με τα μωρά μας. Η ζωή, όμως είχε άλλα σχέδια…
Ήταν 30 και δεν είχε παντρευτεί ακόμα. Ούτε δουλειά, ούτε μωρό. Τελικά, παντρεύτηκε στα 31 και χώρισε στα 32. Εγώ; Παντρεύτηκα στα 23 και χώρισα στα 28.
Τα δύο κορίτσια, που ονειρευόντουσαν τους γάμους τους και τις κοινές τους οικογενειακές διακοπές, κατέληξαν να είναι χωρισμένες χωρίς παιδιά. Από τη μεριά μου, παντρεύτηκα ξανά στα 31 μου, ενώ εκείνη, στα 35 της, αναζητούσε ακόμα τον ιδανικό.
Δεν ήμασταν ποτέ εμμονικές με την καριέρα μας. Μέτριες μαθήτριες με κανένα μεγάλο επαγγελματικό όνειρο. Πέρασαν 5 χρόνια, και ο σύζυγός μου και εγώ προσπαθούσαμε απελπισμένα να κάνουμε μωρό. Επισκεφτήκαμε τις καλύτερες κλινικές γονιμότητας και συμβουλευτήκαμε τους καλύτερους γιατρούς, ενώ είχαμε τρεις αποτυχημένους κύκλους IVF και έναν αποτυχημένο κύκλο IUI.
Πληγωμένοι και απογοητευμένοι, πήραμε την απόφαση να τα αφήσουμε όλα πίσω και να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι.
Το μόνο που μπορώ να πω σε όλες τις γυναίκες, είναι ότι η υιοθεσία δεν αλλάξε καθόλου το αίσθημα της μητρότητας. Σύντομα, θα έχω το μωρό μου στην αγκαλιά μου και, παρόλο που δεν είμαι έγκυος, αισθάνομαι από τώρα την αγάπη και τη φροντίδα για ένα παιδί που δεν έχω δει, καν, ακόμα.
Γι’ αυτό κορίτσια, μικρά και μεγάλα, να μην αγχώνεστε. Αν θελήσετε να γίνετε γονείς υπάρχουν χιλιάδες τρόποι σήμερα.
Όμως για την ευτυχία ο δρόμος είναι ένας. Βρείτε τα με τον εαυτό σας, σιγουρευτείτε για το τί θέλετε από τη ζωή και ύστερα κάντε το.
Και αν δεν το κάνετε, δεν πειράζει. Τα παιδιά δεν είναι το παν.