Θυμάμαι να λέω στους κολλητούς μου, ότι ο Γκάρι δεν είναι απλά ένας gay «φίλος» μου, και συνέχισαν να με αγαπούν. Θυμάμαι να λέω στα αδέρφια μου πως, ο Γκάρι ήταν κάτι περισσότερο από έναν gay «φίλο» μου και συνέχισαν να με αγαπούν. Δεν το είπα ποτέ στους γονείς μου. Είχαν τα δικά τους προβλήματα και σίγουρα αυτό θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Είμαστε μία κλειστή καθολική οικογένεια και ένας ομοφυλόφυλος γιος, είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται. Και αυτό είναι κάτι, στο οποίο, υποτίθεται, πρέπει να αντισταθείς.
Θυμάμαι όταν οι γονείς μου σταμάτησαν ξαφνικά να μου μιλάνε. (Απ’ ότι έμαθα αργότερα, η θεία μου βρήκε το προφίλ μου στο Myspace, στο οποίο είχα γράψει ότι ενδιαφερόμουν για άντρες και έκανε ολόκληρο θέμα για το «πως ατιμάζω δημόσια το όνομα της οικογένειας».) Βέβαια, τώρα που τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, δεν έχω τόσο θυμό όσο είχα τότε στα 22 μου. Όλοι οι γονείς έχουν όνειρα για τα παιδιά τους και το όνειρο των γονιών μου για μένα ήταν ένας καθολικός γάμος – με μια γυναίκα. Μία νύφη, μία μητέρα για τα εγγόνια τους.
Μετά την αποκλήρωση, ήρθε η θλίψη και ο θυμός. Όταν οι γονείς μου έκοψαν κάθε επαφή μαζί μου, αποφοιτούσα από το πανεπιστήμιο. Οι φίλοι μου χάραζαν τη δική τους πορεία. Ο Γκάρι με εγκατέλειψε. Μου έλειπαν πάρα πολύ οι γονείς μου. Ειδικά η μαμά μου. Η περίοδος αυτή της ζωής μου παραμένει πάντα η χειρότερη, απ’ όσες έχω ζήσει ως τώρα. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως η αγάπη δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε άνευ όρων. Και βίωνα απώλειες σε όλους τους τομείς – σύντροφο, οικογένεια, φίλους.
Μέσα στην κατάθλιψή μου, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Η οικογένεια του πατέρα μου με κάλεσε στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο, παρ’ όλη την απόρριψη από την πρώτη μου οικογένεια. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου, με υποδέχθηκαν με ένα ψυχρό βλέμμα και – ούτε ένα καλωσόρισμα, τίποτα. Ήμουν αόρατος σε ολόκληρο το δείπνο. Έφυγα κλαίγοντας, και επέστρεψα στο σπίτι μου.
Μετά ήρθε η Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ήξερα, σε καμία περίπτωση, ότι δεν μπορούσε να είμαι μόνος μου, οπότε πήγα να επισκεφτώ τον φίλο μου από το πανεπιστήμιο, ο οποίος έμενε μαζί με την κοπέλα του, για να μη νιώθω μόνος. Γύρω στις 10, με χτύπησε η κατάθλιψη, όπως κάθε βράδυ. Μου έλειπε ο Γκάρι. Μου έλειπαν οι γονείς μου. Επέστρεψα σπίτι, για να περάσω το υπόλοιπο βράδυ με τη σκυλίτσα μου τη Βένια, που θα κλείσει τα 12 τον επόμενο μήνα και είναι το πρωτότοκό μου παιδάκι. Άρχισα να πίνω. Και να κλαίω. Και να ξαναπίνω. Κοίταξα τα μαχαίρια στην κουζίνα. Άρχισα να ψάχνω τρόπους να αυτοκτονήσω με φάρμακα, που δεν χρειαζόντουσαν ιατρική συνταγή. Και συνέχισα να να πίνω. Και να καπνίζω. Ξάπλωσα στο κρεβάτι, με την ελπίδα ότι όλα αυτά θα τελείωναν, σκεπτόμενος τον τρόπο που θα τελείωναν. Τότε η Βένια ήρθε και κουλουριάστηκε πλάι μου. Ήταν περίπου 12.30 τα ξημερώματα και έκλαψα τόσο πολύ. Αποφάσισα να μην την εγκαταλείψω ποτέ. Η Βένια με έσωσε από την αυτοκτονία.
Το επόμενο πρωί, ξύπνησα πασαλειμμένος με τον εμετό μου. Ορκίστηκα να μετακομίσω. Δεν αξιοποιούσα καθόλου το πτυχίο μου στη Διαφήμιση και χρειαζόμουν απεγνωσμένα μία αλλαγή. Αποφάσισα ότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να αφήσω πίσω το τότε περιβάλλον μου. Έστειλα μήνυμα στην μητέρα μου και την πήρα τηλέφωνο πολλές φορές. Καμία απάντηση. Συνέχισα να στέλνω και να καλώ. Τίποτα.
Η Βένια και εγώ φορτώσαμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε στο Μπρούκλυν, για να ξεκινήσω τη νέα μου δουλειά ως διαφημιστής για τη Nestle. Εξαργύρωσα κοντά στις 40.000 χιλιάδες δολάρια που είχα μαζέψει από μία δουλειά στο πανεπιστήμιο, βάζοντας λυτούς και δεμένους, και διοχέτευσα την κατάθλιψή μου στη δουλειά – για να ακολουθήσω ένα όνειρο, που πάντα φοβόμουν να κατακτήσω.
Στη Νέα Υόρκη δεν είσαι απλά ένας ομοφυλόφιλος. Είσαι απλά άνθρωπος.
Δεν είμαι ο «ομοφυλόφιλος» στη δουλειά. Δεν είμαι ο «gay φίλος» στις παρέες μου.
Δεν είμαι απλά ο «gay» στο θυρωρό μου.
Είμαι μόνο ο Τζέρεμι.
Πριν από μερικά χρόνια, εμφανίστηκαν οι γονείς μου. Γνώρισαν τον αρραβωνιαστικό μου, και είδαν από κοντά το σπίτι που χτίζουμε μαζί. Τους ξενάγησα στο γραφείο μου. Έμαθαν ότι θέλουμε να υιοθετήσουμε. Συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο να πραγματοποιήσω το όνειρο τους, να παντρευτώ και να τους κάνω εγγόνια!
«Μπαμπά, ξέρει η οικογένεια της μαμάς ότι είμαι ομοφυλόφιλος;», τον πείραξα στο τηλέφωνο. «Ε, δεν είναι κάτι που το κρατάς μυστικό – και θα πλακώσω στο ξύλο, όποιον έχει πρόβλημα. Σ’ αγαπάω», μου είπε.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσονται. Η ανιδιοτελής αγάπη υπάρχει, απλά θέλει χρόνο.
Η μητέρα μου, μού είπε πόσο διχασμένη ήταν εκείνη την περίοδο – ανάμεσα στην αγάπη της για μένα και στο τι έλεγε η θρησκεία – και πόσο πόναγε η καρδιά της. Πέρασα 21 χρόνια προσπαθώντας να μην είμαι gay και να αγαπήσω τις γυναίκες. Να προσποιούμαι ότι δε μου αρέσει η Madonna και οτιδήποτε που θα υποδήλωνε την «ομοφυλοφιλία» μου.
Για μένα, το Gay Pride δεν είναι μόνο το να είσαι ομοφυλόφιλος. Πρόκειται για την αποδοχή του να είμαι εγώ, ο εαυτός μου – να είμαι απλώς ο Τζέρεμι.
Πηγή: refinery29.com