Μια μέρα κι ενώ ήμουν στη δουλειά, μπήκε στο γραφείο ένας νεαρός κρατώντας μια μεγάλη πλούσια ανθοδέσμη. Το μυαλό μου πήγε στη συνάδελφό μου, που πρόσφατα ξεκίνησε μια καινούργια σχέση και δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα να δουλεύω. Όταν, όμως, άκουσα το νεαρό να ζητάει εμένα, τα έχασα.
Όλες στο γραφείο με κοίταζαν σαν χαζές. Ήξεραν ότι είμαι παντρεμένη χρόνια και ότι με τον άντρα μου είχαμε μια χλιαρή σχέση, οπότε αποκλείεται να ήταν από αυτόν. Πάνω στην ανθοδέσμη υπήρχε και κάρτα. Είχα μεγάλη περιέργεια. Ανοίγοντας την κάρτα τί να δω; Χρειάστηκε να κάτσω, για να μη σωριαστώ στο πάτωμα.
«Σε σκέφτομαι συνέχεια. Είσαι μέσα στο μυαλό μου…χρόνια τώρα. Αλέξης. Υ.Γ. Μην πεις κουβέντα στη γυναίκα μου, σε παρακαλώ». Αλέξης; Ο Χριστός και η Παναγία. Ο μόνος Αλέξης, που ήξερα είναι ο άντρας της κολλητής μου. Θεός φυλάξοι. Να της το πω; Υπήρχε τέτοια περίπτωση; Παντρεμένοι κι εκείνοι τόσα χρόνια δεν είχε δώσει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Τον πήρα τηλέφωνο το ίδιο απόγευμα, γιατί φοβήθηκα μην είναι καμία φάρσα.
Δεν ήταν. Εκείνος τα είχε στείλει! Η χειρονομία του με έφερε σε πολύ δύσκολη θέση. Δεν λέω, είναι γοητευτικότατος άντρας από αυτούς, που δεν περνάνε απαρατήρητοι. Αλλά είναι άντρας της καλύτερής μου φίλης. Είναι δυνατόν; Ούτε για αστείο. Τί πρέπει να κάνω;
Ελίζα