Η ιστορία μου είναι μεγάλη. Και δεν ξέρω αν για όλα φταίει ένας η πολλοί. Η πώς να τα βάλω στη σειρά.
Στη ζωή μου οι άντρες με έβλεπαν ως μια κοπέλα για ένα δύο ραντεβού. Όσο και αν προσπαθούσα οι σχέσεις μου δεν κρατούσαν πάνω από δύο ή τρεις μήνες. Πάντα κάτι γινόταν και χαλαγε. Μπορεί να ντρέπονταν για μένα. Μπορεί να μην ήθελαν να τους βλέπουν με μια γυναίκα σαν εμένα. Αν και είμαι όμορφη στο πρόσωπο, έχω πολλά παραπάνω κιλά τα οποία μου έμειναν μετά το θάνατο του μπαμπά μου. Μέχρι που μια μέρα γνώρισα εκεινον.
Παλιός συμφοιτητης, κοσμογυρισμενος, με τρελές σπουδές. Ενας κούκλος στα μάτια μου. Τον ερωτεύτηκα από το πρώτο λεπτό που τον ειδα. Και τότε ξεκίνησε το κακο. Ήταν πάντα μια ναι και μια οχι. Εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν όποτε ήθελε. Είχε πάντα μια δικαιολογία και γυρνούσε πίσω. Χωρίσαμε και τα ξαναβρήκαμε αφού έμεινα κοντά του ακόμα και όταν έφυγε από την Ελλάδα. Θα μπορούσα να γράψω μυθιστόρημα για όλη αυτή την ιστορία που μου πήρε τέσσερα χρόνια από τη ζωή μου.
Κρατήσαμε τη σχέση μας από απόσταση μα δεν μας κρατησε εκεινη. Άρχισε να με χτυπάει αργά και μεθοδικά. Από το «πώς είσαι έτσι» μέχρι το «δε μου αξίζει μια γυναίκα σαν εσένα». Μου έλεγε ένα «σ αγαπώ» και τα ξεχνούσα όλα. Μόλις γυρισε στην Ελλάδα, και ενώ περίμενα να ζήσουμε επιτέλους μαζι, γνώρισε αλλη την οποία ερωτεύτηκε τρελα. Προφανώς πολύ καλύτερη από εμένα. Μου το είπε ένα βράδυ. Αρρώστησα. Κυριολεκτικά αρρώστησα. Η καταθλιψη μου χτύπησε ξανά την πόρτα και την καλοδεχτηκα. Το σώμα μου με εγκατέλειπε πια, η καρδιά μου άρχισε να πονά και να δημιουργεί προβλήματα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά κάποιοι άνθρωποι έχουν γεννηθεί για να είναι μονοι.
Έχει περάσει ένας χρόνος σχεδόν και εγώ ακόμα δεν έχω συνελθει. Προσπαθησα πολύ, να το παλέψω, να σταθω ξανά στα πόδια μου αλλά η απελπισία δε με αφήνει. Κάθε μέρα είναι πιο δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δε θέλω άλλο αυτή τη ζωή. Οι φίλοι μου προχωράνε, κάνουν σχέσεις, κάνουν όνειρα για το μέλλον. Εμένα μου τα πήραν όλα. Δεν έχω πουθενά να στηριχτώ. Όλοι πιέζουν να φτιάξω τη ζωή μου, αλλά δε μπορω και όποτε προσπαθώ να μιλήσω ακούω ένα «σιγά δεν έχεις τίποτα». Ότι προσπάθεια και να κάνω πέφτει στο κενο.
Γιατί ο μόνος άνθρωπος που έλεγε πως μ αγαπάει με χτύπησε στα πιο ευαίσθητα σημεία. Στην εμπιστοσύνη. Στην αυτοεκτίμηση. Έφερε στη ζωή μου μέρες που δε τη θέλω πια. Με έκανε να πιστέψω ότι δεν αξίζω τίποτα, ούτε καν να υπάρχω στον κοσμο. Δε μπορώ να απευθυνθώ ούτε σε ψυχίατρο από φόβο μη το μάθουν οι δικοί μου. Παίζω θέατρο εδώ και χρόνια. Αυτή είναι μια κραυγη. Μια σιωπηλή κραυγή για βοήθεια.
Μέσα από όλον αυτόν τον πόνο, θέλω απλά να ζητήσω σε κάθε γυναίκα εκεί έξω να μην επιτρέψει σε κανέναν να τη μειωσει. Να μην επιτρέψει σε κανέναν να τη «βιάσει» ψυχολογικά. Δεν αξίζει σε καμία γυναίκα να περάσει αυτό που έζησα και ζω. Γι αυτό θέλω να μοιραστείτε την ιστορία μου. Ανώνυμα. Αν έστω και μια κοπέλα καταλάβει ότι και η ψυχολογική βία είναι μορφή βίας και σώσει τον εαυτό της θα είναι τόσο σημαντικό.
Ελίνα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr